Un día de reflexión

Op zondag is iedereen in ons appartement altijd in rustmodus. Uitslapen, wat in de zetel hangen, samen koken, de was doen, het gebeurt allemaal tranquilamente. Vandaag was een ideale dag om me wat voor te bereiden voor mijn betonexamen van komende woensdag, dus sleurde ik voor de gelegenheid de massagestoel van de living naar het dakterras - 10 verdiepingen hoger - om wat in het zonnetje te studeren. Zonnecréme en water waren geen overbodige luxe want de zon begint hier al goed te branden! Vanop mijn troon, uitkijkend over heel Valencia met in de verte afgetekend tegen de horizon de Middellandse zee en Calatrava's stad van kunst en wetenschap en aan de andere kant van de stad de toren van de kathedraal, begon ik al snel weg te dromen van mijn boeken en herinnerde ik me een conversatie met Joel, een van mijn nieuwe Duitse groepsgenoten voor ons landschapsarchitectuurproject. Tijdens onze excursie van vrijdag naar El Puig, een dorpje ten noorden van Valencia hadden we het over vanalles en niets, het leven, erasmus en koetjes en kalfjes.

"Cuando vuelvo a Alemania después de mi erasmus voy a quitar arquitectura y empezar algo artistico, me interesan los artes"
"Wanneer ik na erasmus terugga naar Duitsland stop ik met architectuur en ga ik iets kunstzinnigs doen."

Toen ik vroeg waarom vertelde hij me dat hij het beu was geen tijd te hebben. Geen tijd voor familie, geen tijd voor een vriendin, geen tijd om dingen te doen zonder ze vooraf te plannen, geen tijd om af en toe eens iets impulsiefs of gewoon zelfs niks te doen. Dit jaar in Valencia had hij ontdekt dat er ook een ander leven mogelijk is waarin alles veel rustiger en vrijer kan gebeuren dan in Duitsland. Ik kon niet zeggen dat dat gevoel me onbekend was. Al die uren in de universiteit, achter de computer, dag, nacht, week en weekend. En toen bedacht ik me hoe het zou zijn als ik helemaal nooit voor architectuur gekozen zou hebben.

Ik zou waarschijnlijk helemaal niet voor een jaar in Spanje wonen op dit moment. Ik zou andere vrienden hebben en een ander milieu gewoon zijn. Mijn interesses voor kunst en fotografie zouden misschien helemaal niet naar de oppervlakte zijn gekomen. Pas sinds korte tijd besef ik ten volle dat creativiteit en eigenheid het leven de moeite waard maken. Architectuur heeft me ingeleid in een wereld van kunst en wetenschap, beheerstheid en overweldiging, verwondering en emotie. Een wereld die ik bovendien deel met vrienden die een soortgelijke visie hebben. Een groep waarin ook búiten de verplichte lessen en groepswerken gediscussieerd wordt over relevante thema's en waarin samen lezingen bijwonen en exposities en bouwwerven bezoeken stof tot nadenken geven.

Creativiteit en eigenheid uiten zich in het ontwerpen, maar komt ook naar voor in andere domeinen. Muziek, film, mode, het máken van dingen from scratch. Mijn manier van denken is veranderd sinds ik aan mijn studies ben begonnen, evenals mijn waarden en normen. En toen besefte ik hoe blij ik was architectuur te studeren. Dat zelfs de gedachte ermee te stoppen belachelijk zou zijn. Dat dit is wat ik graag doe. Alles wat er rondhangt neem ik er bij. Anders dan bij Joel.

Stilaan begin ik te beseffen dat het grootste deelte van mijn erasmusperiode erop zit. Nog 2 maanden blijven er over van de eindeloze 10 die ik in augustus nog voor mij had.
Op 25 augustus kwam ik hier toe in het nog onbekende Valencia. Met mijn gebrekkig Spaans probeerde ik me te behelpen in de supermarkt, de apotheek en op de universiteit. In de metro zat ik nog ietwat onwennig op mijn stoel, want waar was ik in godsnaam terechtgekomen? In een land dat de mijne niet is, met een taal die me vreemd was en een levenswijze waaraan ik toch even moest wennen. De eerste weken zag ik enkel nieuwe gezichten. Vreemd was het om op zaterdagen niet te gaan voetballen zoals gewoonlijk. Sinds september waren mijn weekends anders ingevuld. Ik herinner me nog mijn eerste lessen waarin Marianne en ik gokten wat de professor in godsnaam aan het vertellen was. We hebben wat afgelachen.

Mijn eerste conversaties met erasmussers vonden plaats op het strand voor Pans & Company. De gesprekken waren vaak oppervlakkig, maar naarmate we elkaar meer zagen, veranderde dat.

