Stilte na de storm

Een dood moment. Helemaal alleen in een appartement in een willekeurige stad in een quasi-onbekend land. Schrijven dan maar. Iedereen kent momenten als deze denk ik. Dat ogenblik dat soms 5 seconden en soms 3 uur duurt en waarin we ons afvragen wat de grotere betekenis van dit alles is, een moment van geweldige inspiratie waarop onze ware dromen duidelijk worden. Zo'n moment overvalt me op dit moment. Door dingen te lezen, foto's te bekijken van nieuwe vrienden, van oude vrienden, door toevallig op het juiste moment de juiste muziek te horen en na te denken over waar ik in godsnaam mee bezig ben. Op dit moment vraag ik me af of ik in het verleden wel alles uit mijn leven haalde wat er in zit. Het is heel makkelijk om een vertrouwd en veilig leventje te leiden tussen mensen die je liefhebt en vertrouwde dingen waar je aan gehecht bent, maar mijn verblijf hier, zelfs al is het maar één maand, heeft me de ogen nu al geopend. Ik weet dat ik zo veel dingen nog wil doen dit jaar, de komende 5 jaar, de komende 10 jaar, en dat de tijd kort is. Jong zijn is relatief, zegt men altijd, maar dat vind ik een leugen. Je kunt altijd mentaal jong blijven, maar de tijd die ik nu heb, terwijl ik amper verantwoordelijkheden moet dragen voor anderen, wil ik zo optimaal mogelijk gebruiken. De ontmoeting met zoveel verschillende mensen met verschillende achtergronden, verledens en verhalen, heeft veel meer in me losgemaakt dan ik had verwacht. Ik besef nu dat ik mijn leven zelf kan maken, iedereen kan zijn die ik wil zijn. En wie ik wil zijn, daar ben ik nog volop naar op zoek. Maar de manier waarop je kunt ontdekken wie je wilt zijn, daar kom je achter op momenten als deze. Travelling is the only thing you buy that makes you richer las ik onlangs, en slaat de nagel op de kop. Ik wil meer reizen, ik wil dingen zien die nog nooit iemand op die manier heeft gezien. En vastleggen op foto, aangezien herinneringen aan zulke tijden een hart onder de riem zijn op moeilijkere momenten en een aanmoediging op momenten waarop belangrijke keuzes gemaakt moeten worden over verdere toekomstplannen. Ik wil mensen leren kennen en vrienden maken over de hele wereld. Vandaag in de metro op weg naar huis van de Irish Pub waar ik met Chris en Nick premier league football ging kijken, zag ik toevallig een poster met als onderschrift: When was the last time you did anything for the first time? Hierover peinzend, in gedachten verzonken en met het melancholische en dromerige Explosions in the Sky op mijn iPod, besefte ik dat ik de laatste maand waarschijnlijk meer dingen voor de eerste keer gedaan heb dan in de 5 jaar voordien. Routine kills relationships, creativity and dreams. Net dingen die het belangrijkst zijn om te kunnen zijn wie je wilt. De voorbije jaren zijn voorbij gevlogen. Geweldige jaren, maar allemaal met eenzelfde structuur. Routine. Ik heb nu al voor mezelf uitgemaakt dat ik dat niet opnieuw zal laten gebeuren. Young and wild and free. Dat ben ik, of wil ik in ieder geval zijn. De vraag die iemand me onlangs stelde, wat is het zotste dat je in heel je leven al gedaan hebt, jaagt me angst aan. Ik zou niet weten wat. Niks wat er tussenuitspringt. Dat kan natuurlijk betekenen dat álle herinneringen geweldig waren, maar iets zegt me dat dat niet het geval is. Natuurlijk heb ik schítterende momenten beleefd, maar wie weet waren ze enkel  zo geweldig omdat ze niet vergeleken kunnen worden met nog veel betere ervaringen? In ieder geval ben ik van plan dit jaar de dingen anders te doen, en andere dingen te doen dan anders. Ik ben hier maar één keer. Ik wil terug leren gitaar spelen. Ik wil ál mijn talen verbeteren en ga misschien Nederlandse les geven! Ik wil Spanje zien dit jaar, en de rest van de wereld het volgend. Ik wil een antwoord creëren op de vraag wat het zotste is dat ik al ooit gedaan heb in mijn leven. En daarna, als ik antwoorden heb gevonden op al deze vragen, dan zien we wel weer... :)

