Last man standing

Het zit er zo goed als op. Het merendeel van de erasmussers heeft Valencia verlaten en hoewel er steeds meer toeristen toestromen lijkt de stad toch nu al minder internationaal. Iedereen is klaar met examens, sommige Spanjaarden bereiden zich zelfs al voor op de tweede zit. Zelf heb ik enkel nog mijn definitieve ontwerpdeadline om me zorgen over te maken, maar daar wordt aan gewerkt. Dag per dag, beetje bij beetje. Deze week ziet elke dag er een beetje hetzelfde uit: uitslapen, een uurtje of 2 ontwerpen, van 13 tot 18u op het strand of op het dakterras met een boek. Robinson Crusoë momenteel. Een kleine siësta in de schaduw. Daarna nog wat werken en 's avonds afspreken met de weinige vrienden die nog zijn overgebleven. Een pintje hier of mojito daar, paella Valenciana zonder slakken zowaar. Een heerlijke week, zonder zorgen. Zoals heel mijn jaar eigenlijk.

Na het laatste examen vrijdag was het tijd om te vieren. Poolparty op zaterdag, gevolgd door een hilarisch pisofeestje bij Nick waarbij uiteindelijk alle voetbalboys overbleven, een shotjeswedstrijd met pure rum werd gehouden, een terrasdeur sneuvelde en het testosterongehalte bijzonder hoog lag, getuige het feit dat 6 jongens in bloot bovenlijf een rondedansje deden in de woonkamer en uit volle borst Twist and Shout van The Beatles meezongen, Ignition van R Kelly, de Champions League hymne en ga zo maar door. Een beter afscheid van mijn voetbalploegje bestaat niet denk ik dan. Zondagavond was er dan noche de San Juan. Tijdens dit traditionele heidense feest wordt Midzomernacht gevierd, de kortste nacht van het jaar. Traditioneel trekt iedereen naar het strand waar er honderden kampvuurtjes worden aangestoken waarrond de mensen eten, drinken en babbelen. Ook is het traditie om over de vuren te springen en 's nachts te baden in zee om geluk af te dwingen. En in deze pyrotechnisch op hol geslagen stad kan vuurwerk uiteraard niet ontbreken!

Sommigen zien de uitdaging groots 

wenslantaarns

Deze laatste week betekent ook een lijstje opstellen met dingen die ik nog wil doen vooraleer ik vertrek. Nog één keer 's avonds gaan joggen langs het strand als de temperatuur wat begint te zakken, een documentaire meepikken in Calatrava's IMAX cinema L'Hemisfèric, want dat is er nog altijd niet van gekomen. Favoriete barretjes een laatste keer aandoen, naar de vlooienmarkt op zondagochtend, een kaartje leggen op het terras van de Irish pub. Op expeditie gaan in Cabanyal met de camera in de hand. Zwemmen in de Middellandse zee tijdens zonsopgang. Dat laatste werd gisteren van de lijst geschrapt.

Kotgenoten: België boven!

Estupendo.

Afscheid nemen bestaat niet enzo

Het minst fijne aspect aan een jaar in het buitenland natuurlijk. Afscheid nemen van mensen die 10 maanden geleden nog nobele onbekenden waren. Bij sommige mensen kies je ervoor om hen te leren kennen, bij anderen gebeurt het gewoon. Vorige week nam ik afscheid van Victor en Scarlett, mijn 2 enige kotgenoten met wie ik echt 10 maanden heb samengeleefd. Per toeval eigenlijk. Ze waren verbonden aan het appartement van mijn keuze, een onbekende factor die vooraf gezien niet in te schatten was. Maar wat een geluk heb ik gehad. Ik had me geen betere personen kunnen voorstellen om dag in dag uit lief en leed mee te delen, avondmalen, lachsalvo's, nutellagevechten, toekomstvisies. Persoonlijke mijmeringen. Discussies. Verkleedfeestjes en vreugdeuitbarstingen. Ze waren in grote mate verantwoordelijk en getuige van mijn vooruitgang in het Spaans. Het was een geweldig jaar samen. Net zoals we van de ene dag op de andere samenwoonden zo zijn ze nu weer verdwenen. Victors laatste Valenciaanse wapenfeit was een zoveelste Braziliaanse avond in intieme kring met muziek én coxinhas, de locale specialiteit waarvan ik nu het recept heb! Thuis zeker eens uitproberen want daarvoor alleen al zou ik naar Brazilië gaan denk ik. Heel het jaar lang voerde Victor een soort van pro-Brazil campagne. Hij is duidelijk fier op zijn roots en deelde dat maar al te graag met ons. En het werkte nog ook, geleidelijk aan heb ik een soort van verlangen ontwikkeld om het land te leren kennen en ik heb me voorgenomen niet té lang te wachten die interesse om te zetten in een bezoek. We zien later wel voor wanneer dat precies zal zijn.

