Closing notes

Wanneer je terugkomt van erasmus vragen de mensen, goed opgevoed en beleefd als ze zijn, hoe het is geweest. De eerste 3, 4 keer doe je werkelijk moeite om duidelijk te maken wat dit jaar voor je heeft betekent en steek je een onsamenhangend verhaal af over gevoelens en belevenissen, zodat degene die luistert je met een glimlach bekijkt en bij zichzelf denkt dat je het afgelopen jaar teveel sangria hebt gedronken om nog een gestructureerd verhaal te kunnen vertellen.

Zelf sta je er wat voor piet snot bij omdat je niet op de vraag weet te antwoorden zoals je zou willen en uiteindelijk sluit je af met het standaard zinnetje: "als je het niet gedaan hebt kan ik het je ook niet uitleggen". Of je glimlacht simpelweg en antwoordt met het gebruikelijke: "ongelofelijk, superveel feest."

En het is waar. Wie niet op erasmus is geweest kan niet zeggen dat hij je begrijpt want het is onmogelijk. Onlangs vertelde iemand me dat hij personen classificeerde in twee categorieën. Zij die op erasmus zijn geweest, en zij die dat niet deden. Voor deze tweede groep betekent erasmus cocktails drinken, feesten, tripjes maken, weinig studeren en mensen leren kennen. Ze hebben gelijk, maar die beschrijving dekt niet de volledige lading. Het is ten minste niet de korte inhoud van mijn eigen ervaring.

Stel je een gigantische beker voor, gevuld met een mengeling van culturen, van educatie (op het einde van de dag is dat nog steeds de reden dat je gaat), van verschillende steden en landen (je erasmusstad, de plaatsen die je bezoekt en de landen van herkomst van al je vrienden), van religies, politieke ideeën en verschillende karakters.

Deze smeltkroes van concepten leidt tot iets vreemds. Vreemd maar prachtig. Je opent je geest en wordt een toleranter en respectvoller persoon, want je kent mens en je kent wereld. En die kennis is jouw persoonlijke remedie tegen domheid en onwetendheid. En je apprecieert de immensheid van de wereld, die je klein en onbelangrijk doet voelen. Jij en het kleine plaatsje waar je vandaan komt.

En ongelofelijke mensen kruisen je pad, van wie je ongelofelijke dingen leert. Je voelt een verbondenheid met de hele mensheid. En je waant je onderwerp van een mop tijdens etenstijd: "een Colombiaan, een Française en een Braziliaan stonden in de keuken..." Ook leer je schelden en vloeken in alle talen. En je proeft vreemde sterke dranken en gerechten die naar ratten smaken en doet alsof je het lekker vindt omdat je de Sloveen of Turk in kwestie niet wilt beledigen. En je zingt liedjes in metro's en bussen die uiteindelijk veranderen in lijfliederen. En na een tijdje vindt je een bar die 'jullie' bar wordt, jezelf een klein deel van de stad toeëigenend. En wanneer je bezoek krijgt toon je trots deze plaats en praat je er soms over in de meervoudsvorm. "Hier zitten we altijd."
En er zijn dagen dat je zit te zweten op die een of andere lange zin in een taal die je niet kent om te flirten met iemand die je niet kent, en je voelt je als Frodo die eindelijk Mordor bereikt wanneer de ander er iets van verstaat.

En je staat op na een feestje en gaat van kamer naar kamer, de andere mensen wakker makend om te ontbijten. En eentje maakt koffie terwijl de andere net thuiskomt van het feest, en iedereen gaat aan tafel zitten om koffie te drinken of een sigaret te roken terwijl er gebabbeld wordt over iets stoms of iets belangrijks. En terwijl de tijd verstrijkt voel je je meer en meer op je gemak. De gespreksonderwerpen verschuiven van feest en meisjes stilaan naar het leven, zomaar in het algemeen. Dit alles soms met de nodige cocktails als katalysator tijdens het spelen van een of ander duivels spel, bedacht om te drinken.

En als je geluk hebt, zoals ik dat had, ontmoet je fantastische mensen, het type van vrienden waarvan je weet dat ze een heel leven meegaan. Of misschien niet. Om het even.

