Closing notes

Wanneer je terugkomt van erasmus vragen de mensen, goed opgevoed en beleefd als ze zijn, hoe het is geweest. De eerste 3, 4 keer doe je werkelijk moeite om duidelijk te maken wat dit jaar voor je heeft betekent en steek je een onsamenhangend verhaal af over gevoelens en belevenissen, zodat degene die luistert je met een glimlach bekijkt en bij zichzelf denkt dat je het afgelopen jaar teveel sangria hebt gedronken om nog een gestructureerd verhaal te kunnen vertellen.

Zelf sta je er wat voor piet snot bij omdat je niet op de vraag weet te antwoorden zoals je zou willen en uiteindelijk sluit je af met het standaard zinnetje: "als je het niet gedaan hebt kan ik het je ook niet uitleggen". Of je glimlacht simpelweg en antwoordt met het gebruikelijke: "ongelofelijk, superveel feest."

En het is waar. Wie niet op erasmus is geweest kan niet zeggen dat hij je begrijpt want het is onmogelijk. Onlangs vertelde iemand me dat hij personen classificeerde in twee categorieën. Zij die op erasmus zijn geweest, en zij die dat niet deden. Voor deze tweede groep betekent erasmus cocktails drinken, feesten, tripjes maken, weinig studeren en mensen leren kennen. Ze hebben gelijk, maar die beschrijving dekt niet de volledige lading. Het is ten minste niet de korte inhoud van mijn eigen ervaring.

Stel je een gigantische beker voor, gevuld met een mengeling van culturen, van educatie (op het einde van de dag is dat nog steeds de reden dat je gaat), van verschillende steden en landen (je erasmusstad, de plaatsen die je bezoekt en de landen van herkomst van al je vrienden), van religies, politieke ideeën en verschillende karakters.

Deze smeltkroes van concepten leidt tot iets vreemds. Vreemd maar prachtig. Je opent je geest en wordt een toleranter en respectvoller persoon, want je kent mens en je kent wereld. En die kennis is jouw persoonlijke remedie tegen domheid en onwetendheid. En je apprecieert de immensheid van de wereld, die je klein en onbelangrijk doet voelen. Jij en het kleine plaatsje waar je vandaan komt.

En ongelofelijke mensen kruisen je pad, van wie je ongelofelijke dingen leert. Je voelt een verbondenheid met de hele mensheid. En je waant je onderwerp van een mop tijdens etenstijd: "een Colombiaan, een Française en een Braziliaan stonden in de keuken..." Ook leer je schelden en vloeken in alle talen. En je proeft vreemde sterke dranken en gerechten die naar ratten smaken en doet alsof je het lekker vindt omdat je de Sloveen of Turk in kwestie niet wilt beledigen. En je zingt liedjes in metro's en bussen die uiteindelijk veranderen in lijfliederen. En na een tijdje vindt je een bar die 'jullie' bar wordt, jezelf een klein deel van de stad toeëigenend. En wanneer je bezoek krijgt toon je trots deze plaats en praat je er soms over in de meervoudsvorm. "Hier zitten we altijd."
En er zijn dagen dat je zit te zweten op die een of andere lange zin in een taal die je niet kent om te flirten met iemand die je niet kent, en je voelt je als Frodo die eindelijk Mordor bereikt wanneer de ander er iets van verstaat.

En je staat op na een feestje en gaat van kamer naar kamer, de andere mensen wakker makend om te ontbijten. En eentje maakt koffie terwijl de andere net thuiskomt van het feest, en iedereen gaat aan tafel zitten om koffie te drinken of een sigaret te roken terwijl er gebabbeld wordt over iets stoms of iets belangrijks. En terwijl de tijd verstrijkt voel je je meer en meer op je gemak. De gespreksonderwerpen verschuiven van feest en meisjes stilaan naar het leven, zomaar in het algemeen. Dit alles soms met de nodige cocktails als katalysator tijdens het spelen van een of ander duivels spel, bedacht om te drinken.

En als je geluk hebt, zoals ik dat had, ontmoet je fantastische mensen, het type van vrienden waarvan je weet dat ze een heel leven meegaan. Of misschien niet. Om het even.

En daarna blijft de terugkeer over. Rotafscheiden in luchthavens en busstations. Omhelzingen, nu en dan een traan, en beloftes over reünies en het terugkeren naar de plaats van de misdaad, die sommigen zullen inlossen en anderen niet. En dan de terugkeer zelf en het gevoel niet meer thuis te horen in je eigen stad.

Vanaf het moment dat je terug bent ga je hopeloos op zoek naar andere exerasmussers en troosten jullie je met een kleine dosis verhalen en anekdotes over die mooie tijd die voorbijgevlógen is en nu echt nooit meer terugkomt. En je verstaat elkaar, met een vreemde verbondenheid en bijna zonder woorden. Als puntje bij paaltje komt zijn alle erasmussers hetzelfde.

En daarna gaat het leven verder. Je keert terug naar je stad, naar je vrienden van altijd, naar huis. Maar er is een deel van jezelf dat daar is gebleven, met jóuw mensen, diegenen met wie je dronken bent geweest door het drinken van vreemde bieren, en koffie hebt gezet tegen de kater de dag erna, en verfijnde vreemde talen hebt geoefend.

En wie op erasmus is geweest en dit leest zal het begrijpen, en wie niet op erasmus is geweest had ik op voorhand al gewaarschuwd: "als je het niet gedaan hebt kun je het niet begrijpen". Maar als je echt een antwoord wilt zeg ik dit: "ongelofelijk, superveel feest."

