"Tienes hambre? Podemos ir a Tony's para comer un bocadillo!"
"huh qué?"
"Are you hungry? We could go to Tony's for a breadje!"
(Luid gelach)
20 december al. Ongelogelijk. Hoewel morgen de wereld vergaat heb ik net mezelf toch maar online ingecheckt voor mijn vlucht van Barcelona naar Charleroi maandag, just in case. Het voelt vreemd om terug te gaan naar België voor 2 volle weken, even achterlatend wat ik de voorbije 4 maanden hier heb opgebouwd.
Fijn vreemd wel, even tijd om de gezelligheid van de laatste dagen van het jaar met familie te delen en de eerste van 2013 knallend in te zetten met vrienden. Omdat ik pas 24 december terugkom zal ik op topsnelheid in kerststemming moeten komen. Hier valt het namelijk amper te merken dat Papa Noel bijna in het land is en zijn er nergens uitbundige kerstversieringen te zien in het straatbeeld, uitgezonderd in het centrum van de stad, en daar ben ik wegens mijn noeste arbeid van de laatste weken al een tijdje niet meer geweest. Wat een contrast met België, waar het dezer dagen quasi onmogelijk is nog balkonkerstmannen- en rendierenvrije routes uit te stippelen. Hoewel Kerstmis uiteraard ook hier gevierd wordt, lijkt Reyes op 6 januari, vergelijkbaar met 3koningen bij ons, belangrijker.
Ondertussen loopt het eerste semester werkelijk op haar laatste benen. Een hectische twee weken van ontwerpdeadlinen, aangevuld met examen Spaans, groepswerk urbanistica en entrega final van acústica waren mijn deel. Ook in Spanje is het einde van het semester geen lachertje! Na gisteren een nachtje door te gaan om dat ontwerp toch maar op tijd in te leveren heb ik 15uur aan een stuk geslapen, maar niet zonder mezelf eerst te belonen voor mijn harde werk met een bezoekje aan de Burger King om de hoek.
Ik ga maar weer verder met de laatste dingen in orde te brengen voor mijn vertrek. Inpakken, laatste was doen van 2012, kamer opruimen en frigo ontruimen. Morgenvroeg neem ik de bus naar Barcelona om het laatste weekend voor Kerstmis op een aangename manier door te brengen in een stad die ik al heel lang eens wil bezoeken. Blijkbaar is er een gigantische kerstmarkt die haar Leuvense equivalent lichtelijk overstijgt, en ook Gaudi's patrimonium mag zich aan een bezoek verwachten. Voor de rest wil ik niets plannen. Eigenlijk kijk ik er vooral naar uit even niets meer aan mijn hoofd te hebben tussen het schoolwerk en de eindejaarsfeesten in. Misschien schrijf ik nog wel een verslagje van mijn Barcelonese avonturen, misschien moet ik in de kerstelijke luiheid mijn meerdere erkennen. In ieder geval begrijpen jullie ondertussen dat ik inderdaad heel erg genoten heb van mijn eerste semester in Valencia, met nog betere vooruitzichten voor het tweede. Goeie feesten gewenst voor iedereen, en wie tijd heeft om tijdens de vakantie even up te catchen, give me a ring!
Feliz navidad a todos!
Un abrazo
donderdag 20 december 2012
dinsdag 11 december 2012
Op en af
Omdat ik al zo lang niets meer geschreven heb, weet ik niet waar beginnen. Bij deze dus een joekel van een bericht. Er is immers veel gebeurd de laatste weken!
Zo kreeg ik een maand geleden bezoek van papa en zus Annabel. Van zaterdag tot maandag toonde ik hen mijn nieuwe woonomgeving en gingen we onder meer op aanraden van local Natalia eten in Casa Roberto, een restaurant in de hippe stadswijk Russafa dat bekend zou staan als de beste Paellakeet van de stad. Na een halfuurtje rondhangen aan de Mercado de Colon omdat de keuken om half 9 nog niet open was speelden we met z'n drieën een heerlijke Paella Valenciana naar binnen, de plaatselijke specialiteit met konijn en kip ipv zeevruchten. Nadien loodste ik beide terug naar hun hotel dat midden op het Plaza del Ayuntamiento lag, pal in het centrum van de stad en keerde ik zelf met de metro vanaf halte Colon kotwaarts. De volgende twee dagen zagen we het centrum, de kust en la Ciudad de las Artes y Ciencias, de unief en toonde ik bovendien mijn appartement, dat er iets properder bijlag dan normaal gezien het geval is.. Hoewel we ontzettend genoten van het weerzien en het sightseeën zat het weer echter tegen, met zondag veruit de slechtste dag die ik hier sinds mijn aankomst meegemaakt heb met 12 graden en heel de dag regen en een koud windje.
Nadien vlogen de weken weer voorbij in hun gebruikelijke en ongelofelijke tempo. Het eerste deel van mijn Spaans examen werd met succes afgewerkt (of dat denk ik toch, voorlopig is de uitslag nog steeds niet bekend) en tijdens de lessen heb ik zelfs het gevoel dat het allemaal wat te traag gaat. Hoewel ik in niveau B1 zit (het 3e van 6) merk ik dat ik nauwelijks of geen problemen heb met wat de professor uitlegt, of dat ik het meeste al weet door het constant spreken van mijn straatspaans. Ook voor historia del arte gaat het me voor de wind, aangezien mijn laatste practicum (ga naar het museo de belles artes, kies een kunstwerk en schrijf 1 á 2 pagina's over de Renaissancistische/Barokke elementen die je erin terugvindt) me een 10/10 opleverde. Hoewel Spaans verstaan en spreken dan wel okee gaat, blijft toegepaste teksten schrijven nog steeds andere koek, dus ik denk dat de prof wel een oogje heeft dichtgeknepen bij de ongetwijfeld vele taalfouten. Verder, hoewel het er op onze maandagse trainingsessies altijd vrij tot zeer swingend aan toegaat, er veel wordt gelachen en gedold en het geloof in eigen kunnen altijd vrij tot gigantisch hoog is, verloor ons semi-profesionele ploeg Sheffield Thursday enkele keren zwaar, hoewel we dit niet bepaald aan ons hart lieten komen. Blijkbaar duurt de aanpassing naar het technische Spaanse straatvoetbal toch ietsje langer dan verwacht.
Vorige week donderdag, na de 3e nederlaag op rij (het veld lag slecht, de ref floot tegen, enz enz ;) ) wachtte ik Brakke, die eindelijk een gaatje had weten te vinden in de alom gekende bolletjeskalender van de Leuvense architectuurstudenten, op aan het metrostation van Calatrava voor een bezoek van een paar dagen. Omdat ik de avond erna om 00.00u weer partiële ontwerpdeadline had hielden we het rustig en werd er bijgepraat terwijl elk wat tokkelde op zijn pc. Vrijdag kwam ook Marich 's middags aan na een busreis van een uur of 7 vanuit Salamanca waar zij van haar erasmussemester geniet, en kuierden we wat door het centrum en genoten van een Starbuckskoffie. Aangezien mijn project nog steeds niet was ingeleverd keerden we daarna naar huis waarna ik deze keer 4u vóór tijd inleverde. De tijd drong immers, want we waren uitgenodigd op het verjaardagsfeest van een vriendin van kotgenoot Dani. Hapjes en drankjes in haar appartement en erna uitgaan, de vertrouwde formule. Na een aangename avond die op een of andere manier eindigde met een wedstrijdje bomen/lantaarnpaalklimmen (ja er zijn foto's), kroop ik mijn bed en Bram en Marich hun matras in de living in. Zaterdag zagen we wat Calatrava in Valencia had neergepoot en aten we een pannenkoek met nutella in een gezellig cafeetje aan de dijk. Hierna spoedden we ons naar huis omdat de belangrijkste activiteit van de dag nog moest plaatsvinden: ons derde kotfeest met ditmaal als thema 'fin del mundo'! Nadat de lokale chinoshop ons voorzien had van de nodige geïmproviseerde outfits liep de woonkamer vol met een mix van een 40tal erasmussers en Spanjaarden om samen het einde van de wereld op een aangename manier te verwelkomen. Iedereen had duidelijk zijn fantasie de vrije loop gelatenen kwam met erg uiteenlopende kostuums op de proppen. Naar goede gewoonte duurde het feest tot een kot in de nacht waardoor het er zondag erg rustig aan toeging, hoewel we wel een live Jazz jamsessie meepikten en dineerden in de 100 Montaditos. Uiteindelijk sloten we het weekend af met een filmpje. Maandagochtend vroeg vertrok Brakke alweer richting België en tegen de middag maakte ook Marich zich klaar voor haar busreis terug richting Salamanca. Al bij al een gigantisch geslaagd weekend!
Ten slotte had ik ook nog een verrassing in petto. Hoewel mijn vliegtickets al een maand of 2 vastlagen had ik niemand verteld over het blitsverrassingsbezoek dat ik van 4 tot 6 december zou brengen aan Leuven. Enkel Benjamin, verantwoordelijke van het existenzfeestcomité, was om praktische redenen op de hoogte. Dinsdagavond stond immers de tweede Bauhouse van het jaar op het programma. De reacties toen ik doodnormaal de rumba binnenwandelde waren goud waard, en het werd een memorabele avond waaraan uit niets bleek dat ik 3 maand was weggeweest. Het was geweldig iedereen nog eens terug te zien in een relaxte en vrolijke sfeer, voordat iedereen weer aan de gebruikelijke kerstblokstress begint te leiden en té zot doen niet meer onder de mogelijkheden behoort .
Na een nacht in mijn vertrouwde kotbed arriveerden er de dag erna twee Spaanse vriendinnen die zelf 2 jaar geleden hun erasmus in Leuven doorbrachten en waaraan één van hen een Leuvens lief had overgehouden voor een 5-daags bezoek aan België. Helemaal in de erasmus 'ik-wil-veel-reizen-maar-heb-geen-geld'-sfeer had ik hen een nachtje op mijn kot aangeboden. Voor 's avonds was er een strakke planning opgesteld van plaatsen waar ze goeie herinneringen aan overhielden, en dus vertrokken Bram, Natalia, Nuria + lief, nog 2 ex-erasmussers van de generatie '09-'10 en ik voor een queeste die een mooie samenvatting van het Leuvense nachtleven inhield en ons voerde van plaatsen als Ali Baba tot M-café, van café Allee tot Giraf, en tot ieders verbazing zelfs Bierkelder, hét margicafé bij uitstek dat blijkbaar geliefd is onder erasmussers. Na alweer een geslaagde avond reisde het gezelschap verder naar Antwerpen en vertrok ik weer naar Valencia. Na een reis per auto, trein, bus, vliegtuig, metro en fiets arriveerde ik weer in mijn vertrouwde kamertje, klaar om de laatste 2 weken van het semester aan te vatten.
En het moge duidelijk zijn dat die 2 weken zullen voorbijvliegen! Niet in het minst vanwege het vele werk dat me nog te wachten staat alvorens dit semester te beëindigen met een citytripje naar Barcelona tijdens het weekend voor Kerst. Wegens de afwezigheid van examens van de meeste van mijn vakken ga ik een aangename en rustige kerstperiode tegemoet, maar daarvoor moet eerst gewerkt worden! Ik ga dus maar weer eens verder met ontwerpen, want er valt nog een hoop te doen!