En daarna blijft de terugkeer over. Rotafscheiden in luchthavens en busstations. Omhelzingen, nu en dan een traan, en beloftes over reünies en het terugkeren naar de plaats van de misdaad, die sommigen zullen inlossen en anderen niet. En dan de terugkeer zelf en het gevoel niet meer thuis te horen in je eigen stad.

Vanaf het moment dat je terug bent ga je hopeloos op zoek naar andere exerasmussers en troosten jullie je met een kleine dosis verhalen en anekdotes over die mooie tijd die voorbijgevlógen is en nu echt nooit meer terugkomt. En je verstaat elkaar, met een vreemde verbondenheid en bijna zonder woorden. Als puntje bij paaltje komt zijn alle erasmussers hetzelfde.

En daarna gaat het leven verder. Je keert terug naar je stad, naar je vrienden van altijd, naar huis. Maar er is een deel van jezelf dat daar is gebleven, met jóuw mensen, diegenen met wie je dronken bent geweest door het drinken van vreemde bieren, en koffie hebt gezet tegen de kater de dag erna, en verfijnde vreemde talen hebt geoefend.

En wie op erasmus is geweest en dit leest zal het begrijpen, en wie niet op erasmus is geweest had ik op voorhand al gewaarschuwd: "als je het niet gedaan hebt kun je het niet begrijpen". Maar als je echt een antwoord wilt zeg ik dit: "ongelofelijk, superveel feest."

Adiós

11 maanden en 1 dag later. Erasmus is voorbij, nieuwe hoofdstukken komen eraan...

Een snelle blik op mijn allereerste blogpost (Hola a todos) leert mij dat al mijn vrienden die voor mij op erasmus gingen gelijk hadden. Gekke foto's, geweldige verhalen en gelukzalige uitdrukkingen zullen eeuwig het deel zijn van diegenen die het wagen mij te vragen naar mijn eigen jaar in het buitenland. Mijn doelen zijn bereikt. Ik heb inderdaad internationale vrienden gemaakt. Overal ter wereld heb ik een bed!  Mijn Spaans niveau overstijgt ver dat van mijn Frans. Ik heb me kunnen settelen en ontwikkelen in een onbekende stad met onbekende mensen en een onbekende taal.

De laatste 11 maanden heb ik kunnen genieten van nieuwe ervaringen, nieuwe ontmoetingen, reizen en het verruimen van mijn blik op de wereld. Ik heb bijgeleerd, dat weet ik, en ik ben waarschijnlijk geëvolueerd op manieren die mij weldra duidelijk zullen worden, eens ik terugkeer naar de realiteit.
Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf heb gevonden. Eerder verder ontwikkeld naar wie ik ooit zal zijn.

Tripjes

Wat me nu te wachten staat? Nu wil ik eerst en vooral 3 weken genieten van een zomers België en daarna mijn eerste Afrikaanse ervaring overtreffen met een tweede. Twee maanden thesisonderzoek in Maputo worden een compleet andere maar minstens even rijke ervaring. Daarna zet ik mijn Belgisch leven terug op de rails met het afstuderen als master in de Architectuur, een kotleven in Leuven en voetbal tijdens het weekend.

Lieve mam, pap en zussen, ik wil jullie bedanken voor de kansen die jullie me gegeven hebben. Jullie hebben me altijd gesteund in mijn beslissing eens andere lucht op te snuiven. Dit jaar kroop ik weer wat verder vanonder de ouderlijke vleugels uit, en zo hoort het denk ik. Maar toch bedankt om me af en toe te herinneren aan wat ik daar aan het missen was.

Aan de lezers die vast, sporadisch of per ongeluk op deze pagina terechtkwamen: tot mijn eigen verbazing hebben ik het schrijven en jullie het lezen wel degelijk een heel jaar volgehouden. Bedankt voor jullie blijvende steun en interesse!

Tot heel erg snel nu,
Nico

Wanderlust

Deze blogpost is geschreven in de patio van Trip & Friends hostel in Marrakech. Omsingeld door Brazilianen, Spanjaarden, Japanners, Hollanders, Marokkanen en Australiërs die momenteel in een groepsdiscussie zijn verwikkeld over het nut van de zopas begonnen ramadan schrijf ik een van mijn laatste berichten. Het is weer eens wat anders.