Adiós

11 maanden en 1 dag later. Erasmus is voorbij, nieuwe hoofdstukken komen eraan...

Een snelle blik op mijn allereerste blogpost (Hola a todos) leert mij dat al mijn vrienden die voor mij op erasmus gingen gelijk hadden. Gekke foto's, geweldige verhalen en gelukzalige uitdrukkingen zullen eeuwig het deel zijn van diegenen die het wagen mij te vragen naar mijn eigen jaar in het buitenland. Mijn doelen zijn bereikt. Ik heb inderdaad internationale vrienden gemaakt. Overal ter wereld heb ik een bed!  Mijn Spaans niveau overstijgt ver dat van mijn Frans. Ik heb me kunnen settelen en ontwikkelen in een onbekende stad met onbekende mensen en een onbekende taal.

De laatste 11 maanden heb ik kunnen genieten van nieuwe ervaringen, nieuwe ontmoetingen, reizen en het verruimen van mijn blik op de wereld. Ik heb bijgeleerd, dat weet ik, en ik ben waarschijnlijk geëvolueerd op manieren die mij weldra duidelijk zullen worden, eens ik terugkeer naar de realiteit.
Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf heb gevonden. Eerder verder ontwikkeld naar wie ik ooit zal zijn.

Tripjes

Wat me nu te wachten staat? Nu wil ik eerst en vooral 3 weken genieten van een zomers België en daarna mijn eerste Afrikaanse ervaring overtreffen met een tweede. Twee maanden thesisonderzoek in Maputo worden een compleet andere maar minstens even rijke ervaring. Daarna zet ik mijn Belgisch leven terug op de rails met het afstuderen als master in de Architectuur, een kotleven in Leuven en voetbal tijdens het weekend.

Lieve mam, pap en zussen, ik wil jullie bedanken voor de kansen die jullie me gegeven hebben. Jullie hebben me altijd gesteund in mijn beslissing eens andere lucht op te snuiven. Dit jaar kroop ik weer wat verder vanonder de ouderlijke vleugels uit, en zo hoort het denk ik. Maar toch bedankt om me af en toe te herinneren aan wat ik daar aan het missen was.

Aan de lezers die vast, sporadisch of per ongeluk op deze pagina terechtkwamen: tot mijn eigen verbazing hebben ik het schrijven en jullie het lezen wel degelijk een heel jaar volgehouden. Bedankt voor jullie blijvende steun en interesse!

Tot heel erg snel nu,
Nico

Wanderlust

Deze blogpost is geschreven in de patio van Trip & Friends hostel in Marrakech. Omsingeld door Brazilianen, Spanjaarden, Japanners, Hollanders, Marokkanen en Australiërs die momenteel in een groepsdiscussie zijn verwikkeld over het nut van de zopas begonnen ramadan schrijf ik een van mijn laatste berichten. Het is weer eens wat anders.

Deze Marokkotrip vormt zowat het orgelpunt van mijn erasmusjaar. Na een jaar van ontdekken en bezoeken binnen de Spaanse landsgrenzen is deze eerste Afrikaanse ervaring de logische volgende stap. Hoewel Brakke, Marich en ik hier maar 10 dagen waren hebben we er toch alles dubbel en dik uitgehaald. Afbieden in Marrakech terwijl we probeerden de toeristentarieven te vermijden door ons zo lokaal mogelijk te kleden (haha), een kamelentocht waarna de nacht onder de sterrenhemel in de Sahara werd doorgebracht, surfen aan de Atlantische kust in Essaouira, het werd een mooie mix van cultuur, natuur en relaxatie waarbij we vooral in Essaouira in een geweldige hostel verbleven. Gezamenlijk ontbijten en avondeten op het dakterras zorgde voor een familiale sfeer. Werknemers waren er niet, enkel bewoners. Mensen die passeerden, bleven plakken en meehielpen. Veel longterm travelers die hun persoonlijke weg zochten op het pad dat naar persoonlijke verrijking en de duizend maagden leidt. Just kidding, iedereen reist om een verschillende reden natuurlijk, maar mijn eigen reislust werd er alleszins nog maar eens door aangewakkerd. Na volgend jaar ga ik zelf op pad. Inshallah.

Souks

Ver & dichtbij

Game of Thrones filmlocatie

Muntthee bij de Berbers

Woestijninspanningen

Oase

Essouira

Zonsopgang in de Sahara.

Bedrijvigheid in Marrakech. Djeema El Fna.

Vooraleer ik weer op het ryanairtoestel kon springen richting het land van de duizend-en-één nachten viel er echter nog af te rekenen met een aantal zaken. Uiteraard had ik de tijd die nodig was om mijn eindontwerp inleverbaar te maken verkeerd ingeschat. Mijn laatste erasmusnacht werd dus achter de computer en in het gezelschap van red bull en veel midnightsnacks doorgebracht. Op een kleine inzinking rond 7u 's morgens (die werd verholpen met een blootsvoets koffietje op een terrasje tegenover mijn voordeur) na ging het vlot en kon ik tegen een uur of 12 eindelijk erg voldaan inleveren. In plaats van op dat moment in de gebruikelijke post-deadline zombiefase te glijden had ik maar 2u over om mijn vlucht naar Marokko te halen. Net op dat moment verwelkomde ik Dani terug na een semester in Porto, moest mijn kamer worden ontruimd omdat dat eigenlijk de zijne was, moest mijn rugzak worden gemaakt voor 10 dagen rondtrekken én nam ik afscheid van Steph die de volgende dag permanent terug naar België zou vertrekken. Een ware rollercoaster van emoties en gedachten dus. Afscheid en reünie. En dit alles op een voor mij erg wazig moment. Dan maar crashen in het vliegtuig (niet letterlijk gelukkig, alhoewel ik de vliegenierskunsten van de piloot wel erg in twijfel trok bij de landing). Binnen het eerste half uur op Marokkaanse bodem werd mijn zonnebril bijna gestolen door een aap, zag ik een cobra loom op de tonen van een schelle blokfluit dansen en schreeuwden de marktkramers hun kelen schor ter mijner attentie. Efkes bekomme in de hostel was meer dan welkom.