Mijlpaal

Het is officieel, ik ben een maand in Valencia! Ongelooflijk eigenlijk, hoe snel het nu al gaat.. Ondertussen loop ik als een local meteen de juiste straat in zonder kaart of al zoekend naar het straatnaambordje, bestel ik dos cervezas por favor als de beste en doe ik de was alsof ik mijn hele leven nooit iets anders deed (ahum). Als de komende maanden even snel voorbij vliegen dan sta ik binnenkort weer op Belgische bodem zo lijkt het wel.

Gelukkig gebeuren er genoeg andere dingen om niet te lang stil te staan bij het verschroeiende tempo waarmee dit erasmusjaar uit de startblokken is geschoten. Vrijdag werden een hele boel mensen van de Catalaanse cursus + hun aanhangsels (in mijn geval mijn kotgenoten + hùn aanhangsels) uitgenodigd op het dakterras van een 15 verdiepingen-tellend appartementsgebouw alwaar een vrolijk kotfeest plaatsvond. Memorabele avond! Zaterdag stond zoals gezegd dé erasmus pool-party op het programma (lees: één van de 10 pool-party's. Aangezien Valencia de stad is met het op één na grootste aantal erasmusstudenten strijden hier verschillende organisaties met elkaar om zoveel mogelijk buitenlanders te entertainen / het beursgeld uit de zakken te kloppen met activiteiten, reizen en feestjes). Vreemd zicht, een meute jongeren die compleet uit hun dak gaan in en naast een buitenzwembad, verschillende talen die overal opklinken, en een dj die voor één keer op mijn appreciatie kon rekenen door niet enkel commerciële brol door zijn versterkers te jagen. En dit alles overdag!

Zondag is rustdag in Bamse VLC (de naam van mijn kot werd gebaseerd op Bamse, het kot waar eigenaar Dani een jaar zijn erasmus in de Leuvense Vaartstraat doorbracht en blijkbaar de beste herinneringen aan overhoudt!) en daarom reden we met zijn vieren naar Jabea, een dorpje 120km ten noorden van Valencia waar een aangename pick-nick + slaapdag werd doorgebracht op een van de mooiste baaien in de buurt. Oordeel zelf:

Ondertussen is de lesweek weer begonnen en ben ik gisteren voor de eerste keer sportief geweest: een uurtje gaan lopen in het Turiapark, het fijnste openbare park waar ik ooit ben geweest. Het is 8km lang en gesitueerd in de vroegere bedding van de rivier Turia die doorheen heel de stad slingert, omheen het oude centrum. Het bevat voetbalvelden, atletiekpistes, outdoor fitnesstoestellen, speeltuinen, bloemenperkjes, heel veel verschillende paadjes en zoveel meer. Wanneer je er rond een uur of half 9 (de temperatuur laat vroeger gaan lopen niet toe) dus heengaat waan je je wel deelnemer in een marathon, honderden (!) joggers crossen alle richtingen uit, slechts sporadisch stretchend tegen palmboom of brugpilaar. Erg motiverend, dat zeker (wil wil de marathon nu niet winnen?), vandaar waarschijnlijk dat ik vandaag met een pijnlijke voet van en naar unief mankte. 

Net weer samen gegeten hier op kot. Love it.

Groeten!

Thank God it's friday!

Dat leest u goed, hier hebben we er namelijk de eerste echte lesweek opzitten. Hoewel ik één vak volg dat al 2 weken bezig is, gingen maandag alle andere lessen ook van start voor de Valencianers. Dit betekende timetabletrouble, weer verdwalen (onder het motto: is het niet in de stad, dan maar in het gebouw van mijn faculteit), en de eerste échte kennismaking met het Spaanse systeem van les volgen. Echt grote verschillen zijn er niet echt met Leuven. De Spanjolen geven geen les in aula's maar in grote klaslokalen, de meeste proffen zijn heel vriendelijk en komen na de les vragen of we er iets van begrepen hebben, de lesuren duren maar 1,5 uur, en de taal natuurlijk.