Deze Marokkotrip vormt zowat het orgelpunt van mijn erasmusjaar. Na een jaar van ontdekken en bezoeken binnen de Spaanse landsgrenzen is deze eerste Afrikaanse ervaring de logische volgende stap. Hoewel Brakke, Marich en ik hier maar 10 dagen waren hebben we er toch alles dubbel en dik uitgehaald. Afbieden in Marrakech terwijl we probeerden de toeristentarieven te vermijden door ons zo lokaal mogelijk te kleden (haha), een kamelentocht waarna de nacht onder de sterrenhemel in de Sahara werd doorgebracht, surfen aan de Atlantische kust in Essaouira, het werd een mooie mix van cultuur, natuur en relaxatie waarbij we vooral in Essaouira in een geweldige hostel verbleven. Gezamenlijk ontbijten en avondeten op het dakterras zorgde voor een familiale sfeer. Werknemers waren er niet, enkel bewoners. Mensen die passeerden, bleven plakken en meehielpen. Veel longterm travelers die hun persoonlijke weg zochten op het pad dat naar persoonlijke verrijking en de duizend maagden leidt. Just kidding, iedereen reist om een verschillende reden natuurlijk, maar mijn eigen reislust werd er alleszins nog maar eens door aangewakkerd. Na volgend jaar ga ik zelf op pad. Inshallah.

Souks

Ver & dichtbij

Game of Thrones filmlocatie

Muntthee bij de Berbers

Woestijninspanningen

Oase

Essouira

Zonsopgang in de Sahara.

Bedrijvigheid in Marrakech. Djeema El Fna.

Vooraleer ik weer op het ryanairtoestel kon springen richting het land van de duizend-en-één nachten viel er echter nog af te rekenen met een aantal zaken. Uiteraard had ik de tijd die nodig was om mijn eindontwerp inleverbaar te maken verkeerd ingeschat. Mijn laatste erasmusnacht werd dus achter de computer en in het gezelschap van red bull en veel midnightsnacks doorgebracht. Op een kleine inzinking rond 7u 's morgens (die werd verholpen met een blootsvoets koffietje op een terrasje tegenover mijn voordeur) na ging het vlot en kon ik tegen een uur of 12 eindelijk erg voldaan inleveren. In plaats van op dat moment in de gebruikelijke post-deadline zombiefase te glijden had ik maar 2u over om mijn vlucht naar Marokko te halen. Net op dat moment verwelkomde ik Dani terug na een semester in Porto, moest mijn kamer worden ontruimd omdat dat eigenlijk de zijne was, moest mijn rugzak worden gemaakt voor 10 dagen rondtrekken én nam ik afscheid van Steph die de volgende dag permanent terug naar België zou vertrekken. Een ware rollercoaster van emoties en gedachten dus. Afscheid en reünie. En dit alles op een voor mij erg wazig moment. Dan maar crashen in het vliegtuig (niet letterlijk gelukkig, alhoewel ik de vliegenierskunsten van de piloot wel erg in twijfel trok bij de landing). Binnen het eerste half uur op Marokkaanse bodem werd mijn zonnebril bijna gestolen door een aap, zag ik een cobra loom op de tonen van een schelle blokfluit dansen en schreeuwden de marktkramers hun kelen schor ter mijner attentie. Efkes bekomme in de hostel was meer dan welkom.

Ontwerpdeadline

Last man standing

Het zit er zo goed als op. Het merendeel van de erasmussers heeft Valencia verlaten en hoewel er steeds meer toeristen toestromen lijkt de stad toch nu al minder internationaal. Iedereen is klaar met examens, sommige Spanjaarden bereiden zich zelfs al voor op de tweede zit. Zelf heb ik enkel nog mijn definitieve ontwerpdeadline om me zorgen over te maken, maar daar wordt aan gewerkt. Dag per dag, beetje bij beetje. Deze week ziet elke dag er een beetje hetzelfde uit: uitslapen, een uurtje of 2 ontwerpen, van 13 tot 18u op het strand of op het dakterras met een boek. Robinson Crusoë momenteel. Een kleine siësta in de schaduw. Daarna nog wat werken en 's avonds afspreken met de weinige vrienden die nog zijn overgebleven. Een pintje hier of mojito daar, paella Valenciana zonder slakken zowaar. Een heerlijke week, zonder zorgen. Zoals heel mijn jaar eigenlijk.

