Even de benen strekken. Na een volledige dag in de bib met mijn ontwerpgroep van Paisaje was dat het enige waar ik aan kon denken. Een weinig vruchtbare dag bovendien, waarin de communicatie niet geweldig vlot verliep en frustraties bijgevolg al snel de kop opstaken. Overigens maakte het feit dat het kwik vandaag tot zo'n 30° steeg de zaak er niet beter op. Van achter de grote ramen werd lijdzaam toegezien hoe hordes studenten genoten op de terrasjes van de universiteit, zich in het gras nestelden om een dutje te doen of bier en pizza deelden bij Tony's, de universiteitspizzeria. Voor het eerst dit jaar vervloekte ik de centerparcssfeer op de centrale agora! Toen ik thuiskwam stond mijn hoofd dan ook op ontploffen en kon ik even geen computer meer zien. Dan maar die koptelefoon opzetten, flipflops bovenhalen en de deur uit om wat tot rust te komen. Elke keer weer verbaas ik me over het feit dat ik op slechts 10 minuten van mijn voordeur hele buurten tegenkom waar ik nog nooit ben geweest en het begrip 'ken je stad' weer ferm gerelativeerd wordt. Het valt ook op dat de zomer weer in het land is. De bedrijvigheid op straat en in de parken is enorm. Na een uurtje zwerven kwam ik uiteindelijk uit aan het strand, waar het er niet rustiger op werd. Hordes joggers probeerden elkaar zo nonchalant mogelijk in te halen op de dijk, het terras van Pans&Company zat zoals gewoonlijk vol en de zonnekloppers lagen nog steeds te braden (19.30u, 27°!) terwijl hun kindjes zandkastelen bouwden aan de waterlijn. Mijn aandacht werd echter getrokken door een bende die wat verderop beachvoetbal aan het spelen was. De armbandjes-en-zonnebrillenverkopende zwarten gaven in een rasechte España - Africa een mix van jonge en al iets grijzere Spanjolen partij. Na het wedstrijdje een tijdje als toeschouwer gadegeslagen te hebben vroeg een van de zwarten of ik geen zin had hun team te versterken, want Africa was bezig roemloos ten onder te gaan (hoewel de eeuwige glimlach nooit vervaagde). Gelukkig had ik mijn blote voetbalschoenen bij en bijgevolg speelde ik een tijdje in Wally's team, want dat was de captains bijnaam blijkbaar. Een half uurtje zweten volstond voor iedereen om een welgekomen pauze in te lassen en de Pakistaanse maffia weer eens te verblijdden met een contributie. De cervezas frias gingen vlot naar binnen en na een laatste geveinsde poging me een fake rayban aan te smeren (die op luid gelach onthaald werd) nam ik weer afscheid van Wally & co en keerde ik huiswaarts, ontdaan van een heleboel frustraties en met een net íets bredere glimlach.
Nu toch maar dat ontwerp afmaken, want de laatste correctie staat morgenochtend op het programma. Gelukkig heb ik goede vooruitzichten, want van zaterdag tot dinsdag ga ik naar MALLORCA! Dat belooft.
Hasta junio!
donderdag 30 mei 2013
zondag 26 mei 2013
Zondagavondmijmeringen
Niets zo goed als met een bende vrienden en een Belgische Judas in de hand op zaterdagavond voetbal gaan kijken op café. Een stuk of 15 flatscreens, halve liters + een portie nootjes voor 1 euro, de beste patatas bravas in town en een enthousiast voetbalminnend cliënteel maken van Pintas y tapas met stip onze favoriete plaats om onze kelen te smeren, te discussiëren over Lukaku's last week performance op de Engelse velden en druk gesticulerend redenen op te sommen waarom het niet draait bij de ploegen op tv, inclusief wélke stappen de coach zou moeten ondernemen om daar verandering in te brengen.
Gisterenavond stonden Bayern München en Borussia Dortmund tegenover elkaar in de finale van de Champions League, iets wat Jake, Joe en ikzelf niet konden laten schieten (de rest van topploeg Sheffield Thursday zit in Barcelona voor het Primavera Sound festival, iets wat ik me helaas niet kon veroorloven wegens examens, deadlines en schoolwerk). Zoals Gary Lineker het reeds voorspelde duurde de wedstrijd 90 minuten en wonnen aan het eind de Duitsers. 2-1 Bayern.