Tot snel in België, voor een ietsje langer bezoek deze keer!
Zo kreeg ik een maand geleden bezoek van papa en zus Annabel. Van zaterdag tot maandag toonde ik hen mijn nieuwe woonomgeving en gingen we onder meer op aanraden van local Natalia eten in Casa Roberto, een restaurant in de hippe stadswijk Russafa dat bekend zou staan als de beste Paellakeet van de stad. Na een halfuurtje rondhangen aan de Mercado de Colon omdat de keuken om half 9 nog niet open was speelden we met z'n drieën een heerlijke Paella Valenciana naar binnen, de plaatselijke specialiteit met konijn en kip ipv zeevruchten. Nadien loodste ik beide terug naar hun hotel dat midden op het Plaza del Ayuntamiento lag, pal in het centrum van de stad en keerde ik zelf met de metro vanaf halte Colon kotwaarts. De volgende twee dagen zagen we het centrum, de kust en la Ciudad de las Artes y Ciencias, de unief en toonde ik bovendien mijn appartement, dat er iets properder bijlag dan normaal gezien het geval is.. Hoewel we ontzettend genoten van het weerzien en het sightseeën zat het weer echter tegen, met zondag veruit de slechtste dag die ik hier sinds mijn aankomst meegemaakt heb met 12 graden en heel de dag regen en een koud windje.
Nadien vlogen de weken weer voorbij in hun gebruikelijke en ongelofelijke tempo. Het eerste deel van mijn Spaans examen werd met succes afgewerkt (of dat denk ik toch, voorlopig is de uitslag nog steeds niet bekend) en tijdens de lessen heb ik zelfs het gevoel dat het allemaal wat te traag gaat. Hoewel ik in niveau B1 zit (het 3e van 6) merk ik dat ik nauwelijks of geen problemen heb met wat de professor uitlegt, of dat ik het meeste al weet door het constant spreken van mijn straatspaans. Ook voor historia del arte gaat het me voor de wind, aangezien mijn laatste practicum (ga naar het museo de belles artes, kies een kunstwerk en schrijf 1 á 2 pagina's over de Renaissancistische/Barokke elementen die je erin terugvindt) me een 10/10 opleverde. Hoewel Spaans verstaan en spreken dan wel okee gaat, blijft toegepaste teksten schrijven nog steeds andere koek, dus ik denk dat de prof wel een oogje heeft dichtgeknepen bij de ongetwijfeld vele taalfouten. Verder, hoewel het er op onze maandagse trainingsessies altijd vrij tot zeer swingend aan toegaat, er veel wordt gelachen en gedold en het geloof in eigen kunnen altijd vrij tot gigantisch hoog is, verloor ons semi-profesionele ploeg Sheffield Thursday enkele keren zwaar, hoewel we dit niet bepaald aan ons hart lieten komen. Blijkbaar duurt de aanpassing naar het technische Spaanse straatvoetbal toch ietsje langer dan verwacht.
Vorige week donderdag, na de 3e nederlaag op rij (het veld lag slecht, de ref floot tegen, enz enz ;) ) wachtte ik Brakke, die eindelijk een gaatje had weten te vinden in de alom gekende bolletjeskalender van de Leuvense architectuurstudenten, op aan het metrostation van Calatrava voor een bezoek van een paar dagen. Omdat ik de avond erna om 00.00u weer partiële ontwerpdeadline had hielden we het rustig en werd er bijgepraat terwijl elk wat tokkelde op zijn pc. Vrijdag kwam ook Marich 's middags aan na een busreis van een uur of 7 vanuit Salamanca waar zij van haar erasmussemester geniet, en kuierden we wat door het centrum en genoten van een Starbuckskoffie. Aangezien mijn project nog steeds niet was ingeleverd keerden we daarna naar huis waarna ik deze keer 4u vóór tijd inleverde. De tijd drong immers, want we waren uitgenodigd op het verjaardagsfeest van een vriendin van kotgenoot Dani. Hapjes en drankjes in haar appartement en erna uitgaan, de vertrouwde formule. Na een aangename avond die op een of andere manier eindigde met een wedstrijdje bomen/lantaarnpaalklimmen (ja er zijn foto's), kroop ik mijn bed en Bram en Marich hun matras in de living in. Zaterdag zagen we wat Calatrava in Valencia had neergepoot en aten we een pannenkoek met nutella in een gezellig cafeetje aan de dijk. Hierna spoedden we ons naar huis omdat de belangrijkste activiteit van de dag nog moest plaatsvinden: ons derde kotfeest met ditmaal als thema 'fin del mundo'! Nadat de lokale chinoshop ons voorzien had van de nodige geïmproviseerde outfits liep de woonkamer vol met een mix van een 40tal erasmussers en Spanjaarden om samen het einde van de wereld op een aangename manier te verwelkomen. Iedereen had duidelijk zijn fantasie de vrije loop gelatenen kwam met erg uiteenlopende kostuums op de proppen. Naar goede gewoonte duurde het feest tot een kot in de nacht waardoor het er zondag erg rustig aan toeging, hoewel we wel een live Jazz jamsessie meepikten en dineerden in de 100 Montaditos. Uiteindelijk sloten we het weekend af met een filmpje. Maandagochtend vroeg vertrok Brakke alweer richting België en tegen de middag maakte ook Marich zich klaar voor haar busreis terug richting Salamanca. Al bij al een gigantisch geslaagd weekend!
Ten slotte had ik ook nog een verrassing in petto. Hoewel mijn vliegtickets al een maand of 2 vastlagen had ik niemand verteld over het blitsverrassingsbezoek dat ik van 4 tot 6 december zou brengen aan Leuven. Enkel Benjamin, verantwoordelijke van het existenzfeestcomité, was om praktische redenen op de hoogte. Dinsdagavond stond immers de tweede Bauhouse van het jaar op het programma. De reacties toen ik doodnormaal de rumba binnenwandelde waren goud waard, en het werd een memorabele avond waaraan uit niets bleek dat ik 3 maand was weggeweest. Het was geweldig iedereen nog eens terug te zien in een relaxte en vrolijke sfeer, voordat iedereen weer aan de gebruikelijke kerstblokstress begint te leiden en té zot doen niet meer onder de mogelijkheden behoort .
Na een nacht in mijn vertrouwde kotbed arriveerden er de dag erna twee Spaanse vriendinnen die zelf 2 jaar geleden hun erasmus in Leuven doorbrachten en waaraan één van hen een Leuvens lief had overgehouden voor een 5-daags bezoek aan België. Helemaal in de erasmus 'ik-wil-veel-reizen-maar-heb-geen-geld'-sfeer had ik hen een nachtje op mijn kot aangeboden. Voor 's avonds was er een strakke planning opgesteld van plaatsen waar ze goeie herinneringen aan overhielden, en dus vertrokken Bram, Natalia, Nuria + lief, nog 2 ex-erasmussers van de generatie '09-'10 en ik voor een queeste die een mooie samenvatting van het Leuvense nachtleven inhield en ons voerde van plaatsen als Ali Baba tot M-café, van café Allee tot Giraf, en tot ieders verbazing zelfs Bierkelder, hét margicafé bij uitstek dat blijkbaar geliefd is onder erasmussers. Na alweer een geslaagde avond reisde het gezelschap verder naar Antwerpen en vertrok ik weer naar Valencia. Na een reis per auto, trein, bus, vliegtuig, metro en fiets arriveerde ik weer in mijn vertrouwde kamertje, klaar om de laatste 2 weken van het semester aan te vatten.
En het moge duidelijk zijn dat die 2 weken zullen voorbijvliegen! Niet in het minst vanwege het vele werk dat me nog te wachten staat alvorens dit semester te beëindigen met een citytripje naar Barcelona tijdens het weekend voor Kerst. Wegens de afwezigheid van examens van de meeste van mijn vakken ga ik een aangename en rustige kerstperiode tegemoet, maar daarvoor moet eerst gewerkt worden! Ik ga dus maar weer eens verder met ontwerpen, want er valt nog een hoop te doen!
Tot snel in België, voor een ietsje langer bezoek deze keer!
zaterdag 17 november 2012
Komen en gaan
Over vriendschappen die verloren gaan of vervagen door de tand des tijds.
Slecht nieuws vandaag toen ik opstond. Joeri, een klasgenoot van de lagere school, werd maandagavond op de ring van Leuven aangereden en is dinsdag aan zijn verwondingen overleden. Hoewel ik sinds het verlaten van onze goeie ouwe dorpsschool Savio nooit meer veel van hem gehoord heb, komt het nieuws toch wel hard aan. Ik herinner me woensdagnamiddagen dat ik er thuis ging spelen en verjaardagsfeestjes die altijd de moeite waren. Even slikken wanneer die herinneringen terug naar boven komen, na ondertussen al 10 jaar ergens in mijn achterhoofd te vertoeven. Moment van bezinning. Het doet terugdenken aan vroeger tijden. Onbezonnen tijden toen het leven zich beperkte tot ons dorp en de school, en de grootste dagelijkse bekommernis was een tactiek te bedenken waardoor we de volgende speeltijd de andere klassen toch maar weer te snel af konden zijn om dat voetbalveld in te palmen. Tijden waarin we onder de middag baybladen met lege glazen fruitsapflesjes tot ze aan scherven vlogen, iedereen bij wijze van spreken een moord zou plegen om klasboodschapper te zijn en zo af en toe 3min les te kunnen missen, en we er elke avond alles aan deden om toch maar als eerste de schoolpoort uit te racen met de fiets. Het is vreemd om te bedenken dat hij, van onze Savioklas, als eerste moest gaan, want uiteindelijk is dat toch voor iedereen de eerste groep, de eerste 'community' waartoe hij behoort. De springplank van waarop we allemaal de wereld ingesprongen zijn. Zouden we hem helemaal anders behandeld hebben als we toen al hadden geweten dat zijn tijd beperkt zou blijven tot éénentwintig jaar? Waarschijnlijk niet. Kinderen denken niet na over de toekomst. Het is het hier en nu dat telt, en dat is misschien een van de belangrijkste eigenschappen die we verliezen als we opgroeien. Leven van dag tot dag, en genieten van elk klein iets dat je aan het lachen maakt. Een mooi doel om na te streven.
Ik leef mee met Joeri's familie, en wens hen veel sterkte voor de toekomst. Moge de goeie herinneringen hen bij de hand nemen bij het verwerkingsproces. Voor altijd uit het oog, maar voor altijd in het hart.
N.