Ontwerpdeadline

Last man standing

Het zit er zo goed als op. Het merendeel van de erasmussers heeft Valencia verlaten en hoewel er steeds meer toeristen toestromen lijkt de stad toch nu al minder internationaal. Iedereen is klaar met examens, sommige Spanjaarden bereiden zich zelfs al voor op de tweede zit. Zelf heb ik enkel nog mijn definitieve ontwerpdeadline om me zorgen over te maken, maar daar wordt aan gewerkt. Dag per dag, beetje bij beetje. Deze week ziet elke dag er een beetje hetzelfde uit: uitslapen, een uurtje of 2 ontwerpen, van 13 tot 18u op het strand of op het dakterras met een boek. Robinson Crusoë momenteel. Een kleine siësta in de schaduw. Daarna nog wat werken en 's avonds afspreken met de weinige vrienden die nog zijn overgebleven. Een pintje hier of mojito daar, paella Valenciana zonder slakken zowaar. Een heerlijke week, zonder zorgen. Zoals heel mijn jaar eigenlijk.

Na het laatste examen vrijdag was het tijd om te vieren. Poolparty op zaterdag, gevolgd door een hilarisch pisofeestje bij Nick waarbij uiteindelijk alle voetbalboys overbleven, een shotjeswedstrijd met pure rum werd gehouden, een terrasdeur sneuvelde en het testosterongehalte bijzonder hoog lag, getuige het feit dat 6 jongens in bloot bovenlijf een rondedansje deden in de woonkamer en uit volle borst Twist and Shout van The Beatles meezongen, Ignition van R Kelly, de Champions League hymne en ga zo maar door. Een beter afscheid van mijn voetbalploegje bestaat niet denk ik dan. Zondagavond was er dan noche de San Juan. Tijdens dit traditionele heidense feest wordt Midzomernacht gevierd, de kortste nacht van het jaar. Traditioneel trekt iedereen naar het strand waar er honderden kampvuurtjes worden aangestoken waarrond de mensen eten, drinken en babbelen. Ook is het traditie om over de vuren te springen en 's nachts te baden in zee om geluk af te dwingen. En in deze pyrotechnisch op hol geslagen stad kan vuurwerk uiteraard niet ontbreken!

Sommigen zien de uitdaging groots 

wenslantaarns

Deze laatste week betekent ook een lijstje opstellen met dingen die ik nog wil doen vooraleer ik vertrek. Nog één keer 's avonds gaan joggen langs het strand als de temperatuur wat begint te zakken, een documentaire meepikken in Calatrava's IMAX cinema L'Hemisfèric, want dat is er nog altijd niet van gekomen. Favoriete barretjes een laatste keer aandoen, naar de vlooienmarkt op zondagochtend, een kaartje leggen op het terras van de Irish pub. Op expeditie gaan in Cabanyal met de camera in de hand. Zwemmen in de Middellandse zee tijdens zonsopgang. Dat laatste werd gisteren van de lijst geschrapt.

Kotgenoten: België boven!

Estupendo.

Afscheid nemen bestaat niet enzo

Het minst fijne aspect aan een jaar in het buitenland natuurlijk. Afscheid nemen van mensen die 10 maanden geleden nog nobele onbekenden waren. Bij sommige mensen kies je ervoor om hen te leren kennen, bij anderen gebeurt het gewoon. Vorige week nam ik afscheid van Victor en Scarlett, mijn 2 enige kotgenoten met wie ik echt 10 maanden heb samengeleefd. Per toeval eigenlijk. Ze waren verbonden aan het appartement van mijn keuze, een onbekende factor die vooraf gezien niet in te schatten was. Maar wat een geluk heb ik gehad. Ik had me geen betere personen kunnen voorstellen om dag in dag uit lief en leed mee te delen, avondmalen, lachsalvo's, nutellagevechten, toekomstvisies. Persoonlijke mijmeringen. Discussies. Verkleedfeestjes en vreugdeuitbarstingen. Ze waren in grote mate verantwoordelijk en getuige van mijn vooruitgang in het Spaans. Het was een geweldig jaar samen. Net zoals we van de ene dag op de andere samenwoonden zo zijn ze nu weer verdwenen. Victors laatste Valenciaanse wapenfeit was een zoveelste Braziliaanse avond in intieme kring met muziek én coxinhas, de locale specialiteit waarvan ik nu het recept heb! Thuis zeker eens uitproberen want daarvoor alleen al zou ik naar Brazilië gaan denk ik. Heel het jaar lang voerde Victor een soort van pro-Brazil campagne. Hij is duidelijk fier op zijn roots en deelde dat maar al te graag met ons. En het werkte nog ook, geleidelijk aan heb ik een soort van verlangen ontwikkeld om het land te leren kennen en ik heb me voorgenomen niet té lang te wachten die interesse om te zetten in een bezoek. We zien later wel voor wanneer dat precies zal zijn.