Na het laatste examen vrijdag was het tijd om te vieren. Poolparty op zaterdag, gevolgd door een hilarisch pisofeestje bij Nick waarbij uiteindelijk alle voetbalboys overbleven, een shotjeswedstrijd met pure rum werd gehouden, een terrasdeur sneuvelde en het testosterongehalte bijzonder hoog lag, getuige het feit dat 6 jongens in bloot bovenlijf een rondedansje deden in de woonkamer en uit volle borst Twist and Shout van The Beatles meezongen, Ignition van R Kelly, de Champions League hymne en ga zo maar door. Een beter afscheid van mijn voetbalploegje bestaat niet denk ik dan. Zondagavond was er dan noche de San Juan. Tijdens dit traditionele heidense feest wordt Midzomernacht gevierd, de kortste nacht van het jaar. Traditioneel trekt iedereen naar het strand waar er honderden kampvuurtjes worden aangestoken waarrond de mensen eten, drinken en babbelen. Ook is het traditie om over de vuren te springen en 's nachts te baden in zee om geluk af te dwingen. En in deze pyrotechnisch op hol geslagen stad kan vuurwerk uiteraard niet ontbreken!

Sommigen zien de uitdaging groots 

wenslantaarns

Deze laatste week betekent ook een lijstje opstellen met dingen die ik nog wil doen vooraleer ik vertrek. Nog één keer 's avonds gaan joggen langs het strand als de temperatuur wat begint te zakken, een documentaire meepikken in Calatrava's IMAX cinema L'Hemisfèric, want dat is er nog altijd niet van gekomen. Favoriete barretjes een laatste keer aandoen, naar de vlooienmarkt op zondagochtend, een kaartje leggen op het terras van de Irish pub. Op expeditie gaan in Cabanyal met de camera in de hand. Zwemmen in de Middellandse zee tijdens zonsopgang. Dat laatste werd gisteren van de lijst geschrapt.

Kotgenoten: België boven!

Estupendo.

Afscheid nemen bestaat niet enzo

Het minst fijne aspect aan een jaar in het buitenland natuurlijk. Afscheid nemen van mensen die 10 maanden geleden nog nobele onbekenden waren. Bij sommige mensen kies je ervoor om hen te leren kennen, bij anderen gebeurt het gewoon. Vorige week nam ik afscheid van Victor en Scarlett, mijn 2 enige kotgenoten met wie ik echt 10 maanden heb samengeleefd. Per toeval eigenlijk. Ze waren verbonden aan het appartement van mijn keuze, een onbekende factor die vooraf gezien niet in te schatten was. Maar wat een geluk heb ik gehad. Ik had me geen betere personen kunnen voorstellen om dag in dag uit lief en leed mee te delen, avondmalen, lachsalvo's, nutellagevechten, toekomstvisies. Persoonlijke mijmeringen. Discussies. Verkleedfeestjes en vreugdeuitbarstingen. Ze waren in grote mate verantwoordelijk en getuige van mijn vooruitgang in het Spaans. Het was een geweldig jaar samen. Net zoals we van de ene dag op de andere samenwoonden zo zijn ze nu weer verdwenen. Victors laatste Valenciaanse wapenfeit was een zoveelste Braziliaanse avond in intieme kring met muziek én coxinhas, de locale specialiteit waarvan ik nu het recept heb! Thuis zeker eens uitproberen want daarvoor alleen al zou ik naar Brazilië gaan denk ik. Heel het jaar lang voerde Victor een soort van pro-Brazil campagne. Hij is duidelijk fier op zijn roots en deelde dat maar al te graag met ons. En het werkte nog ook, geleidelijk aan heb ik een soort van verlangen ontwikkeld om het land te leren kennen en ik heb me voorgenomen niet té lang te wachten die interesse om te zetten in een bezoek. We zien later wel voor wanneer dat precies zal zijn.