Slecht nieuws vandaag toen ik opstond. Joeri, een klasgenoot van de lagere school, werd maandagavond op de ring van Leuven aangereden en is dinsdag aan zijn verwondingen overleden. Hoewel ik sinds het verlaten van onze goeie ouwe dorpsschool Savio nooit meer veel van hem gehoord heb, komt het nieuws toch wel hard aan. Ik herinner me woensdagnamiddagen dat ik er thuis ging spelen en verjaardagsfeestjes die altijd de moeite waren. Even slikken wanneer die herinneringen terug naar boven komen, na ondertussen al 10 jaar ergens in mijn achterhoofd te vertoeven. Moment van bezinning. Het doet terugdenken aan vroeger tijden. Onbezonnen tijden toen het leven zich beperkte tot ons dorp en de school, en de grootste dagelijkse bekommernis was een tactiek te bedenken waardoor we de volgende speeltijd de andere klassen toch maar weer te snel af konden zijn om dat voetbalveld in te palmen. Tijden waarin we onder de middag baybladen met lege glazen fruitsapflesjes tot ze aan scherven vlogen, iedereen bij wijze van spreken een moord zou plegen om klasboodschapper te zijn en zo af en toe 3min les te kunnen missen, en we er elke avond alles aan deden om toch maar als eerste de schoolpoort uit te racen met de fiets. Het is vreemd om te bedenken dat hij, van onze Savioklas, als eerste moest gaan, want uiteindelijk is dat toch voor iedereen de eerste groep, de eerste 'community' waartoe hij behoort. De springplank van waarop we allemaal de wereld ingesprongen zijn. Zouden we hem helemaal anders behandeld hebben als we toen al hadden geweten dat zijn tijd beperkt zou blijven tot éénentwintig jaar? Waarschijnlijk niet. Kinderen denken niet na over de toekomst. Het is het hier en nu dat telt, en dat is misschien een van de belangrijkste eigenschappen die we verliezen als we opgroeien. Leven van dag tot dag, en genieten van elk klein iets dat je aan het lachen maakt. Een mooi doel om na te streven.
Ik leef mee met Joeri's familie, en wens hen veel sterkte voor de toekomst. Moge de goeie herinneringen hen bij de hand nemen bij het verwerkingsproces. Voor altijd uit het oog, maar voor altijd in het hart.
N.
donderdag 8 november 2012
Polyphasic Sleep
Hoewel vorig verlengd weekend op voorhand een uitgelezen mogelijkheid leek om nog eens een tripje te ondernemen (naar Madrid bijvoorbeeld, daar ben ik nog nooit geweest) is het er uiteindelijk niet van gekomen. Voornaamste reden daarvoor was de ontwerpdeadline, waarvoor zondagnacht voor 0.00u online ingeleverd moest worden. Hoewel ik me er dus al bij had neergelegd een volledig weekend dag en nacht te werken (mijn mede-archies in Leuven begrijpen wat ik bedoel) was dat uiteindelijk moeilijker dan verwacht. Woensdagavond was er Halloweenkotfeest waarna iedereen verderging naar La3, duidelijk mijn tot dusver meest favoriete club. Donderdag was niet zo productief en vrijdag kregen we 's avonds onverwachts uiteindelijk een man of 15 over de vloer. Victor had een Braziliaanse vriend op bezoek, wat aanleiding was voor iedereen om even een paar sms'en rond te sturen met de vraag wie zin had in een avondje drinken/rondhangen/babbelen/uitgaan wat werken uiteraard onmogelijk maakte... ;) Heel vreemde maar eigenlijk best wel gezellige ervaring wakker te worden in een kot vol mensen, slapend op alle mogelijke plaatsen en vervolgens de rest van de dag rondhangend, kokend chit-chattend en uitrustend. Zaterdagavond was het de verjaardag van Chris waardoor we uiteraard hetzelfde moesten gaan doen in zíjn flat, maar deze keer legde ik het aanbod om rond 3.30u nog naar La3 te vertrekken vriendelijk naast me neer, want zondag was het uiteraard alles hens aan dek om toch maar iets degelijk in te leveren. Dit mondde uiteindelijk uit in een verzonden e-mail om 00.02u. Zo zie je maar dat die deadlines net (niet) halen niet enkel in België gebeurt...
Nu de -ietwat grijze- lesweek alweer halfweg is kijk ik al reikhalzend uit naar het eerste bezoek dat ik hier zal ontvangen: het thuisfront!
Eerste bezoek is echter relatief, maandagavond kreeg ik een facebook bericht van Thomas, iemand die ik ken van de middelbare school hoewel we nooit echt gebabbeld hebben, dat hij 'op zijn zwerftochten' dinsdagavond langs Valencia zou passeren en of het mogelijk was een nachtje te komen crashen. Gezien mijn huidige state of mind in de zin van reizen/rondtrekken/avontuur/ervaringenbeleven kon ik uiteraard niet weigeren, waardoor we dinsdagavond uiteindelijk met een man extra aan tafel zaten. Blijkbaar zoekt hij al liftend met tent en rugzak zijn weg van België naar Marokko, in een periode van 3 maanden en met een budget van 3 tot 5 euro per dag(!) Respect! Zijn verblijf werd zelfs gerekt tot 2 nachten aangezien weggeraken uit Valencia niet zo makkelijk bleek (waarom zou je ook wég willen uit deze zalige stad? ;) ).
Vandaag belandde ik voor de eerste keer, stuck op de unief door de regen, in de bibliotheek. Na wat hersenloos gesurf kwam ik op volgende, zeer inspirerende pagina terecht:
http://www.stevepavlina.com/blog/2005/10/polyphasic-sleep-log-day-1/
Het is de blog van een dude die, nieuwsgierig naar het resultaat, zichzelf omschoolde van een monofasisch naar een polyfasisch slaper, wat zoveel betekent als 6x per dag 30min slapen met tussenpozen van 4 uur. Na een zware aanpassingsperiode van een tweetal weken slaagde hij erin 5,5 maand te leven met gemiddeld 2 tot 3 uur slaap per dag, zonder verlies aan functionaliteit, mentale of fysieke gezondheid, en zelfs met een verbeterde concentratie, geestelijk vermogen en fitheid tot gevolg. Hij ontdekte geleidelijk aan hoeveel voordelen het biedt om 22 uur per dag tijd te hebben om te doen wat je wilt, enkel onderbroken door korte rustsessies. Beeld het je in! Uiteraard besliste ik meteen om hetzelfde te proberen, en uiteraard realiseerde ik me meteen dat dat quasi onmogelijk is om momenteel te doen. Praktisch is het gewoon niet mogelijk om elke 4uur een bed te vinden om een dutje te doen, en de eerste aanpassingsweek, waarin je er obviously als een zombie bijloopt komt op dit moment ook niet bijzonder gelegen.
Note to self: try this when the moment is right!
Tot zover de stand van zaken hier, een welgemeende buenas noches a todos, we zien elkaar binnenkort weer aangezien Kerstmis bij wijze van spreken al voor de deur staat!
Nu de -ietwat grijze- lesweek alweer halfweg is kijk ik al reikhalzend uit naar het eerste bezoek dat ik hier zal ontvangen: het thuisfront!
Eerste bezoek is echter relatief, maandagavond kreeg ik een facebook bericht van Thomas, iemand die ik ken van de middelbare school hoewel we nooit echt gebabbeld hebben, dat hij 'op zijn zwerftochten' dinsdagavond langs Valencia zou passeren en of het mogelijk was een nachtje te komen crashen. Gezien mijn huidige state of mind in de zin van reizen/rondtrekken/avontuur/ervaringenbeleven kon ik uiteraard niet weigeren, waardoor we dinsdagavond uiteindelijk met een man extra aan tafel zaten. Blijkbaar zoekt hij al liftend met tent en rugzak zijn weg van België naar Marokko, in een periode van 3 maanden en met een budget van 3 tot 5 euro per dag(!) Respect! Zijn verblijf werd zelfs gerekt tot 2 nachten aangezien weggeraken uit Valencia niet zo makkelijk bleek (waarom zou je ook wég willen uit deze zalige stad? ;) ).
Vandaag belandde ik voor de eerste keer, stuck op de unief door de regen, in de bibliotheek. Na wat hersenloos gesurf kwam ik op volgende, zeer inspirerende pagina terecht:
http://www.stevepavlina.com/blog/2005/10/polyphasic-sleep-log-day-1/
Het is de blog van een dude die, nieuwsgierig naar het resultaat, zichzelf omschoolde van een monofasisch naar een polyfasisch slaper, wat zoveel betekent als 6x per dag 30min slapen met tussenpozen van 4 uur. Na een zware aanpassingsperiode van een tweetal weken slaagde hij erin 5,5 maand te leven met gemiddeld 2 tot 3 uur slaap per dag, zonder verlies aan functionaliteit, mentale of fysieke gezondheid, en zelfs met een verbeterde concentratie, geestelijk vermogen en fitheid tot gevolg. Hij ontdekte geleidelijk aan hoeveel voordelen het biedt om 22 uur per dag tijd te hebben om te doen wat je wilt, enkel onderbroken door korte rustsessies. Beeld het je in! Uiteraard besliste ik meteen om hetzelfde te proberen, en uiteraard realiseerde ik me meteen dat dat quasi onmogelijk is om momenteel te doen. Praktisch is het gewoon niet mogelijk om elke 4uur een bed te vinden om een dutje te doen, en de eerste aanpassingsweek, waarin je er obviously als een zombie bijloopt komt op dit moment ook niet bijzonder gelegen.
Note to self: try this when the moment is right!
Tot zover de stand van zaken hier, een welgemeende buenas noches a todos, we zien elkaar binnenkort weer aangezien Kerstmis bij wijze van spreken al voor de deur staat!
woensdag 31 oktober 2012
Headphones on. World off
Laatste oktoberbericht, wat vliegt de tijd! Gelieve tijdens het lezen even volgende muziek te beluisteren, juiste mindset verzekerd :)
http://www.youtube.com/watch?v=wCVrC7Dg2qo
Net terug van "today's game". Dat leest u goed, ik ben eindelijk sportief beginnen wezen! Maar goed ook want ik wil liever niet met het erasmusyndroom (lees: 5 extra kilo's) terugkeren naar België. Samen met Chris, een Engelsman die hier Engelse les geeft een ook de Catalaanse cursus volgde begin september heb ik een ploegje opgericht om elke donderdagavond om 22 of 23u een matchke te sjotten. We spelen in een competitie van 7 tegen 7 op een perfect kunstgrasveld in het Turiapark, met de 14e eeuwse Torres de Serranos op de achtergrond, een locatie die kan tellen dus! Met een teamnaam als Sheffield Thursday (woordspeling op de Engelse tweedeklasser Sheffield Wednesday) valt het natuurlijk te verwachten dat de ploeg vooral uit Engelsen bestaat, aangevuld met 2 Fransen, een Duitser en een Gibraltarees (?). Vorige week stond de eerste wedstrijd van de competitie op het programma, en hoewel we talrijk (10) kwamen opdagen deed onze tegenstander dat niet en wonnen we met 3-0 forfait cijfers. Dan maar 5-5 gespeeld om eens naar ieders conditie te peilen. Auwtsj. Vandaag moest er echter gebikkeld worden om de punten binnen te halen. De wedstrijd, die we voor het eerst speelden in nieuwe oranje plunjes, eindigde uiteindelijk op 7-7, een frustrerend resultaat aangezien we 3min voor tijd nog 4-7 voor stonden. In ieder geval besefte ik pas hoezeer ik het spelletje miste toen ik vandaag en vorige week weer op het terrein stond.. Gelukkig stond er risotto in de frigo toen ik thuiskwam. Comfortfood!