Laatste kotfoto samen

Scarlett nam afscheid van Valencia met een picnic in de Turia en aansluitende zonsondergang op het strand. Vrienden, kennissen en onbekenden kwamen in grote getale af en genoten van de laatste momenten samen, een pintje in de hand, een lach en een traan. 's Morgens nog een snelle knuffel, een laatste blik van verstandhouding en weg was ze. Op weg naar huis. Ik bedenk me net dat we deze zomer alle vier op een verschillend continent zullen wonen. Victor keert terug naar Brazilië na zijn reis door Europa, Steph zal in België zitten, Scarlettita doet stage in Rusland en ik onderzoek in Afrika... Que fuerte! 
Toch ben ik er van overtuigd dat we elkaar zullen terugzien. Naïef misschien, we zien wel.

Zonsondergang op het strand

Veel tijd om te bekomen van het plotse afscheid was er niet, de examenperiode stond al voor de spreekwoordelijke deur en bibliotheek werd zowat mijn tweede thuis. Zwoegen op Hormigón pretensado en AYS2 achter de grote ramen. Uitzicht op palmbomen, ijsjeszaken en ondergaande zonnen. Pauze's aan het koffiemachien en chillen met Marianne aan de bankjes. Ondertussen zitten beide examens erop. Geweldig moeilijk beide door het hoge niveau, de grote hoeveelheid en de taal. Duimen maar voor een positief resultaat. Ondertussen wel al bericht gekregen dat ik geslaagd ben voor mijn ontwerp van Landscape Design met 9/10, en ook voor Aplicaciones infograficas ben ik erdoor. Hoezee!

Momenteel scheidt enkel het examen Economie me nog van een ongetwijfeld gewéldige vakantie en laatste weken in míjn Valencia. Nog even doorbijten dus. Het spijtige van de zaak is dat bijna alle andere studenten (en zeker de erasmussers) al lang klaar zijn met studeren. Hun laatste examens vielen rond de 10e, waardoor het nu meer dan ooit afscheidsfeestjes regent. Donderdag zagen we Nils voor het laatst tijdens zijn afscheidspicnic op het strand, gisteren vond de laatste cena plaats bij Roberta. Beide waren bij de eerste mensen die ik hier leerde kennen dankzij de Catalaanse cursus. Vrienden van het eerste uur. Zondagen zullen vreemd voelen zonder 100 montaditos-dates, gedaan met wekelijkse uitnodigingen om met de hele groep te dineren in Calle Pintor Vilar 1. Ook voetbalhomeboy Jack, gitaarbraziliaan Giovanni, zangdiva Carrol, proyectosclassmate Jasmin en Andaluciareisgenote Helene zal ik niet meer terugzien. Bovendien zal ik deze week ook afscheid nemen van Nick, Chris, Mélissa, Maelle, Valentina, Leen, Arnaud, Tiago, Sofia en waarschijnlijk nog veel meer mensen. Hopelijk blijft er nog iemand over om het einde van de examens mee te vieren!

Laatste groepsfoto met Nils en Robi

Ter afsluiting: examenperiodes zijn altijd momenten van dromen (waarom zou dat toch zijn). Elke dag op weg naar de bib verdrink ik in de muziek van mijn iPod. Ik besef nu dat dit écht de laatste weken zijn en geniet van elk moment. Én van de aanwezigheid van vrienden, want eens iedereen weg is zal Valencia ook niet meer écht mijn stad zijn. Time to move on. Ik denk steeds vaker aan mijn toekomst en wat ik na volgend jaar zal doen. Er zijn letterlijk duizend-en-één ideeën, het ene al wat extremer dan het andere. Gelukkig heb ik nog wat tijd om na te denken :)

Inspanning & ontspanning

3.58u, net wakker. Zo hoort het na een deadline zullen we maar zeggen? Gisterenvoormiddag eindelijk ons proyecto del paisaje (landscape architecture) ingeleverd en gepresenteerd, na een nacht zonder slaap, maar mét schrale muziek en loze momenten. Disneysongs met namen als 'Nur'n Freudschaftsdienst' (dat krijg je met 3 Duitse groepsgenoten), youtube afschuimen op zoek naar 10-hours-of-filmkes, bierpauzes waarbij jodeltalent niet onder stoelen of banken werd gestoken, het passeerde allemaal de revue terwijl onze 3 presentatiepanelen langzaam maar zeker vorm aannamen.

Ontwerppauze laatste deadlineavond

Eigenlijk is het vreemd, de evolutie die je als groep meemaakt van het moment waarop de prof zegt: vorm nu groepen van 4, waarbij iedereen in een erasmusklas wat awkward in het rond kijkt en verlegen aan anderen vraagt of ze al 3 vriendjes hebben, tot nu 10 weken later, het moment waarop ieder weer zijn eigen weg gaat. Na dagen, nachten en weken van werk, discussies, pauzes, cultuurshocks, frustraties, lucht-je-hart-momenten, voorzichtig-aanbrengen-van-een-vernietigende-commentaar-op-een-anders- idiote-ontwerpsuggesties enzovoort. Je leert kortom mensen echt wel kennen tijdens zo'n intense samenwerking! Bedankt dus aan Joel, Simon en Hauke voor het tot een goed einde brengen van onze queeste.

De presentatie zelf leek immers slechts een formaliteit en na enkele positieve opmerkingen van leerkracht Juanjo werd de klas dan ook dismissed met de boodschap om van de 'vakantie' te gaan genieten. Daad werd bij woord gevoegd, het terras van Tony's werd wederom met onze aanwezigheid vereerd en er werd geklonken op de goede afloop, alvorens tegen een uur of 5 in de namiddag eindelijk mijn bed op te zoeken. Tot nu dus.