De eerste week woonde ik nog met Diego, een totaal onverstaanbaar lispelende Spanjaard die mijn appartement tijdens de zomer in een stal had veranderd. Na een week verwelkomde ik Dani, Scarlett en Victor, mi familia española. We kwamen goed overeen en bouwden een sterke band op. De eerste periode was er een van ontdekking en zelfstandigheid, en ook die is voorbij gevlogen. We schrijven ondertussen eind april en ik heb de indruk dat de dagen nóg sneller voorbij vliegen. En nog steeds komen er kleine verrassende dingen op me af die mijn leven hier extra kleur geven.  Ik ben hier nu nog twee volledige maanden en daar wil ik nog het maximum uithalen.

Moeilijke momenten heb ik vooralsnog niet vaak gehad. Ik leef in het nu en geniet ten volle, met natuurlijk af en toe een knipoog naar België ;-)

Un abrazo a todos!

Bezoek!

Hola chicos!

Vorige week had ik als een van de enigen hier nog een extra week Paasvakantie (andere universiteiten hielden het bij 1 week) en de extra tijd werd dan ook goed gebruikt, zowel voor inspannende als voor ontspannende activiteiten. Hoewel er veel tijd kroop in het afmaken van mijn ontwerp maakte een tijdelijke overstap op nachtwerk wel fijne luierdagen op het strand mogelijk. De zomerse temperaturen begonnen nu pas écht en het kortebroekenseizoen maakte eindelijk haar intrede. Toeristgewijs - Spanjaarden zal je nauwelijks of nooit met een short spotten - sjokte ik blij als een kind kortgebroekt door de stad op weg naar de markt of op zoek naar een gezellig terrasje waar ik me een paar uurtjes in mijn boek kon verliezen.

Donderdagavond brak dan het langverwachte bezoek van mama, Annabel en Noor aan die smachtend naar een straaltje zon maar al te graag voet zetten op Valenciaanse bodem. En ze hadden geen beter weekend kunnen kiezen. De dagen die volgden bereikte het kwik voor het eerst een 30tal graden en lieten ze zich probleemloos meezuigen in het gezapige Spaanse ritme met de lispelende tongen en siestadutjes, en ontdekten ze een beetje de wereld die ik hier in 8 maanden tijd heb opgebouwd. Dineren in Russafa op donderdag, verse aardbeien kopen in de mercado central, kuieren in het Turiapark en picknicken op de uitkijkheuvel van het pas afgewerkt parque de Cabezera op vrijdag. Vervolgens gingen de dames shoppen en kroop ik weer even achter de computer. 's Avonds viel Tanto Monta, een studentikoos Montaditosrestaurantje in de buurt van mijn piso in de smaak en werd de locale camarero als supervriendelijk en beleefd bevonden, "Ondanks de tattoo's!"

Koepel Mercado central

Plaza de la Virgen

Turia

vlc me gusta, vlc me encanta!

 Zaterdag ontdekten we het historisch centrum met de freewalking tour, iets wat ook al lang op mijn eigen lijstje stond, en 's avonds leerde ik hen na de tapas een van mijn favoriete barretjes in het centrum kennen, een piepklein geval dat volledig volgestouwd is met prullaria allerhande gaande van middeleeuwse strijkijzers over kinderpoppen tot licht pornografische vrouwenfoto's uit de sixties. Una copa de tinto de verano gigante!

Zondag stonden la Ciudad de las Artes y Ciencias en natuurlijk la playa nog op het programma, Thaise voetmassage incluido. Afgesloten werd er in een Paellarestaurantje aan zee waar we met zijn vieren een grote paella mixto (zeevruchten én kip) naar binnen speelden, en voor we het wisten zat ik maandagochtend terug in de les terwijl la familia alweer op Belgische bodem stond. De tijd vliegt!

Eindontwerpcollage!

Caroliiiiiiina

De paasvakantie betekent ook in Spanje blokken voor veel studenten, maar gelukkig zijn erasmussers niet zomaar studenten en dus gebruiken de meesten de één of twee lesvrije weken om wat rond te trippen en wat meer van Spanje te leren kennen. Zo dus ook wij. Na een aantal weken van polsen wie / wat / waar / wanneer slonk de groep van geïnteresseerden die aanvankelijk een man of 20 telde af naar 6 personen en werd als bestemming Andalusië aangewezen. Zo vertrokken we op de vrijdag voor Pasen in het holst van de nacht met onze gehuurde Renault Clio richting Granada. 'We' waren aanvankelijk Duitser Nils, Italiaan Ferdinando, Noorse Helene en ikzelf.

Na een rit van ongeveer 5 uur waarvan ik nog niet de helft bewust meemaakte (slapen in de auto, onder bomen, op kliffen en rotondes leverde me later die week de reputatie van el dormilón, slaapkop, op) checkten we in in het Oasis Backpacker Hostel midden in El Albaicin, de oude Arabische wijk van Granada. Dit was duidelijk te merken aan de smalle straatjes, ontelbare shisjabars, kleine exotisch ruikende winkeltjes en drukte van jewelste op straat. Om de haverklap probeerden mensen je postkaartjes of theekruiden aan te smeren of boden ze aan je naam in het Arabisch te schrijven. Die namiddag namen we de tijd om de stad wat te gaan verkennen en 's avonds kropen we er vroeg in om de volgende ochtend op tijd uit ons bed te geraken. 7 uur was het tijdstip waarop we in de rij voor de ingang van la Alhambra moesten staan om nog een toegangsticket te kunnen bemachtigen. Het feit dat dit UNESCO werelderfgoedcomplex naar verluid het 3e drukstbezochte monument van Europa is had hier ongetwijfeld iets mee te maken. We doolden een hele voormiddag rond in het indrukwekkende Moorse paleis, picknickten in één van de vele tuinen en hielden een broodnodige siësta in het zonnetje alvorens het bezoek af te sluiten in een nabijgelegen tapasbar. Patatas bravas, sí señor.