Voor de rest gaat alles z'n gangetje. Elke dag sjok ik een dik kwartier te voet naar school, ideale manier om wakker te worden, zeker nu ik permanent internet op mijn gsm heb en ik Studio Brussel dus immer op zak heb. Verder is mijn learning agreement eindelijk goedgekeurd, is er volgende maandag ontwerpdeadline, morgenavond halloweenfeestje, misschien een trip naar Madrid tijdens het verlengd weekend, heb ik zowel heen als terugvlucht voor kerstmis geboekt (24dec - 5jan) en begint het weer om te slaan. Dit weekend krijgen we er waarschijnlijk een elektrische verwarming bij aangezien onze zomerse piso geen centrale verwarming bezit en we al door Natalia werden verzekerd dat 'vaís a morir en vierno!' Sterven van de kou dus.
Ook zal ik mijn ouders+zuster volgend weekend en Bram 'Brakke' Van Sever eind november/begin december over de vloer krijgen waardoor de weekends goed gevuld zullen zijn deze maand. Ik kijk er al naar uit!
Nu zowel mijn oktoberinspiratie als mijn geld voor deze maand over de balk is gejaagd ben ik helemaal klaar voor November! Ciao ciao
http://www.youtube.com/watch?v=wCVrC7Dg2qo
Net terug van "today's game". Dat leest u goed, ik ben eindelijk sportief beginnen wezen! Maar goed ook want ik wil liever niet met het erasmusyndroom (lees: 5 extra kilo's) terugkeren naar België. Samen met Chris, een Engelsman die hier Engelse les geeft een ook de Catalaanse cursus volgde begin september heb ik een ploegje opgericht om elke donderdagavond om 22 of 23u een matchke te sjotten. We spelen in een competitie van 7 tegen 7 op een perfect kunstgrasveld in het Turiapark, met de 14e eeuwse Torres de Serranos op de achtergrond, een locatie die kan tellen dus! Met een teamnaam als Sheffield Thursday (woordspeling op de Engelse tweedeklasser Sheffield Wednesday) valt het natuurlijk te verwachten dat de ploeg vooral uit Engelsen bestaat, aangevuld met 2 Fransen, een Duitser en een Gibraltarees (?). Vorige week stond de eerste wedstrijd van de competitie op het programma, en hoewel we talrijk (10) kwamen opdagen deed onze tegenstander dat niet en wonnen we met 3-0 forfait cijfers. Dan maar 5-5 gespeeld om eens naar ieders conditie te peilen. Auwtsj. Vandaag moest er echter gebikkeld worden om de punten binnen te halen. De wedstrijd, die we voor het eerst speelden in nieuwe oranje plunjes, eindigde uiteindelijk op 7-7, een frustrerend resultaat aangezien we 3min voor tijd nog 4-7 voor stonden. In ieder geval besefte ik pas hoezeer ik het spelletje miste toen ik vandaag en vorige week weer op het terrein stond.. Gelukkig stond er risotto in de frigo toen ik thuiskwam. Comfortfood!
Voor de rest gaat alles z'n gangetje. Elke dag sjok ik een dik kwartier te voet naar school, ideale manier om wakker te worden, zeker nu ik permanent internet op mijn gsm heb en ik Studio Brussel dus immer op zak heb. Verder is mijn learning agreement eindelijk goedgekeurd, is er volgende maandag ontwerpdeadline, morgenavond halloweenfeestje, misschien een trip naar Madrid tijdens het verlengd weekend, heb ik zowel heen als terugvlucht voor kerstmis geboekt (24dec - 5jan) en begint het weer om te slaan. Dit weekend krijgen we er waarschijnlijk een elektrische verwarming bij aangezien onze zomerse piso geen centrale verwarming bezit en we al door Natalia werden verzekerd dat 'vaís a morir en vierno!' Sterven van de kou dus.
Ook zal ik mijn ouders+zuster volgend weekend en Bram 'Brakke' Van Sever eind november/begin december over de vloer krijgen waardoor de weekends goed gevuld zullen zijn deze maand. Ik kijk er al naar uit!
Nu zowel mijn oktoberinspiratie als mijn geld voor deze maand over de balk is gejaagd ben ik helemaal klaar voor November! Ciao ciao
woensdag 24 oktober 2012
Trippin'
Na een goede afloop van presentaties en testen vorige week vond vandaag mijn eerste 'examen' plaats (een test van historia del arte over de leerstof tot nu toe op 20% van de eindscore), en hoewel ik me had voorgenomen zondag een hele dag te studeren werd daar een stokje voor gestoken door enkele onverwachtse omstandigheden. Donderdagavond vergezelde ik Kuba en Ferdi op het eerste officiële beerpong tornooi dat plaatsvond in Number One, een keet waar ik nog nooit geweest was. Dit was waar we elke maandag voor oefenden! Misschien heb ik het hier nog nergens vermeld, maar elke maandag komen we met een hele erasmusbende samen in een bar om te praten, te lachen en natuurlijk om pingpongballen in andermans bier te kegelen. Hoewel het voor sommigen slechts bij ijdele pogingen blijft mogen we zeggen dat wij inmiddels best goed geworden zijn, en zelfs bij een offday is er altijd de troost die een liter bier voor slechts 2 euro biedt om de pijn van het verlies wat te verzachten.Toen we donderdag de oppositie zagen (31 andere teams!) deed niets vermoeden dat het dreamteam Tsjechië-Italië het tot in de finale zou schoppen en deze uiteindelijk ook zou winnen, wat hen beide 25 euro en een gratis tripje naar Alicante opleverde. Ferdi was echter verhinderd dit weekend, waardoor ik, als enige supporter, door Kuba werd uitgenodigd om hem gratis te vergezellen.
Zo geschiedde het dat we zaterdagmiddag met 3 bussen, waarbij de achterbank van uitgerekend de onze volgestouwd zat met een bende dolle Italianen die elke auto die passeerde aanleiding genoeg vonden om op de ramen te beginnen kloppen, Juventus-spreekkoren aan te heffen en meer kabaal te maken dan de gemiddelde vuvuzela, na een rit van 3,5 uur (Alicante ligt slechts 180km van Valencia) pas rond 17.30u aankwamen in Alicante. Na een bezoek met gids en 250 andere erasmussers aan het plaatselijke kasteel en wandeling door de gezellige straatjes van het historisch centrum was het al tijd om te eten. De rest van de avond wordt samengevat met de woorden ziekte van Crohn, taxi, spoedgevallen en 5u wachten in de wachtzaal, om daarna om 5u 's morgens met de bus terug te keren naar Valencia, wederom met dezelfde Italianen die, dronken deze keer, nóg vastberadener leken om hun medereizigers het leven zuur te maken. Al bij al geen erg geslaagde trip dus, maar toch weer een stad die we hebben gezien (ahum). Eerste en laatste keer dat ik meega met zo'n georganiseerde trips!
Het spreekt vanzelf dat er van studeren zondag weinig meer in huis kwam, maar gelukkig viel het examen vandaag wel mee en valt een positief resultaat af te wachten.
Dat was het voorlopig, ik ga nog wat verder prullen aan mijn ontwerp dat deze week eindelijk écht van start lijkt te zijn gegaan..
Hasta pronto!
Zo geschiedde het dat we zaterdagmiddag met 3 bussen, waarbij de achterbank van uitgerekend de onze volgestouwd zat met een bende dolle Italianen die elke auto die passeerde aanleiding genoeg vonden om op de ramen te beginnen kloppen, Juventus-spreekkoren aan te heffen en meer kabaal te maken dan de gemiddelde vuvuzela, na een rit van 3,5 uur (Alicante ligt slechts 180km van Valencia) pas rond 17.30u aankwamen in Alicante. Na een bezoek met gids en 250 andere erasmussers aan het plaatselijke kasteel en wandeling door de gezellige straatjes van het historisch centrum was het al tijd om te eten. De rest van de avond wordt samengevat met de woorden ziekte van Crohn, taxi, spoedgevallen en 5u wachten in de wachtzaal, om daarna om 5u 's morgens met de bus terug te keren naar Valencia, wederom met dezelfde Italianen die, dronken deze keer, nóg vastberadener leken om hun medereizigers het leven zuur te maken. Al bij al geen erg geslaagde trip dus, maar toch weer een stad die we hebben gezien (ahum). Eerste en laatste keer dat ik meega met zo'n georganiseerde trips!
 |
| BeerPong! |
 |
| Alicante |
 |
| Middellandse zee, ja hoor |
 |
| Alicante centrum |
Het spreekt vanzelf dat er van studeren zondag weinig meer in huis kwam, maar gelukkig viel het examen vandaag wel mee en valt een positief resultaat af te wachten.
Dat was het voorlopig, ik ga nog wat verder prullen aan mijn ontwerp dat deze week eindelijk écht van start lijkt te zijn gegaan..
Hasta pronto!
dinsdag 16 oktober 2012
Zaragoza
De tijd vliegt alweer. Er lijkt geen moment van rust of bezinning mogelijk te zijn. Ergens vind ik dat wel leuk. Ik breng erg veel tijd door op de unief, waar Marianne en ik ons samen door de lessen Spaanse grondmechanica worstelen, nog steeds om de andere dag plots dringend het international office nodig hebben en de eerste presentatie in het Spaans ondertussen een feit is. Schitterend was het niet, mede te danken aan onze 2 nozems van groepsgenoten. Gelukkig was het ook niet écht dramatisch. Zo blijkt maar weer hoe belangrijk communicatie is om een groepswerk tot een goed eind te brengen. Ik begin mijn ontwerpgroep van vorig jaar steeds meer op prijs te stellen! (Grapje Brak, Matt, en Oli, jullie blijven de grootste nozems die ik ken hoor). Gelukkig ontwerpen we de rest van het jaar individueel, wat misschien asocialer is, maar praktisch duizend keer gemakkelijker zonder 4 verschillende talen en 6 verschillende uurroosters. Na de lessen en bijkomende samenkomsten voor alle groepswerken probeer ik af te spreken met mensen van de Catalaanse cursus (ik ben trouwens sinds kort trotse eigenaar van een Catalaans certificaat A1 met een aanwezigheid van 100%, raar maar waar!) aangezien écht vrienden maken in de lessen vrij moeilijk is. Ik zit voor elk vak in een andere klas, en in 90% van de gevallen zijn er naast Marianne niet veel andere erasmussers die dezelfde vakken volgen. Hierdoor moet ik af en toe de uitbundige activiteiten zoals het nu al legendarische weekend in Madrid van de Catalaanse vrienden missen. Een beetje leven in 2 werelden dus, hopelijk houd ik dat vol.
Op het sociale aspect kom ik echter absoluut niks te kort. Aangezien het vrijdag de Spaanse nationale feestdag was en de universiteiten dus gesloten waren, vertrok ik met Dani en Scarlett donderdagavond naar Zaragoza, waar de jaarlijkse Pilares gehouden werden, een soort van stadsfestival met véél optreden en véél feest. De piso waar we verbleven bleek een soort toevluchtsoord te zijn voor Spaanse ex-erasmussers uit Madrid, Granada, Valencia en Zaragoza zelf die allemaal op één of andere manier viavia met elkaar verbonden waren na respectievelijke Erasmuservaringen in Toulouse of Luik, en van de gelegenheid gebruik maakten om hun oude makkers nog eens terug te zien en niet twijfelden een gevolg mee te brengen. Omdat alle hostels bomvol zaten sliepen er elke nacht volgens mij zo'n 20 man in het appartement van 4. Keuken, zetel, grond of badkamer, met 2 in bed, auto, alle manieren waren goed met als enige regel: wie als eerste thuiskwam van het feestje kreeg een bed te pakken, de rest zag maar wat hij deed. Als enige buitenlander en huídige erasmusser kon ik dit allemaal wel op prijs stellen, te meer daar ik er 3x in slaagde een bed te pakken te krijgen, God weet hoe. Ik kan me niet echt voorstellen dat zo'n chaos mogelijk zou zijn in Leuven, waar alles veel georganiseerder en dus onmogelijker lijkt.