Laatste kotfoto samen

Scarlett nam afscheid van Valencia met een picnic in de Turia en aansluitende zonsondergang op het strand. Vrienden, kennissen en onbekenden kwamen in grote getale af en genoten van de laatste momenten samen, een pintje in de hand, een lach en een traan. 's Morgens nog een snelle knuffel, een laatste blik van verstandhouding en weg was ze. Op weg naar huis. Ik bedenk me net dat we deze zomer alle vier op een verschillend continent zullen wonen. Victor keert terug naar Brazilië na zijn reis door Europa, Steph zal in België zitten, Scarlettita doet stage in Rusland en ik onderzoek in Afrika... Que fuerte! 
Toch ben ik er van overtuigd dat we elkaar zullen terugzien. Naïef misschien, we zien wel.

Zonsondergang op het strand

Veel tijd om te bekomen van het plotse afscheid was er niet, de examenperiode stond al voor de spreekwoordelijke deur en bibliotheek werd zowat mijn tweede thuis. Zwoegen op Hormigón pretensado en AYS2 achter de grote ramen. Uitzicht op palmbomen, ijsjeszaken en ondergaande zonnen. Pauze's aan het koffiemachien en chillen met Marianne aan de bankjes. Ondertussen zitten beide examens erop. Geweldig moeilijk beide door het hoge niveau, de grote hoeveelheid en de taal. Duimen maar voor een positief resultaat. Ondertussen wel al bericht gekregen dat ik geslaagd ben voor mijn ontwerp van Landscape Design met 9/10, en ook voor Aplicaciones infograficas ben ik erdoor. Hoezee!

Momenteel scheidt enkel het examen Economie me nog van een ongetwijfeld gewéldige vakantie en laatste weken in míjn Valencia. Nog even doorbijten dus. Het spijtige van de zaak is dat bijna alle andere studenten (en zeker de erasmussers) al lang klaar zijn met studeren. Hun laatste examens vielen rond de 10e, waardoor het nu meer dan ooit afscheidsfeestjes regent. Donderdag zagen we Nils voor het laatst tijdens zijn afscheidspicnic op het strand, gisteren vond de laatste cena plaats bij Roberta. Beide waren bij de eerste mensen die ik hier leerde kennen dankzij de Catalaanse cursus. Vrienden van het eerste uur. Zondagen zullen vreemd voelen zonder 100 montaditos-dates, gedaan met wekelijkse uitnodigingen om met de hele groep te dineren in Calle Pintor Vilar 1. Ook voetbalhomeboy Jack, gitaarbraziliaan Giovanni, zangdiva Carrol, proyectosclassmate Jasmin en Andaluciareisgenote Helene zal ik niet meer terugzien. Bovendien zal ik deze week ook afscheid nemen van Nick, Chris, Mélissa, Maelle, Valentina, Leen, Arnaud, Tiago, Sofia en waarschijnlijk nog veel meer mensen. Hopelijk blijft er nog iemand over om het einde van de examens mee te vieren!

Laatste groepsfoto met Nils en Robi

Ter afsluiting: examenperiodes zijn altijd momenten van dromen (waarom zou dat toch zijn). Elke dag op weg naar de bib verdrink ik in de muziek van mijn iPod. Ik besef nu dat dit écht de laatste weken zijn en geniet van elk moment. Én van de aanwezigheid van vrienden, want eens iedereen weg is zal Valencia ook niet meer écht mijn stad zijn. Time to move on. Ik denk steeds vaker aan mijn toekomst en wat ik na volgend jaar zal doen. Er zijn letterlijk duizend-en-één ideeën, het ene al wat extremer dan het andere. Gelukkig heb ik nog wat tijd om na te denken :)

Inspanning & ontspanning

3.58u, net wakker. Zo hoort het na een deadline zullen we maar zeggen? Gisterenvoormiddag eindelijk ons proyecto del paisaje (landscape architecture) ingeleverd en gepresenteerd, na een nacht zonder slaap, maar mét schrale muziek en loze momenten. Disneysongs met namen als 'Nur'n Freudschaftsdienst' (dat krijg je met 3 Duitse groepsgenoten), youtube afschuimen op zoek naar 10-hours-of-filmkes, bierpauzes waarbij jodeltalent niet onder stoelen of banken werd gestoken, het passeerde allemaal de revue terwijl onze 3 presentatiepanelen langzaam maar zeker vorm aannamen.

Ontwerppauze laatste deadlineavond

Eigenlijk is het vreemd, de evolutie die je als groep meemaakt van het moment waarop de prof zegt: vorm nu groepen van 4, waarbij iedereen in een erasmusklas wat awkward in het rond kijkt en verlegen aan anderen vraagt of ze al 3 vriendjes hebben, tot nu 10 weken later, het moment waarop ieder weer zijn eigen weg gaat. Na dagen, nachten en weken van werk, discussies, pauzes, cultuurshocks, frustraties, lucht-je-hart-momenten, voorzichtig-aanbrengen-van-een-vernietigende-commentaar-op-een-anders- idiote-ontwerpsuggesties enzovoort. Je leert kortom mensen echt wel kennen tijdens zo'n intense samenwerking! Bedankt dus aan Joel, Simon en Hauke voor het tot een goed einde brengen van onze queeste.