Spaanse studenten kunnen kiezen wanneer ze welke les volgen aangezien dezelfde lessen op verschillende  momenten en door verschillende professoren worden gedoceerd. Maar wie dacht dat het door dit systeem gemakkelijker zou zijn voor Erasmussers om een uurrooster samen te stellen, kwam bedrogen uit. Vooral omdat alle keuzevakken zo goed als  allemaal op dezelfde momenten vallen. Helaas mogen wij Belgen, in tegenstelling tot schijnbaar élke andere Erasmusser hier aanwezig, niet gewoon random vakken kiezen die we willen volgen (zij het de makkelijkste, de interessantste, de Engelse of gewoon deze die niet in de voormiddag gedoceerd worden). Wij zijn verplicht vakken op te nemen die overeenstemmen met de vakken die we normaal dit jaar in België zouden krijgen, waardoor het samenstellen van een uurrooster zonder daarbij het laatste jaar in Leuven overmatig te belasten een quasi-onmogelijke opdracht is. Tel hierbij op dat de website van de UPV de meest onoverzichtelijke is ooit ontworpen, dat ik les volg in verschillende jaren en faculteiten, dat de uitleg enkel in het Spaans te raadplegen is en dat sommige vakken, hoewel aanwezig in de lijst van aangeboden vakken gewoon niet blijken te bestaan, en je krijgt een idee van de Spaanse organisatieskills.

Gelukkig is het ergste nu achter de rug en ben ik er min of meer in geslaagd een haalbaar (maar zwaar!) lessenrooster op te stellen. Het ziet er naar uit dat ik waarschijnlijk niet veel examens zal hebben omdat de meeste vakken permanent geëvalueerd worden, wat dus wel inhoudt dat lessen skippen niet zomaar vanzelfsprekend is...

Gelukkig woon ik dicht bij de universiteit. 15min wandelen is uitzonderlijk kort in deze stad, waar sommige mensen een half uur met de metro onderweg zijn. De campus van de Politecnica is ook enorm, en bevat naast alle verschillende faculteitsgebouwen ook een voetbalstadion, olympisch zwembad, 8 cafetaria's, een eigen bewakingsdienst en, last but not least, palmbomen! Me gusta esto!

Enkele impressies van de week:

Urbanistica III: prof 10min te laat, 20min weg om kopies te maken, 10min kennismaking en afsluiten met: "I'll explain the project next friday!" (dit is het enige vak dat ik in het engels kan volgen). Les gedaan na 40min.

Acustica Arquitectonica:
Vanvoor in de klas:
"Quien quiere trabajar con este chicos belgas, pienso que estan muy guays!"
("Wie wilt samenwerken met deze Belgen, ik denk dat ze zeer sympathiek zijn!")
Ik voelde me net een stuk fruit op de markt, maar heb ondertussen toch maar mooi een Spaanse partner!

Arquitectura y paisaje:
Slechts 7 mensen aanwezig in het lokaal, vervolgens een 2 uur durende monoloog van de prof waarbij begrippen als 'Falling water van F.L. Wright, Hitler, Kritisch analyseren, landschap, OMA, de Griekse beschaving en roken vielen, maar het verband ertussen me compleet ontging. Ook de vraag of we Jeem Stierlie kenden (ontkennend gemompel), gevolgd door geagiteerd gebaar van de prof waarna hij 'James Stirling' op bord schreef.

In ieder geval ben ik blij dat het vrijdag is, er dit weekend Erasmus PoolParty (met meer dan 600 erasmussers!) en een stranddag op het programma staan, en het na een uitzonderlijk hevige regenbui woensdagavond (de eerste sinds ik hier ben!) terug als vanouds 30° is in de schaduw. Lang leve de herfst!