Omdat het gezegde all work and no play niet altíjd aan de orde kan zijn (we zijn ten slotte nog steeds in Spanje) trok ik er vorig weekend zoals gezegd in mijn laatste blogbericht op uit voor een van de laatste tripjes op Spaans grondgebied dit jaar. Bestemming was deze keer Mallorca, reisgezelschap mijn kotgenote Stephanie en overnachtingsplaats de finca van hààr vriendin Stéphanie, die voor het zomerseizoen als jetairhostess op het bekende vakantie eiland werkt. Zij woont er als enige franstalige samen met 7 Vlaamse jetairders in een kast van een huis vlakbij de luchthaven. Plaats genoeg om te crashen dus! Na een korte kennismaking met de andere huisbewoners en een lekkere pasta spinazie-gamba op zaterdagavond huurden Steph en ik zondagochtend meteen een auto om de vele prachtige calas of baaien te gaan verkennen. In Déia lieten we de auto achter om te voet de avontuurlijke half uur durende afdaling naar het water te maken via rotsachtige kronkelpaadjes en dwars door wildgroeiend gebladerte. De slippers die ik aanhad bleken niet de beste keuze die ik al heb gemaakt, en dat bleek dan ook toen een ervan kapot ging net toen we de baai bereikten. Na een fijne namiddag op het rotsenstrandje dan maar terug naar boven liften met een vriendelijke plaatselijke politieman. 's Avonds wachtten Stephanie en haar huisgenoten ons op bij Kathmandu, een soort van themapark dat een optionele extra is voor jetairklanten en waar wij dus met korting (en onverwachts zelfs helemaal gratis) binnen mochten. Een omgekeerd huis vol optische illusies, XD theater (http://www.youtube.com/watch?v=YSqc5mcnyPg), 5D cinema en een afsluitend potje minigolf. Fijne dag!

Déia

Cala de Déia

Super happy!

Maandagvoormiddag stond Palma op het programma. We slenterden door de smalle straatjes van deze onverwachts mooie toeristenstad en bezochten de tweede grootste kathedraal van Spanje, die op een platform met uitzicht op de Middellandse zee is gebouwd. Nadien vertrok Steph al terug naar de luchthaven (ze was per slot van rekening 2 dagen vroeger aangekomen) en reed ik naar het Oosten van het eiland. Ik beleefde een perfect moment tijdens een picknick op de rotsen van Cala Pi waar de zon hevig brandde en geen kat te bespeuren was afgezien van enkele zeiljachten die in de azuurblauwe baai ronddobberden. iPod a tope, heerlijk.

Palma de Mallorca

Nico en Stephanie in Palma!

Na een frisse duik in het water van Cala Mondragó reed ik de 70km terug langs de kust richting Palma, steeds de autosnelwegen vermijdend en genietend van het landschap. Alle ramen open, plaatselijke Hit fm, driving into the sunset. Die ford focus was geen slecht idee geweest! 's Avonds at ik iets met Stephanie en haar huisgenoten Lisa, Lynn en Renske bij de Italiaan en gingen we achteraf nog een stapje zetten in Hollands feestcafé 'de Heeren van Amstel'. Toch opvallend hoe makkelijk je in een volledig Nederlandse omgeving overschakelt op 'twee bier alsjeblieft' in plaats van de gebruikelijke 'twee pinten alstublief'!

Cala Pi

Picknick @ Cala Pi

Dinsdag cruisde ik nog naar het meest noordelijke punt van Mallorca om een glimp op te vangen van de Cáp formentor en het bekende strandje Sa Calobra tussen twee gigantisch rotsen alvorens mijn avondvlucht naar Valencia alweer bijna te missen. Daar wordt ik trouwens ondertussen wel echt goed in. Het waren kortom 3 geweldige dagen op een paradijselijk eiland, daar kan Jommeke nog wat van leren!

Cáp Formentor

No desde siempre pero si para siempre 

Helder water enzo

Cala Sa Calobra

Hasta luego amigos! Deze keer écht, want het einde is bijna in zicht :(

Zwarte parel?

Even de benen strekken. Na een volledige dag in de bib met mijn ontwerpgroep van Paisaje was dat het enige waar ik aan kon denken. Een weinig vruchtbare dag bovendien, waarin de communicatie niet geweldig vlot verliep en frustraties bijgevolg al snel de kop opstaken. Overigens maakte het feit dat het kwik vandaag tot zo'n 30° steeg de zaak er niet beter op. Van achter de grote ramen werd lijdzaam toegezien hoe hordes studenten genoten op de terrasjes van de universiteit, zich in het gras nestelden om een dutje te doen of bier en pizza deelden bij Tony's, de universiteitspizzeria. Voor het eerst dit jaar vervloekte ik de centerparcssfeer op de centrale agora! Toen ik thuiskwam stond mijn hoofd dan ook op ontploffen en kon ik even geen computer meer zien. Dan maar die koptelefoon opzetten, flipflops bovenhalen en de deur uit om wat tot rust te komen. Elke keer weer verbaas ik me over het feit dat ik op slechts 10 minuten van mijn voordeur hele buurten tegenkom waar ik nog nooit ben geweest en het begrip 'ken je stad' weer ferm gerelativeerd wordt. Het valt ook op dat de zomer weer in het land is. De bedrijvigheid op straat en in de parken is enorm. Na een uurtje zwerven kwam ik uiteindelijk uit aan het strand, waar het er niet rustiger op werd. Hordes joggers probeerden elkaar zo nonchalant mogelijk in te halen op de dijk, het terras van Pans&Company zat zoals gewoonlijk vol en de zonnekloppers lagen nog steeds te braden (19.30u, 27°!) terwijl hun kindjes zandkastelen bouwden aan de waterlijn. Mijn aandacht werd echter getrokken door een bende die wat verderop beachvoetbal aan het spelen was. De armbandjes-en-zonnebrillenverkopende zwarten gaven in een rasechte España - Africa een mix van jonge en al iets grijzere Spanjolen partij. Na het wedstrijdje een tijdje als toeschouwer gadegeslagen te hebben vroeg een van de zwarten of ik geen zin had hun team te versterken, want Africa was bezig roemloos ten onder te gaan (hoewel de eeuwige glimlach nooit vervaagde). Gelukkig had ik mijn blote voetbalschoenen bij en bijgevolg speelde ik een tijdje in Wally's team, want dat was de captains bijnaam blijkbaar. Een half uurtje zweten volstond voor iedereen om een welgekomen pauze in te lassen en de Pakistaanse maffia weer eens te verblijdden met een contributie. De cervezas frias gingen vlot naar binnen en na een laatste geveinsde poging me een fake rayban aan te smeren (die op luid gelach onthaald werd) nam ik weer afscheid van Wally & co en keerde ik huiswaarts, ontdaan van een heleboel frustraties en met een net íets bredere glimlach.
 