Omdat vrijdagavond al stevig was geweest (wat moest ik anders om dat teleurstellende betonexamen te vergeten) hield ik het na de match rustig en keek ik nog naar Nic Balthazars Tot altijd, in navolging van mijn onlangs hernieuwde interesse in de Vlaamse film na het zien van onder meer Rundskop en De helaasheid der dingen. Misschien omdat het met uitsterven bedreigde beeld van het 'idyllische' leven onder de Vlaamse kerktoren me meer aansprak dan ik verwachtte. 'De tijd van toen', waar elk dorp gemiddeld 43 café's had en minstens zoveel frituren. Even flitsten er thesisthema's door mijn hoofd en leek het onderzoek naar de ontwikkeling van de typisch Belgische lintbebouwing in Vlaamse nevelsteden heel interessant, tot ik me realiseerde dat dit voor mij persoonlijk slechts van die romantische hersenspinsels waren op een onbewaakt moment van dromerigheid. Zo'n dingen die interessant lijken omdat je er een fout en idealistisch beeld van hebt, en waarbij de praktijk waarschijnlijk helemaal anders zou uitdraaien moest je uiteindelijk gehoor geven aan deze innerlijke drang. Dan toch maar liever 'Water urbanism in Maputo' als thesisonderwerp. ;)
Gisteren was ik exact 9 maanden in Spanje en dat betekent dat het allerlaatste erasmushoofdstuk ingezet is. Nog slechts 1 maand rest er mij in deze fantastische stad, en dat betekent dat de examens eraan komen, net als het afscheid van zoveel mensen die samen met mij een gewéldig jaar beleefden. Vreemd genoeg vertrekt bijna iedereen al midden juni, ronde de 15e. Dat is vóórdat ik zelf nog maar begonnen ben met examens! Ook op kot is het afscheid nakend. Scarlett vertrekt 9 juni al terug naar Frankrijk om zich voor te bereiden op een vakantiestage in Rusland, Victor vertrekt de 10e naar Londen om een maand lang Europa rond te reizen alvorens begin augustus definitief weer naar Brazilië terug te keren. Enkel Stephanie houdt me gezelschap tot begin juli, wanneer zij aan de rest van haar leven begint met de zoektocht naar een job als leerkracht en ik nog 10 dagen Marokko en een weekje Alicante vastbrei aan mijn onvergetelijk jaar hier.
Maar eerst wacht er mij nog een weekje les waarin de laatste practica worden afgerond, het final design van landscape op papier moet verschijnen en de laatste formaliteiten tijdens de ontwerpbegeleidingen moeten voorgelegd worden aan de proffen. Daarna, een grijze zone waarin het niet duidelijk is of ik vakantie moet nemen of studeren. We zien wel. Eerst even frieten gaan bakken in de keuken. Het is ten slotte zondag.
Gisterenavond stonden Bayern München en Borussia Dortmund tegenover elkaar in de finale van de Champions League, iets wat Jake, Joe en ikzelf niet konden laten schieten (de rest van topploeg Sheffield Thursday zit in Barcelona voor het Primavera Sound festival, iets wat ik me helaas niet kon veroorloven wegens examens, deadlines en schoolwerk). Zoals Gary Lineker het reeds voorspelde duurde de wedstrijd 90 minuten en wonnen aan het eind de Duitsers. 2-1 Bayern.