Zicht vanuit het Alhambra 

Alhambra

Alhambra

Volgende halte: Sevilla. Op Paaszondag arriveerden we enigszins teleurgesteld in het Garden Backpackers hostel toen ze ons wisten te vertellen dat alle Paasactiviteiten die voormiddag al waren afgelopen. Semana Santa was namelijk de reden dat we deze stad op dit moment van de reis hadden ingepland. Gelukkig bracht het geweldige hostel soelaas. Grote gemeenschappelijke ruimtes, aanwezigheid van een Wii (die later voor ellenlange discussies zorgde over wíe nu de rechtmatige claim had op de titel van bowler van de maand), hangmatten op de binnenkoer en elke dag gratis sangria, je zou voor minder opfleuren. Terrasjes zaten vol en koetsiers lokten toeristen met het gebruikelijke ¿Hola guapa, recorrido quieres? Freewalking tour, de mushrooms, chillen in de Jardines de Alcazár, picknicken onder de kathedraaltoren, zonnebaden op het uitzonderlijke Plaza de España, het werd een erg ontspannen driedaagse. Vooral dat laatste werd door allen geapprecieerd, want die dag waren Françaises Perrine en Maelle net aangekomen en was Helene, die de volgende dag al terug naar Valencia keerde om bezoek te ontvangen, er ook nog bij. Rondlummelen, dutten in de zon, foto's maken, ieder deed wat waar hij zin in had. Zelf herontdekte ik het zalige gevoel te verdwalen in een boek, zonder besef van tijd of ruimte. Topdag. Het was al veel te lang geleden dat ik nog eens een niet school-gerelateerd boek had gelezen, er lijkt gewoon nooit tijd voor te zijn. Note to self: tijd maken.

Lezen op Plaza de España!

Plaza de España

Tijd voor Cádiz. Éen nachtje in Casa Caracol, een hippieachtige herberg in het historisch centrum van deze stad die ouder is dan Rome! Helaas zat het weer hier wat tegen wat tot wateroverlast en een nat pak leidde, maar net als de groep Italianen die na de bui hun broeken te drogen legden op de kantelen van het plaatselijke fort en vroegen om een onderbroekengroepsfoto, lieten we dat niet aan ons hart komen. Na regen komt zonneschijn, en dus tijd voor een siësta op de kliffen van de Atlantische oceaan. Het was die dag de beurt van de Franse dames om te koken, en na een lekkere rijst-, kip- en groentenschotel gingen we nog iets drinken met het hele hostel, onder wie 2 Amerikaanse meisjes die ook onze roommates waren geweest in Sevilla. Dos cervezas por favór.

Siesta in Cádiz

idem

Onderweg van Cádiz naar Málaga deden we enkele van de pueblos blancos, witte dorpen aan die her en der op rotsachtige kliffen opdoken. Wederom picknicken (a meal with a view!) maar wegens slecht weer toch maar weer de auto in. In Málaga was weinig te zien werd ons vooraf verteld, maar we amuseerden ons toch genoeg om 2 nachten te blijven, nog maar eens al freewalkend rond te touren en in een chique keet aan de kade voor 10 euro het menú del día te plunderen, inclusief glaasje cava de la casa, van het huis dus. Dat een paar dagen ervoor Borussia Dortmund Málaga FC partij was komen geven in de kwartfinales van de Champions League was ook duidelijk te merken aan het zangvolume en bierverbruik in het hostel en de aanwezigheid van ontelbare Duitse stickers verspreid op werkelijk de vreemdste plekken.

Pueblo blanco

Ronda

Uiteindelijk besloten we onze roadtrip met z'n vieren in Córdoba nadat Perrine vroeger naar Valencia was teruggekeerd. Ijsjes werden gesmaakt, en we verdwaalden gewillig in het netwerk van steegjes paseos. Vooral de Mezquita, moskee kon ons bekoren, en na een laatste siësta in de omheinde jardín keerden we voldaan en onder begeleiding van de verschrikkelijke Spaanse discotheekmuziek die onze autoritten al sinds de heenreis teisterde en tevens de inspiratie vormt voor de titel van deze post (Carolina - MClan) terug richting onze eigenste appelsienenstad.

Mezquita de Córdoba

Esta noche de estrellas
mi niña bonita
quiero rozar tu cuerpo
besar tu boquita
despertarme en tu cama
juntos por la mañana
y decirte al oído
eres la luz de mi alma
...