Ondertussen is lesweek nummer 5 (voor 1 vak week 7!) alweer van start gegaan. Over 10 weken stap ik alweer het vliegtuig in om éven terug Belgische lucht te proeven. Hoewel ik het hier gewéldig naar mijn zin heb, kijk ik er ergens toch ook wel naar uit om nog eens familie terug te zien, een feestje te bouwen met vrienden, om het, om het met Freds woorden te zeggen tussen pot en pint over de dinges des levens te hebben en hierbij een volledig vocabularium ter beschikking te hebben, de Existenzhype die over Leuven waait met eigen ogen te ervaren en op kot zondagavondse Bicky's te maken met Erica die daar eerst om zaagt om vervolgens de helft te laten liggen.
Gelukkig was het droommoment van korte duur, want morgen wordt een belangrijke dag. Er staan namelijk weer 2 presentaties en een test van Historia del Arte op het programma! Voor de les Spaans zal ik met 2 Hollandse meisjes en een Turk een poging doen om de Sinterklaastraditie uit te leggen in het Spaans aan een klas van een stuk of 40 buitenlanders. Dit echter pas nadat ik een presentatie van Urbanistica tot een goed einde heb gebracht, de eerste van een drieluik waarbij we in groep tot nu toe de land use van een deel van Valencia onderzocht en in kaart gebracht hebben. Big day dus morgen, fingers crossed!
Op het sociale aspect kom ik echter absoluut niks te kort. Aangezien het vrijdag de Spaanse nationale feestdag was en de universiteiten dus gesloten waren, vertrok ik met Dani en Scarlett donderdagavond naar Zaragoza, waar de jaarlijkse Pilares gehouden werden, een soort van stadsfestival met véél optreden en véél feest. De piso waar we verbleven bleek een soort toevluchtsoord te zijn voor Spaanse ex-erasmussers uit Madrid, Granada, Valencia en Zaragoza zelf die allemaal op één of andere manier viavia met elkaar verbonden waren na respectievelijke Erasmuservaringen in Toulouse of Luik, en van de gelegenheid gebruik maakten om hun oude makkers nog eens terug te zien en niet twijfelden een gevolg mee te brengen. Omdat alle hostels bomvol zaten sliepen er elke nacht volgens mij zo'n 20 man in het appartement van 4. Keuken, zetel, grond of badkamer, met 2 in bed, auto, alle manieren waren goed met als enige regel: wie als eerste thuiskwam van het feestje kreeg een bed te pakken, de rest zag maar wat hij deed. Als enige buitenlander en huídige erasmusser kon ik dit allemaal wel op prijs stellen, te meer daar ik er 3x in slaagde een bed te pakken te krijgen, God weet hoe. Ik kan me niet echt voorstellen dat zo'n chaos mogelijk zou zijn in Leuven, waar alles veel georganiseerder en dus onmogelijker lijkt.
Ondertussen is lesweek nummer 5 (voor 1 vak week 7!) alweer van start gegaan. Over 10 weken stap ik alweer het vliegtuig in om éven terug Belgische lucht te proeven. Hoewel ik het hier gewéldig naar mijn zin heb, kijk ik er ergens toch ook wel naar uit om nog eens familie terug te zien, een feestje te bouwen met vrienden, om het, om het met Freds woorden te zeggen tussen pot en pint over de dinges des levens te hebben en hierbij een volledig vocabularium ter beschikking te hebben, de Existenzhype die over Leuven waait met eigen ogen te ervaren en op kot zondagavondse Bicky's te maken met Erica die daar eerst om zaagt om vervolgens de helft te laten liggen.
Gelukkig was het droommoment van korte duur, want morgen wordt een belangrijke dag. Er staan namelijk weer 2 presentaties en een test van Historia del Arte op het programma! Voor de les Spaans zal ik met 2 Hollandse meisjes en een Turk een poging doen om de Sinterklaastraditie uit te leggen in het Spaans aan een klas van een stuk of 40 buitenlanders. Dit echter pas nadat ik een presentatie van Urbanistica tot een goed einde heb gebracht, de eerste van een drieluik waarbij we in groep tot nu toe de land use van een deel van Valencia onderzocht en in kaart gebracht hebben. Big day dus morgen, fingers crossed!
maandag 8 oktober 2012
Pizzatime
Hoewel we reeds oktober zijn, de herfst in het land is en de Belgische verwarmingen al op volle toeren draaien, is er niets dat me hieraan herinnert in het immer zonnige Valencia. Met een weersvoorspelling voor de komende week van gemiddeld 28° doet het mij meer denken aan een uitzonderlijk goeie Belgische zomer. Ironisch genoeg was ik de voorbije week ziek, of verkouden alleszins, en met mij veel andere mensen. Blijkbaar heeft de plotse winterprik vorig weekend (van 28 naar 18°) en het feit dat overal de airconditioning op bleef staan iedereen aan het snotteren gekregen. Vandaar dat de week iet of wat rustiger was dan de voorbije, en dat er net iets meer tijd binnen werd doorgebracht dan gemiddeld.
Op de universiteit begint alles vertrouwder aan te voelen. Aangezien mijn lesprogramma ondertussen ongeveer vaststaat en ik enkel nog de zegen van mijn programmadirecteur in Leuven nodig heb, kan ik eindelijk min of meer een beeld krijgen van de inhoud en manier van lesgeven in de meeste klassen. Verder staat het min of meer vast dat ik in januari maar 1 examen zal hebben, wat betekent dat mijn 6 andere vakken permanent geëvalueerd worden. Veel werk dus: de excursies, testen, presentaties en projecten stapelen zich nu al op. Het positieve aan dit systeem is dat ik waarschijnlijk 2 volle weken kerstvakantie zal hebben en na mijn ene examen nog een week of 2 om te reizen. Ik heb deze week ook mijn vliegtuigticket terug naar België geboekt. Voor 27€ brengt ryanair me op 24 december van Barcelona naar Charleroi. Ik kan dus het weekend voor Kerst nog een citytripje doen!
Verder hielden we dit weekend een 2e kotfeest (na Victors verjaardag vorige maand) met als thema Hippie! Aangezien het oorspronkelijke plan om het feest op het dakterras van het gebouw te houden de grond in werd geboord door één knorrige, onvriendelijke buurman die blijkbaar wel vaker van zijnen tak maakt, werd ons appartement last minute omgetoverd tot gastvrij onderkomen voor een 50-tal blootvoetse, vredelievende flowerpowerhippies, waarbij iedereen eigen drank of eten naar believen meebracht. Resultaat was een geweldige avond met veel sfeer, sixties muziek en veel nieuwe gezichten. Nadien bracht de taxi ons naar La3, een van de betere discotheken in de buurt, alwaar het feest vrolijk werd voortgezet. Gisteren was dan weer een dag van opruimen en groepswerken, want woensdag staat de eerste presentatie voor ontwerp op het programma! Spaans presenteren voor heel de aula, hoera. Helaas is werken met 6 personen waaronder 2 spanjaarden, 2 belgen, een fransman en een duitse niet zo geweldig efficïent waardoor veel tijd verloren gaat met heen-en-weer-vertaal. Duimen dus maar voor woensdag. Komende week heb ik morgen en vrijdag vrijaf door nationale en provinciale feestdagen, dus donderdag tot zondag staat er een trip naar Zaragoza op het programma!
Hier sluit ik af, want vanavond gaan we vuurwerk kijken en botellón (openbaar evenement waar allemaal jongeren samenkomen op een publieke plaats in de stad en eigen drank en versnaperingen meebrengen) houden nadien. Tot de volgende dus!
Hier sluit ik af, want vanavond gaan we vuurwerk kijken en botellón (openbaar evenement waar allemaal jongeren samenkomen op een publieke plaats in de stad en eigen drank en versnaperingen meebrengen) houden nadien. Tot de volgende dus!
zondag 30 september 2012
Stilte na de storm
Een dood moment. Helemaal alleen in een appartement in een willekeurige stad in een quasi-onbekend land. Schrijven dan maar. Iedereen kent momenten als deze denk ik. Dat ogenblik dat soms 5 seconden en soms 3 uur duurt en waarin we ons afvragen wat de grotere betekenis van dit alles is, een moment van geweldige inspiratie waarop onze ware dromen duidelijk worden. Zo'n moment overvalt me op dit moment. Door dingen te lezen, foto's te bekijken van nieuwe vrienden, van oude vrienden, door toevallig op het juiste moment de juiste muziek te horen en na te denken over waar ik in godsnaam mee bezig ben. Op dit moment vraag ik me af of ik in het verleden wel alles uit mijn leven haalde wat er in zit. Het is heel makkelijk om een vertrouwd en veilig leventje te leiden tussen mensen die je liefhebt en vertrouwde dingen waar je aan gehecht bent, maar mijn verblijf hier, zelfs al is het maar één maand, heeft me de ogen nu al geopend. Ik weet dat ik zo veel dingen nog wil doen dit jaar, de komende 5 jaar, de komende 10 jaar, en dat de tijd kort is. Jong zijn is relatief, zegt men altijd, maar dat vind ik een leugen. Je kunt altijd mentaal jong blijven, maar de tijd die ik nu heb, terwijl ik amper verantwoordelijkheden moet dragen voor anderen, wil ik zo optimaal mogelijk gebruiken. De ontmoeting met zoveel verschillende mensen met verschillende achtergronden, verledens en verhalen, heeft veel meer in me losgemaakt dan ik had verwacht. Ik besef nu dat ik mijn leven zelf kan maken, iedereen kan zijn die ik wil zijn. En wie ik wil zijn, daar ben ik nog volop naar op zoek. Maar de manier waarop je kunt ontdekken wie je wilt zijn, daar kom je achter op momenten als deze. Travelling is the only thing you buy that makes you richer las ik onlangs, en slaat de nagel op de kop. Ik wil meer reizen, ik wil dingen zien die nog nooit iemand op die manier heeft gezien. En vastleggen op foto, aangezien herinneringen aan zulke tijden een hart onder de riem zijn op moeilijkere momenten en een aanmoediging op momenten waarop belangrijke keuzes gemaakt moeten worden over verdere toekomstplannen. Ik wil mensen leren kennen en vrienden maken over de hele wereld. Vandaag in de metro op weg naar huis van de Irish Pub waar ik met Chris en Nick premier league football ging kijken, zag ik toevallig een poster met als onderschrift: When was the last time you did anything for the first time? Hierover peinzend, in gedachten verzonken en met het melancholische en dromerige Explosions in the Sky op mijn iPod, besefte ik dat ik de laatste maand waarschijnlijk meer dingen voor de eerste keer gedaan heb dan in de 5 jaar voordien. Routine kills relationships, creativity and dreams. Net dingen die het belangrijkst zijn om te kunnen zijn wie je wilt. De voorbije jaren zijn voorbij gevlogen. Geweldige jaren, maar allemaal met eenzelfde structuur. Routine. Ik heb nu al voor mezelf uitgemaakt dat ik dat niet opnieuw zal laten gebeuren. Young and wild and free. Dat ben ik, of wil ik in ieder geval zijn. De vraag die iemand me onlangs stelde, wat is het zotste dat je in heel je leven al gedaan hebt, jaagt me angst aan. Ik zou niet weten wat. Niks wat er tussenuitspringt. Dat kan natuurlijk betekenen dat álle herinneringen geweldig waren, maar iets zegt me dat dat niet het geval is. Natuurlijk heb ik schítterende momenten beleefd, maar wie weet waren ze enkel zo geweldig omdat ze niet vergeleken kunnen worden met nog veel betere ervaringen? In ieder geval ben ik van plan dit jaar de dingen anders te doen, en andere dingen te doen dan anders. Ik ben hier maar één keer. Ik wil terug leren gitaar spelen. Ik wil ál mijn talen verbeteren en ga misschien Nederlandse les geven! Ik wil Spanje zien dit jaar, en de rest van de wereld het volgend. Ik wil een antwoord creëren op de vraag wat het zotste is dat ik al ooit gedaan heb in mijn leven. En daarna, als ik antwoorden heb gevonden op al deze vragen, dan zien we wel weer... :)
dinsdag 25 september 2012
Mijlpaal
Het is officieel, ik ben een maand in Valencia! Ongelooflijk eigenlijk, hoe snel het nu al gaat.. Ondertussen loop ik als een local meteen de juiste straat in zonder kaart of al zoekend naar het straatnaambordje, bestel ik dos cervezas por favor als de beste en doe ik de was alsof ik mijn hele leven nooit iets anders deed (ahum). Als de komende maanden even snel voorbij vliegen dan sta ik binnenkort weer op Belgische bodem zo lijkt het wel.