Omdat vrijdagavond al stevig was geweest (wat moest ik anders om dat teleurstellende betonexamen te vergeten) hield ik het na de match rustig en keek ik nog naar Nic Balthazars Tot altijd, in navolging van mijn onlangs hernieuwde interesse in de Vlaamse film na het zien van onder meer Rundskop en De helaasheid der dingen. Misschien omdat het met uitsterven bedreigde beeld van het 'idyllische' leven onder de Vlaamse kerktoren me meer aansprak dan ik verwachtte. 'De tijd van toen', waar elk dorp gemiddeld 43 café's had en minstens zoveel frituren. Even flitsten er thesisthema's door mijn hoofd en leek het onderzoek naar de ontwikkeling van de typisch Belgische lintbebouwing in Vlaamse nevelsteden heel interessant, tot ik me realiseerde dat dit voor mij persoonlijk slechts van die romantische hersenspinsels waren op een onbewaakt moment van dromerigheid. Zo'n dingen die interessant lijken omdat je er een fout en idealistisch beeld van hebt, en waarbij de praktijk waarschijnlijk helemaal anders zou uitdraaien moest je uiteindelijk gehoor geven aan deze innerlijke drang. Dan toch maar liever 'Water urbanism in Maputo' als thesisonderwerp. ;)
Gisteren was ik exact 9 maanden in Spanje en dat betekent dat het allerlaatste erasmushoofdstuk ingezet is. Nog slechts 1 maand rest er mij in deze fantastische stad, en dat betekent dat de examens eraan komen, net als het afscheid van zoveel mensen die samen met mij een gewéldig jaar beleefden. Vreemd genoeg vertrekt bijna iedereen al midden juni, ronde de 15e. Dat is vóórdat ik zelf nog maar begonnen ben met examens! Ook op kot is het afscheid nakend. Scarlett vertrekt 9 juni al terug naar Frankrijk om zich voor te bereiden op een vakantiestage in Rusland, Victor vertrekt de 10e naar Londen om een maand lang Europa rond te reizen alvorens begin augustus definitief weer naar Brazilië terug te keren. Enkel Stephanie houdt me gezelschap tot begin juli, wanneer zij aan de rest van haar leven begint met de zoektocht naar een job als leerkracht en ik nog 10 dagen Marokko en een weekje Alicante vastbrei aan mijn onvergetelijk jaar hier.
Maar eerst wacht er mij nog een weekje les waarin de laatste practica worden afgerond, het final design van landscape op papier moet verschijnen en de laatste formaliteiten tijdens de ontwerpbegeleidingen moeten voorgelegd worden aan de proffen. Daarna, een grijze zone waarin het niet duidelijk is of ik vakantie moet nemen of studeren. We zien wel. Eerst even frieten gaan bakken in de keuken. Het is ten slotte zondag.
zaterdag 4 mei 2013
Kroniek van een aangekondigde zomer
Somos mayo ya. El tiempo pasa sin piedad.
En tiempo betekent niet enkel tijd in het Spaans, maar ook weer. Twee uurtjes geleden de was opgehangen, ondertussen is alles al droog, stel je voor. Mei betekent het definitieve begin van wat naar mijn gevoel een uitzonderlijk mooie zomer is, hoewel de Spaanse stijfkoppen het vertikken zich zonder lange broek en trui op straat te begeven. Vorige week speelde april zijn laatste troeven uit met haar laatste weergrillen. Vijf dagen regen, wind en guur weer hielden iedereen binnen en waren zelfs zo stevig dat de reinigingsdiensten nog steeds bezig zijn het strand schoon te maken en het zand, dat tot ver achter de dijk terechtkwam, te verwijderen. Hoe ik dat weet? Strandbezoekjes maken ondertussen weer deel uit van het dagelijkse leven! Aah, septembernostalgie... Toen elke dag na de Catalaanse les het strand onveilig werd gemaakt door erasmussers, cervezaverkopende paki's, monokiniënde Spaanse schonen en uit de kluiten gewassen fitnessboys all alike. Vanaf nu is het dus weer van dat! Woensdag was een vrije dag want 1 mei, wat reden genoeg was om een strandleesdagje in te lassen. Eén van mijn erasmusdoelen was immers vooraleer terug te keren naar België een boek in het Spaans gelezen te hebben, dus schafte ik me onlangs 'Crónica de una muerte anunciada' aan in mijn favo tweedehands boekenwinkeltje. Of Gabriel García Marquez zijn geheimen voor mij zal blootleggen valt nog af te wachten (misschien is dit alsnog te hoog gegrepen) maar wie niet waagt niet wint!
