Komen en gaan

Over vriendschappen die verloren gaan of vervagen door de tand des tijds.

Slecht nieuws vandaag toen ik opstond. Joeri, een klasgenoot van de lagere school, werd maandagavond op de ring van Leuven aangereden en is dinsdag aan zijn verwondingen overleden. Hoewel ik sinds het verlaten van onze goeie ouwe dorpsschool Savio nooit meer veel van hem gehoord heb, komt het nieuws toch wel hard aan. Ik herinner me woensdagnamiddagen dat ik er thuis ging spelen en verjaardagsfeestjes die altijd de moeite waren. Even slikken wanneer die herinneringen terug naar boven komen, na ondertussen al 10 jaar ergens in mijn achterhoofd te vertoeven. Moment van bezinning. Het doet terugdenken aan vroeger tijden. Onbezonnen tijden toen het leven zich beperkte tot ons dorp en de school, en de grootste dagelijkse bekommernis was een tactiek te bedenken waardoor we de volgende speeltijd de andere klassen toch maar weer te snel af konden zijn om dat voetbalveld in te palmen. Tijden waarin we onder de middag baybladen met lege glazen fruitsapflesjes tot ze aan scherven vlogen, iedereen bij wijze van spreken een moord zou plegen om klasboodschapper te zijn en zo af en toe 3min les te kunnen missen, en we er elke avond alles aan deden om toch maar als eerste de schoolpoort uit te racen met de fiets. Het is vreemd om te bedenken dat hij, van onze Savioklas, als eerste moest gaan, want uiteindelijk is dat toch voor iedereen de eerste groep, de eerste 'community' waartoe hij behoort. De springplank van waarop we allemaal de wereld ingesprongen zijn. Zouden we hem helemaal anders behandeld hebben als we toen al hadden geweten dat zijn tijd beperkt zou blijven tot éénentwintig jaar? Waarschijnlijk niet. Kinderen denken niet na over de toekomst. Het is het hier en nu dat telt, en dat is misschien een van de belangrijkste eigenschappen die we verliezen als we opgroeien. Leven van dag tot dag, en genieten van elk klein iets dat je aan het lachen maakt. Een mooi doel om na te streven.

Ik leef mee met Joeri's familie, en wens hen veel sterkte voor de toekomst. Moge de goeie herinneringen hen bij de hand nemen bij het verwerkingsproces. Voor altijd uit het oog, maar voor altijd in het hart.

N.

Polyphasic Sleep

Hoewel vorig verlengd weekend op voorhand een uitgelezen mogelijkheid leek om nog eens een tripje te ondernemen (naar Madrid bijvoorbeeld, daar ben ik nog nooit geweest) is het er uiteindelijk niet van gekomen. Voornaamste reden daarvoor was de ontwerpdeadline, waarvoor zondagnacht voor 0.00u online ingeleverd moest worden. Hoewel ik me er dus al bij had neergelegd een volledig weekend dag en nacht te werken (mijn mede-archies in Leuven begrijpen wat ik bedoel) was dat uiteindelijk moeilijker dan verwacht. Woensdagavond was er Halloweenkotfeest waarna iedereen verderging naar La3, duidelijk mijn tot dusver meest favoriete club. Donderdag was niet zo productief en vrijdag kregen we 's avonds onverwachts uiteindelijk een man of 15 over de vloer. Victor had een Braziliaanse vriend op bezoek, wat aanleiding was voor iedereen om even een paar sms'en rond te sturen met de vraag wie zin had in een avondje drinken/rondhangen/babbelen/uitgaan wat werken uiteraard onmogelijk maakte...  ;) Heel vreemde maar eigenlijk best wel gezellige ervaring wakker te worden in een kot vol mensen, slapend op alle mogelijke plaatsen en vervolgens de rest van de dag rondhangend, kokend chit-chattend en uitrustend. Zaterdagavond was het de verjaardag van Chris waardoor we uiteraard hetzelfde moesten gaan doen in zíjn flat, maar deze keer legde ik het aanbod om rond 3.30u nog naar La3 te vertrekken vriendelijk naast me neer, want zondag was het uiteraard alles hens aan dek om toch maar iets degelijk in te leveren. Dit mondde uiteindelijk uit in een verzonden e-mail om 00.02u. Zo zie je maar dat die deadlines net (niet) halen niet enkel in België gebeurt...

Nu de -ietwat grijze- lesweek alweer halfweg is kijk ik al reikhalzend uit naar het eerste bezoek dat ik hier zal ontvangen: het thuisfront!

Eerste bezoek is echter relatief, maandagavond kreeg ik een facebook bericht van Thomas, iemand die ik ken van de middelbare school hoewel we nooit echt gebabbeld hebben, dat hij 'op zijn zwerftochten' dinsdagavond langs Valencia zou passeren en of het mogelijk was een nachtje te komen crashen. Gezien mijn huidige state of mind in de zin van reizen/rondtrekken/avontuur/ervaringenbeleven kon ik uiteraard niet weigeren, waardoor we dinsdagavond uiteindelijk met een man extra aan tafel zaten. Blijkbaar zoekt hij al liftend met tent en rugzak zijn weg van België naar Marokko, in een periode van 3 maanden en met een budget van 3 tot 5 euro per dag(!) Respect! Zijn verblijf werd zelfs gerekt tot 2 nachten aangezien weggeraken uit Valencia niet zo makkelijk bleek (waarom zou je ook wég willen uit deze zalige stad? ;) ).

Vandaag belandde ik voor de eerste keer, stuck op de unief door de regen, in de bibliotheek. Na wat hersenloos gesurf kwam ik op volgende, zeer inspirerende pagina terecht:

http://www.stevepavlina.com/blog/2005/10/polyphasic-sleep-log-day-1/

Het is de blog van een dude die, nieuwsgierig naar het resultaat, zichzelf omschoolde van een monofasisch naar een polyfasisch slaper, wat zoveel betekent als 6x per dag 30min slapen met tussenpozen van 4 uur. Na een zware aanpassingsperiode van een tweetal weken slaagde hij erin 5,5 maand te leven met gemiddeld 2 tot 3 uur slaap per dag, zonder verlies aan functionaliteit, mentale of fysieke gezondheid, en zelfs met een verbeterde concentratie, geestelijk vermogen en fitheid tot gevolg. Hij ontdekte geleidelijk aan hoeveel voordelen het biedt om 22 uur per dag tijd te hebben om te doen wat je wilt, enkel onderbroken door korte rustsessies. Beeld het je in! Uiteraard besliste ik meteen om hetzelfde te proberen, en uiteraard realiseerde ik me meteen dat dat quasi onmogelijk is om momenteel te doen. Praktisch is het gewoon niet mogelijk om elke 4uur een bed te vinden om een dutje te doen, en de eerste aanpassingsweek, waarin je er obviously als een zombie bijloopt komt op dit moment ook niet bijzonder gelegen.
Note to self: try this when the moment is right!

Tot zover de stand van zaken hier, een welgemeende buenas noches a todos, we zien elkaar binnenkort weer aangezien Kerstmis bij wijze van spreken al voor de deur staat!