Laatste kotfoto samen

Scarlett nam afscheid van Valencia met een picnic in de Turia en aansluitende zonsondergang op het strand. Vrienden, kennissen en onbekenden kwamen in grote getale af en genoten van de laatste momenten samen, een pintje in de hand, een lach en een traan. 's Morgens nog een snelle knuffel, een laatste blik van verstandhouding en weg was ze. Op weg naar huis. Ik bedenk me net dat we deze zomer alle vier op een verschillend continent zullen wonen. Victor keert terug naar Brazilië na zijn reis door Europa, Steph zal in België zitten, Scarlettita doet stage in Rusland en ik onderzoek in Afrika... Que fuerte! 
Toch ben ik er van overtuigd dat we elkaar zullen terugzien. Naïef misschien, we zien wel.

Zonsondergang op het strand

Veel tijd om te bekomen van het plotse afscheid was er niet, de examenperiode stond al voor de spreekwoordelijke deur en bibliotheek werd zowat mijn tweede thuis. Zwoegen op Hormigón pretensado en AYS2 achter de grote ramen. Uitzicht op palmbomen, ijsjeszaken en ondergaande zonnen. Pauze's aan het koffiemachien en chillen met Marianne aan de bankjes. Ondertussen zitten beide examens erop. Geweldig moeilijk beide door het hoge niveau, de grote hoeveelheid en de taal. Duimen maar voor een positief resultaat. Ondertussen wel al bericht gekregen dat ik geslaagd ben voor mijn ontwerp van Landscape Design met 9/10, en ook voor Aplicaciones infograficas ben ik erdoor. Hoezee!

Momenteel scheidt enkel het examen Economie me nog van een ongetwijfeld gewéldige vakantie en laatste weken in míjn Valencia. Nog even doorbijten dus. Het spijtige van de zaak is dat bijna alle andere studenten (en zeker de erasmussers) al lang klaar zijn met studeren. Hun laatste examens vielen rond de 10e, waardoor het nu meer dan ooit afscheidsfeestjes regent. Donderdag zagen we Nils voor het laatst tijdens zijn afscheidspicnic op het strand, gisteren vond de laatste cena plaats bij Roberta. Beide waren bij de eerste mensen die ik hier leerde kennen dankzij de Catalaanse cursus. Vrienden van het eerste uur. Zondagen zullen vreemd voelen zonder 100 montaditos-dates, gedaan met wekelijkse uitnodigingen om met de hele groep te dineren in Calle Pintor Vilar 1. Ook voetbalhomeboy Jack, gitaarbraziliaan Giovanni, zangdiva Carrol, proyectosclassmate Jasmin en Andaluciareisgenote Helene zal ik niet meer terugzien. Bovendien zal ik deze week ook afscheid nemen van Nick, Chris, Mélissa, Maelle, Valentina, Leen, Arnaud, Tiago, Sofia en waarschijnlijk nog veel meer mensen. Hopelijk blijft er nog iemand over om het einde van de examens mee te vieren!

Laatste groepsfoto met Nils en Robi

Ter afsluiting: examenperiodes zijn altijd momenten van dromen (waarom zou dat toch zijn). Elke dag op weg naar de bib verdrink ik in de muziek van mijn iPod. Ik besef nu dat dit écht de laatste weken zijn en geniet van elk moment. Én van de aanwezigheid van vrienden, want eens iedereen weg is zal Valencia ook niet meer écht mijn stad zijn. Time to move on. Ik denk steeds vaker aan mijn toekomst en wat ik na volgend jaar zal doen. Er zijn letterlijk duizend-en-één ideeën, het ene al wat extremer dan het andere. Gelukkig heb ik nog wat tijd om na te denken :)

Inspanning & ontspanning

3.58u, net wakker. Zo hoort het na een deadline zullen we maar zeggen? Gisterenvoormiddag eindelijk ons proyecto del paisaje (landscape architecture) ingeleverd en gepresenteerd, na een nacht zonder slaap, maar mét schrale muziek en loze momenten. Disneysongs met namen als 'Nur'n Freudschaftsdienst' (dat krijg je met 3 Duitse groepsgenoten), youtube afschuimen op zoek naar 10-hours-of-filmkes, bierpauzes waarbij jodeltalent niet onder stoelen of banken werd gestoken, het passeerde allemaal de revue terwijl onze 3 presentatiepanelen langzaam maar zeker vorm aannamen.