Donderdag spendeerde ik wederom een gezellig uurtje op het strand met Ruth die eigenlijk Marianne hier kwam bezoeken, en vrijdag profiteerde ik van 3 springuren en het feit dat de unief vlakbij de kust ligt om er even tussen twee lessen door op mijn eentje tussenuit te valenbisiën en een dutje te doen en la playa, terwijl de betoncursus die ik eigenlijk had meegenomen om wat te studeren uiteraard onaangeroerd bleef... Ondertussen zit ondergetekende in de zetel naast onze glazen salonwand die bijna helemaal open kan schuiven. Terrasgevoel dus, mojito op de salontafel, Braziliaanse sambamuziek op de achtergrond en een schuldgevoel van jewelste dat ik niets voor la uni aan het doen ben, want werk is er immers genoeg. Op dat vlak heb ik me volledig aangepast aan la buena vida española. Mañana mañana is immers zowat mijn handelsmerk geworden, tranquilo tío mijn motto. En dat bevalt me uitstekend. Nog elke dag geniet ik meer en meer van het voorrecht hier 10 maanden te mogen zijn. En daar komt dat knagende gevoel weer dat de resterende tijd kort is en ik er optimaal van moet genieten...
En tiempo betekent niet enkel tijd in het Spaans, maar ook weer. Twee uurtjes geleden de was opgehangen, ondertussen is alles al droog, stel je voor. Mei betekent het definitieve begin van wat naar mijn gevoel een uitzonderlijk mooie zomer is, hoewel de Spaanse stijfkoppen het vertikken zich zonder lange broek en trui op straat te begeven. Vorige week speelde april zijn laatste troeven uit met haar laatste weergrillen. Vijf dagen regen, wind en guur weer hielden iedereen binnen en waren zelfs zo stevig dat de reinigingsdiensten nog steeds bezig zijn het strand schoon te maken en het zand, dat tot ver achter de dijk terechtkwam, te verwijderen. Hoe ik dat weet? Strandbezoekjes maken ondertussen weer deel uit van het dagelijkse leven! Aah, septembernostalgie... Toen elke dag na de Catalaanse les het strand onveilig werd gemaakt door erasmussers, cervezaverkopende paki's, monokiniënde Spaanse schonen en uit de kluiten gewassen fitnessboys all alike. Vanaf nu is het dus weer van dat! Woensdag was een vrije dag want 1 mei, wat reden genoeg was om een strandleesdagje in te lassen. Eén van mijn erasmusdoelen was immers vooraleer terug te keren naar België een boek in het Spaans gelezen te hebben, dus schafte ik me onlangs 'Crónica de una muerte anunciada' aan in mijn favo tweedehands boekenwinkeltje. Of Gabriel García Marquez zijn geheimen voor mij zal blootleggen valt nog af te wachten (misschien is dit alsnog te hoog gegrepen) maar wie niet waagt niet wint!
Donderdag spendeerde ik wederom een gezellig uurtje op het strand met Ruth die eigenlijk Marianne hier kwam bezoeken, en vrijdag profiteerde ik van 3 springuren en het feit dat de unief vlakbij de kust ligt om er even tussen twee lessen door op mijn eentje tussenuit te valenbisiën en een dutje te doen en la playa, terwijl de betoncursus die ik eigenlijk had meegenomen om wat te studeren uiteraard onaangeroerd bleef... Ondertussen zit ondergetekende in de zetel naast onze glazen salonwand die bijna helemaal open kan schuiven. Terrasgevoel dus, mojito op de salontafel, Braziliaanse sambamuziek op de achtergrond en een schuldgevoel van jewelste dat ik niets voor la uni aan het doen ben, want werk is er immers genoeg. Op dat vlak heb ik me volledig aangepast aan la buena vida española. Mañana mañana is immers zowat mijn handelsmerk geworden, tranquilo tío mijn motto. En dat bevalt me uitstekend. Nog elke dag geniet ik meer en meer van het voorrecht hier 10 maanden te mogen zijn. En daar komt dat knagende gevoel weer dat de resterende tijd kort is en ik er optimaal van moet genieten...
Abonneren op:
Posts (Atom)