Gelukkig gebeuren er genoeg andere dingen om niet te lang stil te staan bij het verschroeiende tempo waarmee dit erasmusjaar uit de startblokken is geschoten. Vrijdag werden een hele boel mensen van de Catalaanse cursus + hun aanhangsels (in mijn geval mijn kotgenoten + hùn aanhangsels) uitgenodigd op het dakterras van een 15 verdiepingen-tellend appartementsgebouw alwaar een vrolijk kotfeest plaatsvond. Memorabele avond! Zaterdag stond zoals gezegd dé erasmus pool-party op het programma (lees: één van de 10 pool-party's. Aangezien Valencia de stad is met het op één na grootste aantal erasmusstudenten strijden hier verschillende organisaties met elkaar om zoveel mogelijk buitenlanders te entertainen / het beursgeld uit de zakken te kloppen met activiteiten, reizen en feestjes). Vreemd zicht, een meute jongeren die compleet uit hun dak gaan in en naast een buitenzwembad, verschillende talen die overal opklinken, en een dj die voor één keer op mijn appreciatie kon rekenen door niet enkel commerciële brol door zijn versterkers te jagen. En dit alles overdag!
Zondag is rustdag in Bamse VLC (de naam van mijn kot werd gebaseerd op Bamse, het kot waar eigenaar Dani een jaar zijn erasmus in de Leuvense Vaartstraat doorbracht en blijkbaar de beste herinneringen aan overhoudt!) en daarom reden we met zijn vieren naar Jabea, een dorpje 120km ten noorden van Valencia waar een aangename pick-nick + slaapdag werd doorgebracht op een van de mooiste baaien in de buurt. Oordeel zelf:
Gelukkig gebeuren er genoeg andere dingen om niet te lang stil te staan bij het verschroeiende tempo waarmee dit erasmusjaar uit de startblokken is geschoten. Vrijdag werden een hele boel mensen van de Catalaanse cursus + hun aanhangsels (in mijn geval mijn kotgenoten + hùn aanhangsels) uitgenodigd op het dakterras van een 15 verdiepingen-tellend appartementsgebouw alwaar een vrolijk kotfeest plaatsvond. Memorabele avond! Zaterdag stond zoals gezegd dé erasmus pool-party op het programma (lees: één van de 10 pool-party's. Aangezien Valencia de stad is met het op één na grootste aantal erasmusstudenten strijden hier verschillende organisaties met elkaar om zoveel mogelijk buitenlanders te entertainen / het beursgeld uit de zakken te kloppen met activiteiten, reizen en feestjes). Vreemd zicht, een meute jongeren die compleet uit hun dak gaan in en naast een buitenzwembad, verschillende talen die overal opklinken, en een dj die voor één keer op mijn appreciatie kon rekenen door niet enkel commerciële brol door zijn versterkers te jagen. En dit alles overdag!
Zondag is rustdag in Bamse VLC (de naam van mijn kot werd gebaseerd op Bamse, het kot waar eigenaar Dani een jaar zijn erasmus in de Leuvense Vaartstraat doorbracht en blijkbaar de beste herinneringen aan overhoudt!) en daarom reden we met zijn vieren naar Jabea, een dorpje 120km ten noorden van Valencia waar een aangename pick-nick + slaapdag werd doorgebracht op een van de mooiste baaien in de buurt. Oordeel zelf:
Ondertussen is de lesweek weer begonnen en ben ik gisteren voor de eerste keer sportief geweest: een uurtje gaan lopen in het Turiapark, het fijnste openbare park waar ik ooit ben geweest. Het is 8km lang en gesitueerd in de vroegere bedding van de rivier Turia die doorheen heel de stad slingert, omheen het oude centrum. Het bevat voetbalvelden, atletiekpistes, outdoor fitnesstoestellen, speeltuinen, bloemenperkjes, heel veel verschillende paadjes en zoveel meer. Wanneer je er rond een uur of half 9 (de temperatuur laat vroeger gaan lopen niet toe) dus heengaat waan je je wel deelnemer in een marathon, honderden (!) joggers crossen alle richtingen uit, slechts sporadisch stretchend tegen palmboom of brugpilaar. Erg motiverend, dat zeker (wil wil de marathon nu niet winnen?), vandaar waarschijnlijk dat ik vandaag met een pijnlijke voet van en naar unief mankte.
Net weer samen gegeten hier op kot. Love it.
Groeten!
vrijdag 21 september 2012
Thank God it's friday!
Dat leest u goed, hier hebben we er namelijk de eerste echte lesweek opzitten. Hoewel ik één vak volg dat al 2 weken bezig is, gingen maandag alle andere lessen ook van start voor de Valencianers. Dit betekende timetabletrouble, weer verdwalen (onder het motto: is het niet in de stad, dan maar in het gebouw van mijn faculteit), en de eerste échte kennismaking met het Spaanse systeem van les volgen. Echt grote verschillen zijn er niet echt met Leuven. De Spanjolen geven geen les in aula's maar in grote klaslokalen, de meeste proffen zijn heel vriendelijk en komen na de les vragen of we er iets van begrepen hebben, de lesuren duren maar 1,5 uur, en de taal natuurlijk.
Spaanse studenten kunnen kiezen wanneer ze welke les volgen aangezien dezelfde lessen op verschillende momenten en door verschillende professoren worden gedoceerd. Maar wie dacht dat het door dit systeem gemakkelijker zou zijn voor Erasmussers om een uurrooster samen te stellen, kwam bedrogen uit. Vooral omdat alle keuzevakken zo goed als allemaal op dezelfde momenten vallen. Helaas mogen wij Belgen, in tegenstelling tot schijnbaar élke andere Erasmusser hier aanwezig, niet gewoon random vakken kiezen die we willen volgen (zij het de makkelijkste, de interessantste, de Engelse of gewoon deze die niet in de voormiddag gedoceerd worden). Wij zijn verplicht vakken op te nemen die overeenstemmen met de vakken die we normaal dit jaar in België zouden krijgen, waardoor het samenstellen van een uurrooster zonder daarbij het laatste jaar in Leuven overmatig te belasten een quasi-onmogelijke opdracht is. Tel hierbij op dat de website van de UPV de meest onoverzichtelijke is ooit ontworpen, dat ik les volg in verschillende jaren en faculteiten, dat de uitleg enkel in het Spaans te raadplegen is en dat sommige vakken, hoewel aanwezig in de lijst van aangeboden vakken gewoon niet blijken te bestaan, en je krijgt een idee van de Spaanse organisatieskills.
Gelukkig is het ergste nu achter de rug en ben ik er min of meer in geslaagd een haalbaar (maar zwaar!) lessenrooster op te stellen. Het ziet er naar uit dat ik waarschijnlijk niet veel examens zal hebben omdat de meeste vakken permanent geëvalueerd worden, wat dus wel inhoudt dat lessen skippen niet zomaar vanzelfsprekend is...
Gelukkig woon ik dicht bij de universiteit. 15min wandelen is uitzonderlijk kort in deze stad, waar sommige mensen een half uur met de metro onderweg zijn. De campus van de Politecnica is ook enorm, en bevat naast alle verschillende faculteitsgebouwen ook een voetbalstadion, olympisch zwembad, 8 cafetaria's, een eigen bewakingsdienst en, last but not least, palmbomen! Me gusta esto!
Enkele impressies van de week:
Urbanistica III: prof 10min te laat, 20min weg om kopies te maken, 10min kennismaking en afsluiten met: "I'll explain the project next friday!" (dit is het enige vak dat ik in het engels kan volgen). Les gedaan na 40min.
Acustica Arquitectonica:
Vanvoor in de klas:
"Quien quiere trabajar con este chicos belgas, pienso que estan muy guays!"
("Wie wilt samenwerken met deze Belgen, ik denk dat ze zeer sympathiek zijn!")
Ik voelde me net een stuk fruit op de markt, maar heb ondertussen toch maar mooi een Spaanse partner!
Arquitectura y paisaje:
Slechts 7 mensen aanwezig in het lokaal, vervolgens een 2 uur durende monoloog van de prof waarbij begrippen als 'Falling water van F.L. Wright, Hitler, Kritisch analyseren, landschap, OMA, de Griekse beschaving en roken vielen, maar het verband ertussen me compleet ontging. Ook de vraag of we Jeem Stierlie kenden (ontkennend gemompel), gevolgd door geagiteerd gebaar van de prof waarna hij 'James Stirling' op bord schreef.
In ieder geval ben ik blij dat het vrijdag is, er dit weekend Erasmus PoolParty (met meer dan 600 erasmussers!) en een stranddag op het programma staan, en het na een uitzonderlijk hevige regenbui woensdagavond (de eerste sinds ik hier ben!) terug als vanouds 30° is in de schaduw. Lang leve de herfst!