Nu toch maar dat ontwerp afmaken, want de laatste correctie staat morgenochtend op het programma. Gelukkig heb ik goede vooruitzichten, want van zaterdag tot dinsdag ga ik naar MALLORCA! Dat belooft.

Hasta junio!

Zondagavondmijmeringen

Niets zo goed als met een bende vrienden en een Belgische Judas in de hand op zaterdagavond voetbal gaan kijken op café. Een stuk of 15 flatscreens, halve liters + een portie nootjes voor 1 euro, de beste patatas bravas in town en een enthousiast voetbalminnend cliënteel maken van Pintas y tapas met stip onze favoriete plaats om onze kelen te smeren, te discussiëren over Lukaku's last week performance op de Engelse velden en druk gesticulerend redenen op te sommen waarom het niet draait bij de ploegen op tv, inclusief wélke stappen de coach zou moeten ondernemen om daar verandering in te brengen.

Gisterenavond stonden Bayern München en Borussia Dortmund tegenover elkaar in de finale van de Champions League, iets wat Jake, Joe en ikzelf niet konden laten schieten (de rest van topploeg Sheffield Thursday zit in Barcelona voor het Primavera Sound festival, iets wat ik me helaas niet kon veroorloven wegens examens, deadlines en schoolwerk). Zoals Gary Lineker het reeds voorspelde duurde de wedstrijd 90 minuten en wonnen aan het eind de Duitsers.  2-1 Bayern.

Omdat vrijdagavond al stevig was geweest (wat moest ik anders om dat teleurstellende betonexamen te vergeten) hield ik het na de match rustig en keek ik nog naar Nic Balthazars Tot altijd, in navolging van mijn onlangs hernieuwde interesse in de Vlaamse film na het zien van onder meer Rundskop en De helaasheid der dingen. Misschien omdat het met uitsterven bedreigde beeld van het 'idyllische' leven onder de Vlaamse kerktoren me meer aansprak dan ik verwachtte. 'De tijd van toen', waar elk dorp gemiddeld 43 café's had en minstens zoveel frituren. Even flitsten er thesisthema's door mijn hoofd en leek het onderzoek naar de ontwikkeling van de typisch Belgische lintbebouwing in Vlaamse nevelsteden heel interessant, tot ik me realiseerde dat dit voor mij persoonlijk slechts van die romantische hersenspinsels waren op een onbewaakt moment van dromerigheid. Zo'n dingen die interessant lijken omdat je er een fout en idealistisch beeld van hebt, en waarbij de praktijk waarschijnlijk helemaal anders zou uitdraaien moest je uiteindelijk gehoor geven aan deze innerlijke drang. Dan toch maar liever 'Water urbanism in Maputo' als thesisonderwerp.  ;)

Gisteren was ik exact 9 maanden in Spanje en dat betekent dat het allerlaatste erasmushoofdstuk ingezet is. Nog slechts 1 maand rest er mij in deze fantastische stad, en dat betekent dat de examens eraan komen, net als het afscheid van zoveel mensen die samen met mij een gewéldig jaar beleefden. Vreemd genoeg vertrekt bijna iedereen al midden juni, ronde de 15e. Dat is vóórdat ik zelf nog maar begonnen ben met examens! Ook op kot  is het afscheid nakend. Scarlett vertrekt 9 juni al terug naar Frankrijk om zich voor te bereiden op een vakantiestage in Rusland, Victor vertrekt de 10e naar Londen om een maand lang Europa rond te reizen alvorens begin augustus definitief weer naar Brazilië terug te keren. Enkel Stephanie houdt me gezelschap tot begin juli, wanneer zij aan de rest van haar leven begint met de zoektocht naar een job als leerkracht en ik nog 10 dagen Marokko en een weekje Alicante vastbrei aan mijn onvergetelijk jaar hier.

Maar eerst wacht er mij nog een weekje les waarin de laatste practica worden afgerond, het final design van landscape op papier moet verschijnen en de laatste formaliteiten tijdens de ontwerpbegeleidingen  moeten voorgelegd worden aan de proffen. Daarna, een grijze zone waarin het niet duidelijk is of ik vakantie moet nemen of studeren. We zien wel. Eerst even frieten gaan bakken in de keuken. Het is ten slotte zondag.

Kroniek van een aangekondigde zomer

Somos mayo ya. El tiempo pasa sin piedad.