The beautiful game

Zaterdagavond is voetbalavond, ook in Spanje. Vandaar dat ik gisteren met een groepje erasmussers onder leiding van Chris, die zoals het een ware Engelsman betaamt compleet voetbalgek is en zich bijgevolg prompt een season ticket aanschafte, afzakte naar Mestalla, het voetbalstadion van Valencia CF. Dit betonnen gevaarte is een van de lelijkste stadions die ik ooit gezien heb, maar ademt desondanks geschiedenis (Alfredo Di Stéfano was hier ooit coach), en toen we met de mensenstroom werden meegevoerd richting ingang werd het geweldige gevoel van gespannen opwinding voelbaar dat elke voetbalwedstrijd zo kenmerkt. Door de steile opbouw van de tribunes is het enorme stadion, dat plaats biedt aan 52.000 toeschouwers, blijkbaar een van de meest intimiderende in Europa om in te spelen.

Hoewel onze erasmusbeurzen ons verblijf hier een pak makkelijker maken, laten ze desondanks niet toe een van de loges af te huren en dus kochten we de goedkoopste tickets, 10 euro om helemaal bovenaan te zitten, een duizelingwekkende 50-tal meters boven straatniveau. Het zicht was desondanks nog heel goed, zowel op het veld als op de omringende stad. De wedstrijd zelf was niet memorabel, maar toen na het laatste fluitsignaal de 2-1 eindstand op het bord stond keerde iedereen toch voldaan huiswaarts.

Over PastaBoursin, tandemdinners en oktoberfesten

Het is alweer weekend in deze zonovergoten, prachtige stad waar de kinderen nog op straat spelen, de Middellandse zee slechts op een boogscheut van mijn voordeur ligt, alle lawaai verstomt tussen 14 en 17u vanwege de Spaanse siësta en erasmusfeestjes organiseren big business is.

Wat die siësta betreft, daar kan ik gerust aan wennen. Af en toe een middagdutje doen is altijd wel fijn, maar hier is het ook echt gewoon noodzakelijk. Op het warmste moment van de dag is het binnen aangenamer dan buiten, en dit is misschien wel het kalmste moment van heel de dag. Dat heeft ook te maken met de Spaanse gewoonten. Avondeten gebeurt hier tussen 21 en 24u 's avonds, en voor 3u 's nachts is het akelig leeg in de vele discotheken die 's avonds uit de grond lijken op te rijzen. Plaatsen die je overdag voorbij wandelt zonder ze zelfs maar op te merken, blijken 's avonds clubs, bars en disco's te herbergen, inclusief proppers, VIP-lijsten en fake-Raybanverkopende zwarten.

Als het late ritme even aanpassen is, dan is de taal dat zeker. Hoewel ik op voorhand in België een intensieve taalcursus van 2 weken volgde, is het toch nog net iets anders om moederziel alleen in een land vol ratelende, lispelende Spaanse loco's een metrokaartje te kopen of mezelf het meest voordelige gsm-abonnement aan te schaffen. Desondanks merk ik dat mijn niveau al erg gestegen is in vergelijking met mijn eerste dagen hier, mede dankzij mijn geweldige flatmates die allemaal erg veel geduld oefenen en me langzaam maar zeker van sprakeloze snul tot vlotte local doen groeien. Onder erasmussers  wordt er vooral engels gesproken voorlopig, hoewel ik met een groepje van Italianen, Portugezen, Fransozen en een enkele Duitser wel altijd Spaans babbel. Dat is makkelijker voor hun, aangezien natuurlijk niet iedereen vlot (ahum) 4-talig is.

Al bij al kon ik hier niet beter terechtkomen denk ik. Voorlopig is de enige nog te nemen hindernis het samenstellen van mijn vakkenpakket, wat vrij gecompliceerd is wegens het feit dat ik waarschijnlijk vakken uit 4 verschillende jaren en 3 verschillende faculteiten opneem, maar aangezien de lessen volgende week beginnen zal daar binnekort wel meer duidelijkheid over komen.

Voor dit weekend staat er ook weer vanalles te gebeuren: housewarmingsfeestjes, voetbal (kijken natuurlijk, welke gek gaat er nu in dit weer zelf sporten) en de verjaardag van Victor, waarbij onze piso voor de gelegenheid plaats zal bieden aan een meute Brazilianen, locals en erasmussers.