De presentatie zelf leek immers slechts een formaliteit en na enkele positieve opmerkingen van leerkracht Juanjo werd de klas dan ook dismissed met de boodschap om van de 'vakantie' te gaan genieten. Daad werd bij woord gevoegd, het terras van Tony's werd wederom met onze aanwezigheid vereerd en er werd geklonken op de goede afloop, alvorens tegen een uur of 5 in de namiddag eindelijk mijn bed op te zoeken. Tot nu dus.

Omdat het gezegde all work and no play niet altíjd aan de orde kan zijn (we zijn ten slotte nog steeds in Spanje) trok ik er vorig weekend zoals gezegd in mijn laatste blogbericht op uit voor een van de laatste tripjes op Spaans grondgebied dit jaar. Bestemming was deze keer Mallorca, reisgezelschap mijn kotgenote Stephanie en overnachtingsplaats de finca van hààr vriendin Stéphanie, die voor het zomerseizoen als jetairhostess op het bekende vakantie eiland werkt. Zij woont er als enige franstalige samen met 7 Vlaamse jetairders in een kast van een huis vlakbij de luchthaven. Plaats genoeg om te crashen dus! Na een korte kennismaking met de andere huisbewoners en een lekkere pasta spinazie-gamba op zaterdagavond huurden Steph en ik zondagochtend meteen een auto om de vele prachtige calas of baaien te gaan verkennen. In Déia lieten we de auto achter om te voet de avontuurlijke half uur durende afdaling naar het water te maken via rotsachtige kronkelpaadjes en dwars door wildgroeiend gebladerte. De slippers die ik aanhad bleken niet de beste keuze die ik al heb gemaakt, en dat bleek dan ook toen een ervan kapot ging net toen we de baai bereikten. Na een fijne namiddag op het rotsenstrandje dan maar terug naar boven liften met een vriendelijke plaatselijke politieman. 's Avonds wachtten Stephanie en haar huisgenoten ons op bij Kathmandu, een soort van themapark dat een optionele extra is voor jetairklanten en waar wij dus met korting (en onverwachts zelfs helemaal gratis) binnen mochten. Een omgekeerd huis vol optische illusies, XD theater (http://www.youtube.com/watch?v=YSqc5mcnyPg), 5D cinema en een afsluitend potje minigolf. Fijne dag!

Déia

Cala de Déia

Super happy!

Maandagvoormiddag stond Palma op het programma. We slenterden door de smalle straatjes van deze onverwachts mooie toeristenstad en bezochten de tweede grootste kathedraal van Spanje, die op een platform met uitzicht op de Middellandse zee is gebouwd. Nadien vertrok Steph al terug naar de luchthaven (ze was per slot van rekening 2 dagen vroeger aangekomen) en reed ik naar het Oosten van het eiland. Ik beleefde een perfect moment tijdens een picknick op de rotsen van Cala Pi waar de zon hevig brandde en geen kat te bespeuren was afgezien van enkele zeiljachten die in de azuurblauwe baai ronddobberden. iPod a tope, heerlijk.

Palma de Mallorca

Nico en Stephanie in Palma!

Na een frisse duik in het water van Cala Mondragó reed ik de 70km terug langs de kust richting Palma, steeds de autosnelwegen vermijdend en genietend van het landschap. Alle ramen open, plaatselijke Hit fm, driving into the sunset. Die ford focus was geen slecht idee geweest! 's Avonds at ik iets met Stephanie en haar huisgenoten Lisa, Lynn en Renske bij de Italiaan en gingen we achteraf nog een stapje zetten in Hollands feestcafé 'de Heeren van Amstel'. Toch opvallend hoe makkelijk je in een volledig Nederlandse omgeving overschakelt op 'twee bier alsjeblieft' in plaats van de gebruikelijke 'twee pinten alstublief'!

Cala Pi

Picknick @ Cala Pi

Dinsdag cruisde ik nog naar het meest noordelijke punt van Mallorca om een glimp op te vangen van de Cáp formentor en het bekende strandje Sa Calobra tussen twee gigantisch rotsen alvorens mijn avondvlucht naar Valencia alweer bijna te missen. Daar wordt ik trouwens ondertussen wel echt goed in. Het waren kortom 3 geweldige dagen op een paradijselijk eiland, daar kan Jommeke nog wat van leren!

Cáp Formentor

No desde siempre pero si para siempre 

Helder water enzo

Cala Sa Calobra

Hasta luego amigos! Deze keer écht, want het einde is bijna in zicht :(