En tiempo betekent niet enkel tijd in het Spaans, maar ook weer. Twee uurtjes geleden de was opgehangen, ondertussen is alles al droog, stel je voor. Mei betekent het definitieve begin van wat naar mijn gevoel een uitzonderlijk mooie zomer is, hoewel de Spaanse stijfkoppen het vertikken zich zonder lange broek en trui op straat te begeven. Vorige week speelde april zijn laatste troeven uit met haar laatste weergrillen. Vijf dagen regen, wind en guur weer hielden iedereen binnen en waren zelfs zo stevig dat de reinigingsdiensten nog steeds bezig zijn het strand schoon te maken en het zand, dat tot ver achter de dijk terechtkwam, te verwijderen. Hoe ik dat weet? Strandbezoekjes maken ondertussen weer deel uit van het dagelijkse leven! Aah, septembernostalgie... Toen elke dag na de Catalaanse les het strand onveilig werd gemaakt door erasmussers, cervezaverkopende paki's, monokiniënde Spaanse schonen en uit de kluiten gewassen fitnessboys all alike. Vanaf nu is het dus weer van dat! Woensdag was een vrije dag want 1 mei, wat reden genoeg was om een strandleesdagje in te lassen. Eén van mijn erasmusdoelen was immers vooraleer terug te keren naar België een boek in het Spaans gelezen te hebben, dus schafte ik me onlangs 'Crónica de una muerte anunciada' aan in mijn favo tweedehands boekenwinkeltje. Of Gabriel García Marquez zijn geheimen voor mij zal blootleggen valt nog af te wachten (misschien is dit alsnog te hoog gegrepen) maar wie niet waagt niet wint!

Donderdag spendeerde ik wederom een gezellig uurtje op het strand met Ruth die eigenlijk Marianne hier kwam bezoeken, en vrijdag profiteerde ik van 3 springuren en het feit dat de unief vlakbij de kust ligt om er even tussen twee lessen door op mijn eentje tussenuit te valenbisiën en een dutje te doen en la playa, terwijl de betoncursus die ik eigenlijk had meegenomen om wat te studeren uiteraard onaangeroerd bleef... Ondertussen zit ondergetekende in de zetel naast onze glazen salonwand die bijna helemaal open kan schuiven. Terrasgevoel dus, mojito op de salontafel, Braziliaanse sambamuziek op de achtergrond en een schuldgevoel van jewelste dat ik niets voor la uni aan het doen ben, want werk is er immers genoeg. Op dat vlak heb ik me volledig aangepast aan la buena vida española. Mañana mañana is immers zowat mijn handelsmerk geworden, tranquilo tío mijn motto. En dat bevalt me uitstekend. Nog elke dag geniet ik meer en meer van het voorrecht hier 10 maanden te mogen zijn. En daar komt dat knagende gevoel weer dat de resterende tijd kort is en ik er optimaal van moet genieten...

Un día de reflexión

Op zondag is iedereen in ons appartement altijd in rustmodus. Uitslapen, wat in de zetel hangen, samen koken, de was doen, het gebeurt allemaal tranquilamente. Vandaag was een ideale dag om me wat voor te bereiden voor mijn betonexamen van komende woensdag, dus sleurde ik voor de gelegenheid de massagestoel van de living naar het dakterras - 10 verdiepingen hoger - om wat in het zonnetje te studeren. Zonnecréme en water waren geen overbodige luxe want de zon begint hier al goed te branden! Vanop mijn troon, uitkijkend over heel Valencia met in de verte afgetekend tegen de horizon de Middellandse zee en Calatrava's stad van kunst en wetenschap en aan de andere kant van de stad de toren van de kathedraal, begon ik al snel weg te dromen van mijn boeken en herinnerde ik me een conversatie met Joel, een van mijn nieuwe Duitse groepsgenoten voor ons landschapsarchitectuurproject. Tijdens onze excursie van vrijdag naar El Puig, een dorpje ten noorden van Valencia hadden we het over vanalles en niets, het leven, erasmus en koetjes en kalfjes.

"Cuando vuelvo a Alemania después de mi erasmus voy a quitar arquitectura y empezar algo artistico, me interesan los artes"
"Wanneer ik na erasmus terugga naar Duitsland stop ik met architectuur en ga ik iets kunstzinnigs doen."

Toen ik vroeg waarom vertelde hij me dat hij het beu was geen tijd te hebben. Geen tijd voor familie, geen tijd voor een vriendin, geen tijd om dingen te doen zonder ze vooraf te plannen, geen tijd om af en toe eens iets impulsiefs of gewoon zelfs niks te doen. Dit jaar in Valencia had hij ontdekt dat er ook een ander leven mogelijk is waarin alles veel rustiger en vrijer kan gebeuren dan in Duitsland. Ik kon niet zeggen dat dat gevoel me onbekend was. Al die uren in de universiteit, achter de computer, dag, nacht, week en weekend. En toen bedacht ik me hoe het zou zijn als ik helemaal nooit voor architectuur gekozen zou hebben.

Ik zou waarschijnlijk helemaal niet voor een jaar in Spanje wonen op dit moment. Ik zou andere vrienden hebben en een ander milieu gewoon zijn. Mijn interesses voor kunst en fotografie zouden misschien helemaal niet naar de oppervlakte zijn gekomen. Pas sinds korte tijd besef ik ten volle dat creativiteit en eigenheid het leven de moeite waard maken. Architectuur heeft me ingeleid in een wereld van kunst en wetenschap, beheerstheid en overweldiging, verwondering en emotie. Een wereld die ik bovendien deel met vrienden die een soortgelijke visie hebben. Een groep waarin ook búiten de verplichte lessen en groepswerken gediscussieerd wordt over relevante thema's en waarin samen lezingen bijwonen en exposities en bouwwerven bezoeken stof tot nadenken geven.

