Adiós

11 maanden en 1 dag later. Erasmus is voorbij, nieuwe hoofdstukken komen eraan...

Een snelle blik op mijn allereerste blogpost (Hola a todos) leert mij dat al mijn vrienden die voor mij op erasmus gingen gelijk hadden. Gekke foto's, geweldige verhalen en gelukzalige uitdrukkingen zullen eeuwig het deel zijn van diegenen die het wagen mij te vragen naar mijn eigen jaar in het buitenland. Mijn doelen zijn bereikt. Ik heb inderdaad internationale vrienden gemaakt. Overal ter wereld heb ik een bed!  Mijn Spaans niveau overstijgt ver dat van mijn Frans. Ik heb me kunnen settelen en ontwikkelen in een onbekende stad met onbekende mensen en een onbekende taal.

De laatste 11 maanden heb ik kunnen genieten van nieuwe ervaringen, nieuwe ontmoetingen, reizen en het verruimen van mijn blik op de wereld. Ik heb bijgeleerd, dat weet ik, en ik ben waarschijnlijk geëvolueerd op manieren die mij weldra duidelijk zullen worden, eens ik terugkeer naar de realiteit.
Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf heb gevonden. Eerder verder ontwikkeld naar wie ik ooit zal zijn.

Tripjes

Wat me nu te wachten staat? Nu wil ik eerst en vooral 3 weken genieten van een zomers België en daarna mijn eerste Afrikaanse ervaring overtreffen met een tweede. Twee maanden thesisonderzoek in Maputo worden een compleet andere maar minstens even rijke ervaring. Daarna zet ik mijn Belgisch leven terug op de rails met het afstuderen als master in de Architectuur, een kotleven in Leuven en voetbal tijdens het weekend.

Lieve mam, pap en zussen, ik wil jullie bedanken voor de kansen die jullie me gegeven hebben. Jullie hebben me altijd gesteund in mijn beslissing eens andere lucht op te snuiven. Dit jaar kroop ik weer wat verder vanonder de ouderlijke vleugels uit, en zo hoort het denk ik. Maar toch bedankt om me af en toe te herinneren aan wat ik daar aan het missen was.

Aan de lezers die vast, sporadisch of per ongeluk op deze pagina terechtkwamen: tot mijn eigen verbazing hebben ik het schrijven en jullie het lezen wel degelijk een heel jaar volgehouden. Bedankt voor jullie blijvende steun en interesse!

Tot heel erg snel nu,
Nico

Wanderlust

Deze blogpost is geschreven in de patio van Trip & Friends hostel in Marrakech. Omsingeld door Brazilianen, Spanjaarden, Japanners, Hollanders, Marokkanen en Australiërs die momenteel in een groepsdiscussie zijn verwikkeld over het nut van de zopas begonnen ramadan schrijf ik een van mijn laatste berichten. Het is weer eens wat anders.

Deze Marokkotrip vormt zowat het orgelpunt van mijn erasmusjaar. Na een jaar van ontdekken en bezoeken binnen de Spaanse landsgrenzen is deze eerste Afrikaanse ervaring de logische volgende stap. Hoewel Brakke, Marich en ik hier maar 10 dagen waren hebben we er toch alles dubbel en dik uitgehaald. Afbieden in Marrakech terwijl we probeerden de toeristentarieven te vermijden door ons zo lokaal mogelijk te kleden (haha), een kamelentocht waarna de nacht onder de sterrenhemel in de Sahara werd doorgebracht, surfen aan de Atlantische kust in Essaouira, het werd een mooie mix van cultuur, natuur en relaxatie waarbij we vooral in Essaouira in een geweldige hostel verbleven. Gezamenlijk ontbijten en avondeten op het dakterras zorgde voor een familiale sfeer. Werknemers waren er niet, enkel bewoners. Mensen die passeerden, bleven plakken en meehielpen. Veel longterm travelers die hun persoonlijke weg zochten op het pad dat naar persoonlijke verrijking en de duizend maagden leidt. Just kidding, iedereen reist om een verschillende reden natuurlijk, maar mijn eigen reislust werd er alleszins nog maar eens door aangewakkerd. Na volgend jaar ga ik zelf op pad. Inshallah.

Souks

Ver & dichtbij

Game of Thrones filmlocatie

Muntthee bij de Berbers

Woestijninspanningen

Oase

Essouira

Zonsopgang in de Sahara.

Bedrijvigheid in Marrakech. Djeema El Fna.

Vooraleer ik weer op het ryanairtoestel kon springen richting het land van de duizend-en-één nachten viel er echter nog af te rekenen met een aantal zaken. Uiteraard had ik de tijd die nodig was om mijn eindontwerp inleverbaar te maken verkeerd ingeschat. Mijn laatste erasmusnacht werd dus achter de computer en in het gezelschap van red bull en veel midnightsnacks doorgebracht. Op een kleine inzinking rond 7u 's morgens (die werd verholpen met een blootsvoets koffietje op een terrasje tegenover mijn voordeur) na ging het vlot en kon ik tegen een uur of 12 eindelijk erg voldaan inleveren. In plaats van op dat moment in de gebruikelijke post-deadline zombiefase te glijden had ik maar 2u over om mijn vlucht naar Marokko te halen. Net op dat moment verwelkomde ik Dani terug na een semester in Porto, moest mijn kamer worden ontruimd omdat dat eigenlijk de zijne was, moest mijn rugzak worden gemaakt voor 10 dagen rondtrekken én nam ik afscheid van Steph die de volgende dag permanent terug naar België zou vertrekken. Een ware rollercoaster van emoties en gedachten dus. Afscheid en reünie. En dit alles op een voor mij erg wazig moment. Dan maar crashen in het vliegtuig (niet letterlijk gelukkig, alhoewel ik de vliegenierskunsten van de piloot wel erg in twijfel trok bij de landing). Binnen het eerste half uur op Marokkaanse bodem werd mijn zonnebril bijna gestolen door een aap, zag ik een cobra loom op de tonen van een schelle blokfluit dansen en schreeuwden de marktkramers hun kelen schor ter mijner attentie. Efkes bekomme in de hostel was meer dan welkom.

Ontwerpdeadline