Zo, bedankt voor alle mailtjes en sms'en met vragen over hier ik het hier stel en of ik nog leef, die doen echt deugd! Normaal zal ik binnekort een 2e gsm hebben voor mijn Belgische simkaart zodat sms'en vanuit België weer gratis zijn voor diegenen die af en toe een teken van leven van mij willen.

Hasta luego!

Mijn kamer!

Una cerveza por favor

De ramen van de living staan open en er is nog veel activiteit op straat. Mensen leven hier buiten, er is altijd bedrijvigheid. Braziliaanse ketelmuziek klinkt op de achtergrond. Mijn flatmate Victor vergeet duidelijk zijn roots niet!

Eindelijk heb ik mijn valies kunnen uitpakken. 2 weken lang zwierf ik van hostel naar appartement naar voorlopige kamer, maar nu is mijn nomadenbestaan ten einde en ben ik eindelijk geïnstalleerd in de habitacìon die ik 10 maanden mijn thuis zal noemen. Mijn kamertje is erg klein, maar ligt wel aan de straatkant en vangt dus veel licht. Hopelijk voel ik me er snel thuis, maar dat kan geen probleem zijn denk ik. Het gemeenschappelijke leven hier in onze piso begint stilaan op gang te komen. Gisteren is Daniel gearriveerd, zijn ouders zijn de eigenaars. Hij is een echte wereldreiziger (een erasmusjaar in Leuven, 6 maanden Australië en na dit semester 6 maanden Parijs) en was echt supervriendelijk. Ook met Victor en Scarlett klikt het goed. Ik ben heel blij dat de voertaal hier op kot Spaans is, ook al betekent dat dat ik voorlopig het kneusje ben en me vooral uitdruk met "Si, si!", "Vale!" en "Claro!". Het zal wel beteren met de tijd neem ik aan.

Voor de rest volg ik nog steeds elke dag Catalaans van 9u (lukt me zelden) tot 14u. Ondertussen hebben groenten- en fruitnamen al lang geen geheimen meer. Door de verschillende nationaliteiten in de klas is het soms moeilijk de betekenissen van sommige woorden voor iedereen duidelijk te maken, maar meestal lukt het wel. Zo bleek 'els porros' na een omweg via googleTranslate, een Italiaanse tolk en een schunnige tekening doodgewoon porei te betekenen. Dinsdagnamiddag was er ook een workshop taller de doblatge, oftewel film dubbing (alle films en series worden hier gedubd, echt verschrikkelijk), waarbij we via een projector en professionele microfoon ons beste Catalaans konden loslaten op enkele kaskrakers van weleer. Tegen zonsondergang ben ik dan eindelijk samen met Victor Valencia's pronkstuk, la ciudad de las artes y ciencias gaan bekijken. Dit futuristische complex van 350.000m2 werd ontworpen door Calatrava en lokte initieel veel kritiek door haar kostprijs en op het eerste zicht plompverloren inplanting, maar is de dag van vandaag wel het toeristisch uithangbord van Valencia. Ik kan me wel voorstellen dat ik hier de komende maanden geregeld zal rondhangen, al is het maar om wat te dagdromen of inspiratie te zoeken in het werk van een grootmeester voor mijn eigen ontwerpen (wat een luxe!). Pas na zonsondergang gingen we terug naar huis en gebruikten het feit dat de dichtstbijzijnde fietsenstalplaats vlak tegenover de Burger King ligt (jaja, een Burger King én KFC op 5min van mijn voordeur) als excuus om niet te hoeven koken en Spanje nog wat verder in de crisis te duwen door 4x gratis drank te gaan bijhalen.

Nog deze week werd er gechilled op het strand, werd ik samen met een paar anderen van de cursus uitgenodigd om Italiaanse specialiteiten te gaan proeven bij Roberta en Cecilia, 2 zotte Italiaanse deernes die bijna mijn flatmates waren geweest, slofte ik nogmaals doorheen de ciudad de las artes y ciencias op weg naar de plaatselijke Carrefour en ging ik samen met Eline en Gitte, ook Leuvense studenten, feesten met een groep van hun Spaanse taalcursus.