Creativiteit en eigenheid uiten zich in het ontwerpen, maar komt ook naar voor in andere domeinen. Muziek, film, mode, het máken van dingen from scratch. Mijn manier van denken is veranderd sinds ik aan mijn studies ben begonnen, evenals mijn waarden en normen. En toen besefte ik hoe blij ik was architectuur te studeren. Dat zelfs de gedachte ermee te stoppen belachelijk zou zijn. Dat dit is wat ik graag doe. Alles wat er rondhangt neem ik er bij. Anders dan bij Joel.

Stilaan begin ik te beseffen dat het grootste deelte van mijn erasmusperiode erop zit. Nog 2 maanden blijven er over van de eindeloze 10 die ik in augustus nog voor mij had.
Op 25 augustus kwam ik hier toe in het nog onbekende Valencia. Met mijn gebrekkig Spaans probeerde ik me te behelpen in de supermarkt, de apotheek en op de universiteit. In de metro zat ik nog ietwat onwennig op mijn stoel, want waar was ik in godsnaam terechtgekomen? In een land dat de mijne niet is, met een taal die me vreemd was en een levenswijze waaraan ik toch even moest wennen. De eerste weken zag ik enkel nieuwe gezichten. Vreemd was het om op zaterdagen niet te gaan voetballen zoals gewoonlijk. Sinds september waren mijn weekends anders ingevuld. Ik herinner me nog mijn eerste lessen waarin Marianne en ik gokten wat de professor in godsnaam aan het vertellen was. We hebben wat afgelachen.

Mijn eerste conversaties met erasmussers vonden plaats op het strand voor Pans & Company. De gesprekken waren vaak oppervlakkig, maar naarmate we elkaar meer zagen, veranderde dat.

De eerste week woonde ik nog met Diego, een totaal onverstaanbaar lispelende Spanjaard die mijn appartement tijdens de zomer in een stal had veranderd. Na een week verwelkomde ik Dani, Scarlett en Victor, mi familia española. We kwamen goed overeen en bouwden een sterke band op. De eerste periode was er een van ontdekking en zelfstandigheid, en ook die is voorbij gevlogen. We schrijven ondertussen eind april en ik heb de indruk dat de dagen nóg sneller voorbij vliegen. En nog steeds komen er kleine verrassende dingen op me af die mijn leven hier extra kleur geven.  Ik ben hier nu nog twee volledige maanden en daar wil ik nog het maximum uithalen.

Moeilijke momenten heb ik vooralsnog niet vaak gehad. Ik leef in het nu en geniet ten volle, met natuurlijk af en toe een knipoog naar België ;-)

Un abrazo a todos!

Bezoek!

Hola chicos!

Vorige week had ik als een van de enigen hier nog een extra week Paasvakantie (andere universiteiten hielden het bij 1 week) en de extra tijd werd dan ook goed gebruikt, zowel voor inspannende als voor ontspannende activiteiten. Hoewel er veel tijd kroop in het afmaken van mijn ontwerp maakte een tijdelijke overstap op nachtwerk wel fijne luierdagen op het strand mogelijk. De zomerse temperaturen begonnen nu pas écht en het kortebroekenseizoen maakte eindelijk haar intrede. Toeristgewijs - Spanjaarden zal je nauwelijks of nooit met een short spotten - sjokte ik blij als een kind kortgebroekt door de stad op weg naar de markt of op zoek naar een gezellig terrasje waar ik me een paar uurtjes in mijn boek kon verliezen.

Donderdagavond brak dan het langverwachte bezoek van mama, Annabel en Noor aan die smachtend naar een straaltje zon maar al te graag voet zetten op Valenciaanse bodem. En ze hadden geen beter weekend kunnen kiezen. De dagen die volgden bereikte het kwik voor het eerst een 30tal graden en lieten ze zich probleemloos meezuigen in het gezapige Spaanse ritme met de lispelende tongen en siestadutjes, en ontdekten ze een beetje de wereld die ik hier in 8 maanden tijd heb opgebouwd. Dineren in Russafa op donderdag, verse aardbeien kopen in de mercado central, kuieren in het Turiapark en picknicken op de uitkijkheuvel van het pas afgewerkt parque de Cabezera op vrijdag. Vervolgens gingen de dames shoppen en kroop ik weer even achter de computer. 's Avonds viel Tanto Monta, een studentikoos Montaditosrestaurantje in de buurt van mijn piso in de smaak en werd de locale camarero als supervriendelijk en beleefd bevonden, "Ondanks de tattoo's!"

Koepel Mercado central

Plaza de la Virgen

Turia

vlc me gusta, vlc me encanta!

 Zaterdag ontdekten we het historisch centrum met de freewalking tour, iets wat ook al lang op mijn eigen lijstje stond, en 's avonds leerde ik hen na de tapas een van mijn favoriete barretjes in het centrum kennen, een piepklein geval dat volledig volgestouwd is met prullaria allerhande gaande van middeleeuwse strijkijzers over kinderpoppen tot licht pornografische vrouwenfoto's uit de sixties. Una copa de tinto de verano gigante!

Zondag stonden la Ciudad de las Artes y Ciencias en natuurlijk la playa nog op het programma, Thaise voetmassage incluido. Afgesloten werd er in een Paellarestaurantje aan zee waar we met zijn vieren een grote paella mixto (zeevruchten én kip) naar binnen speelden, en voor we het wisten zat ik maandagochtend terug in de les terwijl la familia alweer op Belgische bodem stond. De tijd vliegt!

Eindontwerpcollage!