Spaanse studenten kunnen kiezen wanneer ze welke les volgen aangezien dezelfde lessen op verschillende momenten en door verschillende professoren worden gedoceerd. Maar wie dacht dat het door dit systeem gemakkelijker zou zijn voor Erasmussers om een uurrooster samen te stellen, kwam bedrogen uit. Vooral omdat alle keuzevakken zo goed als allemaal op dezelfde momenten vallen. Helaas mogen wij Belgen, in tegenstelling tot schijnbaar élke andere Erasmusser hier aanwezig, niet gewoon random vakken kiezen die we willen volgen (zij het de makkelijkste, de interessantste, de Engelse of gewoon deze die niet in de voormiddag gedoceerd worden). Wij zijn verplicht vakken op te nemen die overeenstemmen met de vakken die we normaal dit jaar in België zouden krijgen, waardoor het samenstellen van een uurrooster zonder daarbij het laatste jaar in Leuven overmatig te belasten een quasi-onmogelijke opdracht is. Tel hierbij op dat de website van de UPV de meest onoverzichtelijke is ooit ontworpen, dat ik les volg in verschillende jaren en faculteiten, dat de uitleg enkel in het Spaans te raadplegen is en dat sommige vakken, hoewel aanwezig in de lijst van aangeboden vakken gewoon niet blijken te bestaan, en je krijgt een idee van de Spaanse organisatieskills.
Gelukkig is het ergste nu achter de rug en ben ik er min of meer in geslaagd een haalbaar (maar zwaar!) lessenrooster op te stellen. Het ziet er naar uit dat ik waarschijnlijk niet veel examens zal hebben omdat de meeste vakken permanent geëvalueerd worden, wat dus wel inhoudt dat lessen skippen niet zomaar vanzelfsprekend is...
Gelukkig woon ik dicht bij de universiteit. 15min wandelen is uitzonderlijk kort in deze stad, waar sommige mensen een half uur met de metro onderweg zijn. De campus van de Politecnica is ook enorm, en bevat naast alle verschillende faculteitsgebouwen ook een voetbalstadion, olympisch zwembad, 8 cafetaria's, een eigen bewakingsdienst en, last but not least, palmbomen! Me gusta esto!
Enkele impressies van de week:
Urbanistica III: prof 10min te laat, 20min weg om kopies te maken, 10min kennismaking en afsluiten met: "I'll explain the project next friday!" (dit is het enige vak dat ik in het engels kan volgen). Les gedaan na 40min.
Acustica Arquitectonica:
Vanvoor in de klas:
"Quien quiere trabajar con este chicos belgas, pienso que estan muy guays!"
("Wie wilt samenwerken met deze Belgen, ik denk dat ze zeer sympathiek zijn!")
Ik voelde me net een stuk fruit op de markt, maar heb ondertussen toch maar mooi een Spaanse partner!
Arquitectura y paisaje:
Slechts 7 mensen aanwezig in het lokaal, vervolgens een 2 uur durende monoloog van de prof waarbij begrippen als 'Falling water van F.L. Wright, Hitler, Kritisch analyseren, landschap, OMA, de Griekse beschaving en roken vielen, maar het verband ertussen me compleet ontging. Ook de vraag of we Jeem Stierlie kenden (ontkennend gemompel), gevolgd door geagiteerd gebaar van de prof waarna hij 'James Stirling' op bord schreef.
In ieder geval ben ik blij dat het vrijdag is, er dit weekend Erasmus PoolParty (met meer dan 600 erasmussers!) en een stranddag op het programma staan, en het na een uitzonderlijk hevige regenbui woensdagavond (de eerste sinds ik hier ben!) terug als vanouds 30° is in de schaduw. Lang leve de herfst!
zondag 16 september 2012
The beautiful game
Zaterdagavond is voetbalavond, ook in Spanje. Vandaar dat ik gisteren met een groepje erasmussers onder leiding van Chris, die zoals het een ware Engelsman betaamt compleet voetbalgek is en zich bijgevolg prompt een season ticket aanschafte, afzakte naar Mestalla, het voetbalstadion van Valencia CF. Dit betonnen gevaarte is een van de lelijkste stadions die ik ooit gezien heb, maar ademt desondanks geschiedenis (Alfredo Di Stéfano was hier ooit coach), en toen we met de mensenstroom werden meegevoerd richting ingang werd het geweldige gevoel van gespannen opwinding voelbaar dat elke voetbalwedstrijd zo kenmerkt. Door de steile opbouw van de tribunes is het enorme stadion, dat plaats biedt aan 52.000 toeschouwers, blijkbaar een van de meest intimiderende in Europa om in te spelen.
Hoewel onze erasmusbeurzen ons verblijf hier een pak makkelijker maken, laten ze desondanks niet toe een van de loges af te huren en dus kochten we de goedkoopste tickets, 10 euro om helemaal bovenaan te zitten, een duizelingwekkende 50-tal meters boven straatniveau. Het zicht was desondanks nog heel goed, zowel op het veld als op de omringende stad. De wedstrijd zelf was niet memorabel, maar toen na het laatste fluitsignaal de 2-1 eindstand op het bord stond keerde iedereen toch voldaan huiswaarts.
Hoewel onze erasmusbeurzen ons verblijf hier een pak makkelijker maken, laten ze desondanks niet toe een van de loges af te huren en dus kochten we de goedkoopste tickets, 10 euro om helemaal bovenaan te zitten, een duizelingwekkende 50-tal meters boven straatniveau. Het zicht was desondanks nog heel goed, zowel op het veld als op de omringende stad. De wedstrijd zelf was niet memorabel, maar toen na het laatste fluitsignaal de 2-1 eindstand op het bord stond keerde iedereen toch voldaan huiswaarts.
vrijdag 14 september 2012
Over PastaBoursin, tandemdinners en oktoberfesten
Het is alweer weekend in deze zonovergoten, prachtige stad waar de kinderen nog op straat spelen, de Middellandse zee slechts op een boogscheut van mijn voordeur ligt, alle lawaai verstomt tussen 14 en 17u vanwege de Spaanse siësta en erasmusfeestjes organiseren big business is.
Wat die siësta betreft, daar kan ik gerust aan wennen. Af en toe een middagdutje doen is altijd wel fijn, maar hier is het ook echt gewoon noodzakelijk. Op het warmste moment van de dag is het binnen aangenamer dan buiten, en dit is misschien wel het kalmste moment van heel de dag. Dat heeft ook te maken met de Spaanse gewoonten. Avondeten gebeurt hier tussen 21 en 24u 's avonds, en voor 3u 's nachts is het akelig leeg in de vele discotheken die 's avonds uit de grond lijken op te rijzen. Plaatsen die je overdag voorbij wandelt zonder ze zelfs maar op te merken, blijken 's avonds clubs, bars en disco's te herbergen, inclusief proppers, VIP-lijsten en fake-Raybanverkopende zwarten.
Als het late ritme even aanpassen is, dan is de taal dat zeker. Hoewel ik op voorhand in België een intensieve taalcursus van 2 weken volgde, is het toch nog net iets anders om moederziel alleen in een land vol ratelende, lispelende Spaanse loco's een metrokaartje te kopen of mezelf het meest voordelige gsm-abonnement aan te schaffen. Desondanks merk ik dat mijn niveau al erg gestegen is in vergelijking met mijn eerste dagen hier, mede dankzij mijn geweldige flatmates die allemaal erg veel geduld oefenen en me langzaam maar zeker van sprakeloze snul tot vlotte local doen groeien. Onder erasmussers wordt er vooral engels gesproken voorlopig, hoewel ik met een groepje van Italianen, Portugezen, Fransozen en een enkele Duitser wel altijd Spaans babbel. Dat is makkelijker voor hun, aangezien natuurlijk niet iedereen vlot (ahum) 4-talig is.
Al bij al kon ik hier niet beter terechtkomen denk ik. Voorlopig is de enige nog te nemen hindernis het samenstellen van mijn vakkenpakket, wat vrij gecompliceerd is wegens het feit dat ik waarschijnlijk vakken uit 4 verschillende jaren en 3 verschillende faculteiten opneem, maar aangezien de lessen volgende week beginnen zal daar binnekort wel meer duidelijkheid over komen.
Voor dit weekend staat er ook weer vanalles te gebeuren: housewarmingsfeestjes, voetbal (kijken natuurlijk, welke gek gaat er nu in dit weer zelf sporten) en de verjaardag van Victor, waarbij onze piso voor de gelegenheid plaats zal bieden aan een meute Brazilianen, locals en erasmussers.
Zo, bedankt voor alle mailtjes en sms'en met vragen over hier ik het hier stel en of ik nog leef, die doen echt deugd! Normaal zal ik binnekort een 2e gsm hebben voor mijn Belgische simkaart zodat sms'en vanuit België weer gratis zijn voor diegenen die af en toe een teken van leven van mij willen.
Hasta luego!
Wat die siësta betreft, daar kan ik gerust aan wennen. Af en toe een middagdutje doen is altijd wel fijn, maar hier is het ook echt gewoon noodzakelijk. Op het warmste moment van de dag is het binnen aangenamer dan buiten, en dit is misschien wel het kalmste moment van heel de dag. Dat heeft ook te maken met de Spaanse gewoonten. Avondeten gebeurt hier tussen 21 en 24u 's avonds, en voor 3u 's nachts is het akelig leeg in de vele discotheken die 's avonds uit de grond lijken op te rijzen. Plaatsen die je overdag voorbij wandelt zonder ze zelfs maar op te merken, blijken 's avonds clubs, bars en disco's te herbergen, inclusief proppers, VIP-lijsten en fake-Raybanverkopende zwarten.
Als het late ritme even aanpassen is, dan is de taal dat zeker. Hoewel ik op voorhand in België een intensieve taalcursus van 2 weken volgde, is het toch nog net iets anders om moederziel alleen in een land vol ratelende, lispelende Spaanse loco's een metrokaartje te kopen of mezelf het meest voordelige gsm-abonnement aan te schaffen. Desondanks merk ik dat mijn niveau al erg gestegen is in vergelijking met mijn eerste dagen hier, mede dankzij mijn geweldige flatmates die allemaal erg veel geduld oefenen en me langzaam maar zeker van sprakeloze snul tot vlotte local doen groeien. Onder erasmussers wordt er vooral engels gesproken voorlopig, hoewel ik met een groepje van Italianen, Portugezen, Fransozen en een enkele Duitser wel altijd Spaans babbel. Dat is makkelijker voor hun, aangezien natuurlijk niet iedereen vlot (ahum) 4-talig is.
Al bij al kon ik hier niet beter terechtkomen denk ik. Voorlopig is de enige nog te nemen hindernis het samenstellen van mijn vakkenpakket, wat vrij gecompliceerd is wegens het feit dat ik waarschijnlijk vakken uit 4 verschillende jaren en 3 verschillende faculteiten opneem, maar aangezien de lessen volgende week beginnen zal daar binnekort wel meer duidelijkheid over komen.
Voor dit weekend staat er ook weer vanalles te gebeuren: housewarmingsfeestjes, voetbal (kijken natuurlijk, welke gek gaat er nu in dit weer zelf sporten) en de verjaardag van Victor, waarbij onze piso voor de gelegenheid plaats zal bieden aan een meute Brazilianen, locals en erasmussers.
Zo, bedankt voor alle mailtjes en sms'en met vragen over hier ik het hier stel en of ik nog leef, die doen echt deugd! Normaal zal ik binnekort een 2e gsm hebben voor mijn Belgische simkaart zodat sms'en vanuit België weer gratis zijn voor diegenen die af en toe een teken van leven van mij willen.