Ondertussen wordt er voor mij Braziliaans gekookt, staan de cerveza's koud en begint weldra de eerste kwalificatiematch van de rode duivels tegen Wales. Ik zit hier dus wel goed voorlopig...

Un saludo!

¡Hola a todos!

¡Hola a todos!

De bedoeling van deze blog is om hier af en toe berichten te posten om vrienden en familie op de hoogte te houden van mijn doen en laten, maar ook voor mezelf, om achteraf een soort van logboek te hebben van de tijd die ik hier doorbreng (we zullen zien hoe lang ik het schrijven volhoud ;). Ik ben ondertussen een dikke week in Valencia, tijd om mijn eerste indrukken eens te delen:

Vorige zaterdag nam ik het vliegtuig voor de start van een Erasmusavontuur, zoektocht, latere bron van herinneringen en bovenal een ervaring van iets totaal anders dan mijn zo vertrouwde Le(u)ven. Een beslissing die ik heb genomen na het zien/horen van geweldige verhalen, foto's en gelukzalige uitdrukkingen van vrienden die dezelfde stap waagden, en een kans die ik niet kon laten liggen. Ik zal hier in Valencia 10 maanden Urbanism studeren aan de UPV, de Universitat Politecnica de Valencia.  Ik hoop tijdens dit jaar zoveel mogelijk verschillende ervaringen op te doen, internationale vrienden te maken, vlot Spaans te leren babbelen, me aan te passen aan andere culturen en mijn geweldig leven thuis meer te leren appreciëren.

De eerste dagen dat ik hier was verbleef ik in de Home Youth Hostel, een jeugdherberg midden in het oude centrum van Valencia (overigens zeer aan te raden!), dat mijn uitvalsbasis zou zijn voor de zoektocht naar een kot. Het was een drukke boel aangezien de woensdag erop de 'Tomatina' zou plaatsvinden, een legendarisch festival waarbij gedurende 1 of 2 uur duizenden kilo's tomaten in de straten van een klein dorpje gedropt worden waarna het grootste foodfight ter wereld losbarst. Helaas moest ik deze kans tot voil doen aan mij laten voorbij gaan wegens verplichte lessen Catalaans. Mijn kotzoektocht duurde uiteindelijk een week, en wordt het best beschreven met de termen rondcrossen, vertalen, Spaans vloeken, twijfelen, krotten afkeuren en verdwalen, en dit een week lang. Gelukkig ben ik nu ongeveer gesettled, in een pas vernieuwd appartement waar ik zal samenleven met Spanjaard Daniel, Braziliaan Victor (overigens ook een architectuurstudent!) en francaise Scarlett. Met die laatste 2 heb ik net kennisgemaakt, Daniel zal onze piso woensdag vervoegen aangezien hij momenteel nog in Australië vertoeft.

Nu ik eindelijk mijn eigen stekske heb, kan mijn Valenciaans leven hier pas écht op gang komen. Voorlopig volg ik nog een tweeweekse cursus Catalaans (Men spreekt hier zowel Spaans als Valenciaans, een dialect dat erg lijkt op Catalaans) dat een soort van vreemde mengeling is tussen Spaans en Frans, en qua uitspraak nog lijkt op Chinees ook. Niet erg nuttig dus (één taal leren is al meer dan uitdaging genoeg), maar wel gratis en bovendien een goede gelegenheid om andere Erasmussers te leren kennen. Zo zijn we gisteren naar het strand gegaan en hebben we 's avonds de match Barcelona-Valencia op café gevolgd. Voor de rest is het hier gemiddeld 30°, stel ik mijn eerste keer zelf de was doen zolang mogelijk uit en probeer ik ten volle te genieten, hoewel het nu pas tot mij door begint te dringen hoe lang 10 maanden wel niet is...

Voor hen die het aanbelangt is hier nog:
Mijn adres: Calle Campoamor 51, Puerta 4, 46022 Valencia
Mijn Spaans gsm-nummer: +34 622 877 543 (voorlopig check ik mijn Belgisch nummer ook nog wel)

Tot binnekort!