Komen en gaan

Over vriendschappen die verloren gaan of vervagen door de tand des tijds.

Slecht nieuws vandaag toen ik opstond. Joeri, een klasgenoot van de lagere school, werd maandagavond op de ring van Leuven aangereden en is dinsdag aan zijn verwondingen overleden. Hoewel ik sinds het verlaten van onze goeie ouwe dorpsschool Savio nooit meer veel van hem gehoord heb, komt het nieuws toch wel hard aan. Ik herinner me woensdagnamiddagen dat ik er thuis ging spelen en verjaardagsfeestjes die altijd de moeite waren. Even slikken wanneer die herinneringen terug naar boven komen, na ondertussen al 10 jaar ergens in mijn achterhoofd te vertoeven. Moment van bezinning. Het doet terugdenken aan vroeger tijden. Onbezonnen tijden toen het leven zich beperkte tot ons dorp en de school, en de grootste dagelijkse bekommernis was een tactiek te bedenken waardoor we de volgende speeltijd de andere klassen toch maar weer te snel af konden zijn om dat voetbalveld in te palmen. Tijden waarin we onder de middag baybladen met lege glazen fruitsapflesjes tot ze aan scherven vlogen, iedereen bij wijze van spreken een moord zou plegen om klasboodschapper te zijn en zo af en toe 3min les te kunnen missen, en we er elke avond alles aan deden om toch maar als eerste de schoolpoort uit te racen met de fiets. Het is vreemd om te bedenken dat hij, van onze Savioklas, als eerste moest gaan, want uiteindelijk is dat toch voor iedereen de eerste groep, de eerste 'community' waartoe hij behoort. De springplank van waarop we allemaal de wereld ingesprongen zijn. Zouden we hem helemaal anders behandeld hebben als we toen al hadden geweten dat zijn tijd beperkt zou blijven tot éénentwintig jaar? Waarschijnlijk niet. Kinderen denken niet na over de toekomst. Het is het hier en nu dat telt, en dat is misschien een van de belangrijkste eigenschappen die we verliezen als we opgroeien. Leven van dag tot dag, en genieten van elk klein iets dat je aan het lachen maakt. Een mooi doel om na te streven.

Ik leef mee met Joeri's familie, en wens hen veel sterkte voor de toekomst. Moge de goeie herinneringen hen bij de hand nemen bij het verwerkingsproces. Voor altijd uit het oog, maar voor altijd in het hart.

N.