Hasta luego!
vrijdag 7 september 2012
Una cerveza por favor
De ramen van de living staan open en er is nog veel activiteit op straat. Mensen leven hier buiten, er is altijd bedrijvigheid. Braziliaanse ketelmuziek klinkt op de achtergrond. Mijn flatmate Victor vergeet duidelijk zijn roots niet!
Eindelijk heb ik mijn valies kunnen uitpakken. 2 weken lang zwierf ik van hostel naar appartement naar voorlopige kamer, maar nu is mijn nomadenbestaan ten einde en ben ik eindelijk geïnstalleerd in de habitacìon die ik 10 maanden mijn thuis zal noemen. Mijn kamertje is erg klein, maar ligt wel aan de straatkant en vangt dus veel licht. Hopelijk voel ik me er snel thuis, maar dat kan geen probleem zijn denk ik. Het gemeenschappelijke leven hier in onze piso begint stilaan op gang te komen. Gisteren is Daniel gearriveerd, zijn ouders zijn de eigenaars. Hij is een echte wereldreiziger (een erasmusjaar in Leuven, 6 maanden Australië en na dit semester 6 maanden Parijs) en was echt supervriendelijk. Ook met Victor en Scarlett klikt het goed. Ik ben heel blij dat de voertaal hier op kot Spaans is, ook al betekent dat dat ik voorlopig het kneusje ben en me vooral uitdruk met "Si, si!", "Vale!" en "Claro!". Het zal wel beteren met de tijd neem ik aan.
Voor de rest volg ik nog steeds elke dag Catalaans van 9u (lukt me zelden) tot 14u. Ondertussen hebben groenten- en fruitnamen al lang geen geheimen meer. Door de verschillende nationaliteiten in de klas is het soms moeilijk de betekenissen van sommige woorden voor iedereen duidelijk te maken, maar meestal lukt het wel. Zo bleek 'els porros' na een omweg via googleTranslate, een Italiaanse tolk en een schunnige tekening doodgewoon porei te betekenen. Dinsdagnamiddag was er ook een workshop taller de doblatge, oftewel film dubbing (alle films en series worden hier gedubd, echt verschrikkelijk), waarbij we via een projector en professionele microfoon ons beste Catalaans konden loslaten op enkele kaskrakers van weleer. Tegen zonsondergang ben ik dan eindelijk samen met Victor Valencia's pronkstuk, la ciudad de las artes y ciencias gaan bekijken. Dit futuristische complex van 350.000m2 werd ontworpen door Calatrava en lokte initieel veel kritiek door haar kostprijs en op het eerste zicht plompverloren inplanting, maar is de dag van vandaag wel het toeristisch uithangbord van Valencia. Ik kan me wel voorstellen dat ik hier de komende maanden geregeld zal rondhangen, al is het maar om wat te dagdromen of inspiratie te zoeken in het werk van een grootmeester voor mijn eigen ontwerpen (wat een luxe!). Pas na zonsondergang gingen we terug naar huis en gebruikten het feit dat de dichtstbijzijnde fietsenstalplaats vlak tegenover de Burger King ligt (jaja, een Burger King én KFC op 5min van mijn voordeur) als excuus om niet te hoeven koken en Spanje nog wat verder in de crisis te duwen door 4x gratis drank te gaan bijhalen.
Nog deze week werd er gechilled op het strand, werd ik samen met een paar anderen van de cursus uitgenodigd om Italiaanse specialiteiten te gaan proeven bij Roberta en Cecilia, 2 zotte Italiaanse deernes die bijna mijn flatmates waren geweest, slofte ik nogmaals doorheen de ciudad de las artes y ciencias op weg naar de plaatselijke Carrefour en ging ik samen met Eline en Gitte, ook Leuvense studenten, feesten met een groep van hun Spaanse taalcursus.
Ondertussen wordt er voor mij Braziliaans gekookt, staan de cerveza's koud en begint weldra de eerste kwalificatiematch van de rode duivels tegen Wales. Ik zit hier dus wel goed voorlopig...
Un saludo!
Eindelijk heb ik mijn valies kunnen uitpakken. 2 weken lang zwierf ik van hostel naar appartement naar voorlopige kamer, maar nu is mijn nomadenbestaan ten einde en ben ik eindelijk geïnstalleerd in de habitacìon die ik 10 maanden mijn thuis zal noemen. Mijn kamertje is erg klein, maar ligt wel aan de straatkant en vangt dus veel licht. Hopelijk voel ik me er snel thuis, maar dat kan geen probleem zijn denk ik. Het gemeenschappelijke leven hier in onze piso begint stilaan op gang te komen. Gisteren is Daniel gearriveerd, zijn ouders zijn de eigenaars. Hij is een echte wereldreiziger (een erasmusjaar in Leuven, 6 maanden Australië en na dit semester 6 maanden Parijs) en was echt supervriendelijk. Ook met Victor en Scarlett klikt het goed. Ik ben heel blij dat de voertaal hier op kot Spaans is, ook al betekent dat dat ik voorlopig het kneusje ben en me vooral uitdruk met "Si, si!", "Vale!" en "Claro!". Het zal wel beteren met de tijd neem ik aan.
Voor de rest volg ik nog steeds elke dag Catalaans van 9u (lukt me zelden) tot 14u. Ondertussen hebben groenten- en fruitnamen al lang geen geheimen meer. Door de verschillende nationaliteiten in de klas is het soms moeilijk de betekenissen van sommige woorden voor iedereen duidelijk te maken, maar meestal lukt het wel. Zo bleek 'els porros' na een omweg via googleTranslate, een Italiaanse tolk en een schunnige tekening doodgewoon porei te betekenen. Dinsdagnamiddag was er ook een workshop taller de doblatge, oftewel film dubbing (alle films en series worden hier gedubd, echt verschrikkelijk), waarbij we via een projector en professionele microfoon ons beste Catalaans konden loslaten op enkele kaskrakers van weleer. Tegen zonsondergang ben ik dan eindelijk samen met Victor Valencia's pronkstuk, la ciudad de las artes y ciencias gaan bekijken. Dit futuristische complex van 350.000m2 werd ontworpen door Calatrava en lokte initieel veel kritiek door haar kostprijs en op het eerste zicht plompverloren inplanting, maar is de dag van vandaag wel het toeristisch uithangbord van Valencia. Ik kan me wel voorstellen dat ik hier de komende maanden geregeld zal rondhangen, al is het maar om wat te dagdromen of inspiratie te zoeken in het werk van een grootmeester voor mijn eigen ontwerpen (wat een luxe!). Pas na zonsondergang gingen we terug naar huis en gebruikten het feit dat de dichtstbijzijnde fietsenstalplaats vlak tegenover de Burger King ligt (jaja, een Burger King én KFC op 5min van mijn voordeur) als excuus om niet te hoeven koken en Spanje nog wat verder in de crisis te duwen door 4x gratis drank te gaan bijhalen.
Nog deze week werd er gechilled op het strand, werd ik samen met een paar anderen van de cursus uitgenodigd om Italiaanse specialiteiten te gaan proeven bij Roberta en Cecilia, 2 zotte Italiaanse deernes die bijna mijn flatmates waren geweest, slofte ik nogmaals doorheen de ciudad de las artes y ciencias op weg naar de plaatselijke Carrefour en ging ik samen met Eline en Gitte, ook Leuvense studenten, feesten met een groep van hun Spaanse taalcursus.
Ondertussen wordt er voor mij Braziliaans gekookt, staan de cerveza's koud en begint weldra de eerste kwalificatiematch van de rode duivels tegen Wales. Ik zit hier dus wel goed voorlopig...
Un saludo!
maandag 3 september 2012
¡Hola a todos!
¡Hola a todos!
De bedoeling van deze blog is om hier af en toe berichten te posten om vrienden en familie op de hoogte te houden van mijn doen en laten, maar ook voor mezelf, om achteraf een soort van logboek te hebben van de tijd die ik hier doorbreng (we zullen zien hoe lang ik het schrijven volhoud ;). Ik ben ondertussen een dikke week in Valencia, tijd om mijn eerste indrukken eens te delen:
Vorige zaterdag nam ik het vliegtuig voor de start van een Erasmusavontuur, zoektocht, latere bron van herinneringen en bovenal een ervaring van iets totaal anders dan mijn zo vertrouwde Le(u)ven. Een beslissing die ik heb genomen na het zien/horen van geweldige verhalen, foto's en gelukzalige uitdrukkingen van vrienden die dezelfde stap waagden, en een kans die ik niet kon laten liggen. Ik zal hier in Valencia 10 maanden Urbanism studeren aan de UPV, de Universitat Politecnica de Valencia. Ik hoop tijdens dit jaar zoveel mogelijk verschillende ervaringen op te doen, internationale vrienden te maken, vlot Spaans te leren babbelen, me aan te passen aan andere culturen en mijn geweldig leven thuis meer te leren appreciëren.
De eerste dagen dat ik hier was verbleef ik in de Home Youth Hostel, een jeugdherberg midden in het oude centrum van Valencia (overigens zeer aan te raden!), dat mijn uitvalsbasis zou zijn voor de zoektocht naar een kot. Het was een drukke boel aangezien de woensdag erop de 'Tomatina' zou plaatsvinden, een legendarisch festival waarbij gedurende 1 of 2 uur duizenden kilo's tomaten in de straten van een klein dorpje gedropt worden waarna het grootste foodfight ter wereld losbarst. Helaas moest ik deze kans tot voil doen aan mij laten voorbij gaan wegens verplichte lessen Catalaans. Mijn kotzoektocht duurde uiteindelijk een week, en wordt het best beschreven met de termen rondcrossen, vertalen, Spaans vloeken, twijfelen, krotten afkeuren en verdwalen, en dit een week lang. Gelukkig ben ik nu ongeveer gesettled, in een pas vernieuwd appartement waar ik zal samenleven met Spanjaard Daniel, Braziliaan Victor (overigens ook een architectuurstudent!) en francaise Scarlett. Met die laatste 2 heb ik net kennisgemaakt, Daniel zal onze piso woensdag vervoegen aangezien hij momenteel nog in Australië vertoeft.
Nu ik eindelijk mijn eigen stekske heb, kan mijn Valenciaans leven hier pas écht op gang komen. Voorlopig volg ik nog een tweeweekse cursus Catalaans (Men spreekt hier zowel Spaans als Valenciaans, een dialect dat erg lijkt op Catalaans) dat een soort van vreemde mengeling is tussen Spaans en Frans, en qua uitspraak nog lijkt op Chinees ook. Niet erg nuttig dus (één taal leren is al meer dan uitdaging genoeg), maar wel gratis en bovendien een goede gelegenheid om andere Erasmussers te leren kennen. Zo zijn we gisteren naar het strand gegaan en hebben we 's avonds de match Barcelona-Valencia op café gevolgd. Voor de rest is het hier gemiddeld 30°, stel ik mijn eerste keer zelf de was doen zolang mogelijk uit en probeer ik ten volle te genieten, hoewel het nu pas tot mij door begint te dringen hoe lang 10 maanden wel niet is...
Voor hen die het aanbelangt is hier nog:
Mijn adres: Calle Campoamor 51, Puerta 4, 46022 Valencia
Mijn Spaans gsm-nummer: +34 622 877 543 (voorlopig check ik mijn Belgisch nummer ook nog wel)
Tot binnekort!
Abonneren op:
Posts (Atom)