Ontwerppauze laatste deadlineavond

Eigenlijk is het vreemd, de evolutie die je als groep meemaakt van het moment waarop de prof zegt: vorm nu groepen van 4, waarbij iedereen in een erasmusklas wat awkward in het rond kijkt en verlegen aan anderen vraagt of ze al 3 vriendjes hebben, tot nu 10 weken later, het moment waarop ieder weer zijn eigen weg gaat. Na dagen, nachten en weken van werk, discussies, pauzes, cultuurshocks, frustraties, lucht-je-hart-momenten, voorzichtig-aanbrengen-van-een-vernietigende-commentaar-op-een-anders- idiote-ontwerpsuggesties enzovoort. Je leert kortom mensen echt wel kennen tijdens zo'n intense samenwerking! Bedankt dus aan Joel, Simon en Hauke voor het tot een goed einde brengen van onze queeste.

De presentatie zelf leek immers slechts een formaliteit en na enkele positieve opmerkingen van leerkracht Juanjo werd de klas dan ook dismissed met de boodschap om van de 'vakantie' te gaan genieten. Daad werd bij woord gevoegd, het terras van Tony's werd wederom met onze aanwezigheid vereerd en er werd geklonken op de goede afloop, alvorens tegen een uur of 5 in de namiddag eindelijk mijn bed op te zoeken. Tot nu dus.

Omdat het gezegde all work and no play niet altíjd aan de orde kan zijn (we zijn ten slotte nog steeds in Spanje) trok ik er vorig weekend zoals gezegd in mijn laatste blogbericht op uit voor een van de laatste tripjes op Spaans grondgebied dit jaar. Bestemming was deze keer Mallorca, reisgezelschap mijn kotgenote Stephanie en overnachtingsplaats de finca van hààr vriendin Stéphanie, die voor het zomerseizoen als jetairhostess op het bekende vakantie eiland werkt. Zij woont er als enige franstalige samen met 7 Vlaamse jetairders in een kast van een huis vlakbij de luchthaven. Plaats genoeg om te crashen dus! Na een korte kennismaking met de andere huisbewoners en een lekkere pasta spinazie-gamba op zaterdagavond huurden Steph en ik zondagochtend meteen een auto om de vele prachtige calas of baaien te gaan verkennen. In Déia lieten we de auto achter om te voet de avontuurlijke half uur durende afdaling naar het water te maken via rotsachtige kronkelpaadjes en dwars door wildgroeiend gebladerte. De slippers die ik aanhad bleken niet de beste keuze die ik al heb gemaakt, en dat bleek dan ook toen een ervan kapot ging net toen we de baai bereikten. Na een fijne namiddag op het rotsenstrandje dan maar terug naar boven liften met een vriendelijke plaatselijke politieman. 's Avonds wachtten Stephanie en haar huisgenoten ons op bij Kathmandu, een soort van themapark dat een optionele extra is voor jetairklanten en waar wij dus met korting (en onverwachts zelfs helemaal gratis) binnen mochten. Een omgekeerd huis vol optische illusies, XD theater (http://www.youtube.com/watch?v=YSqc5mcnyPg), 5D cinema en een afsluitend potje minigolf. Fijne dag!

Déia

Cala de Déia

Super happy!

Maandagvoormiddag stond Palma op het programma. We slenterden door de smalle straatjes van deze onverwachts mooie toeristenstad en bezochten de tweede grootste kathedraal van Spanje, die op een platform met uitzicht op de Middellandse zee is gebouwd. Nadien vertrok Steph al terug naar de luchthaven (ze was per slot van rekening 2 dagen vroeger aangekomen) en reed ik naar het Oosten van het eiland. Ik beleefde een perfect moment tijdens een picknick op de rotsen van Cala Pi waar de zon hevig brandde en geen kat te bespeuren was afgezien van enkele zeiljachten die in de azuurblauwe baai ronddobberden. iPod a tope, heerlijk.

Palma de Mallorca

Nico en Stephanie in Palma!

Na een frisse duik in het water van Cala Mondragó reed ik de 70km terug langs de kust richting Palma, steeds de autosnelwegen vermijdend en genietend van het landschap. Alle ramen open, plaatselijke Hit fm, driving into the sunset. Die ford focus was geen slecht idee geweest! 's Avonds at ik iets met Stephanie en haar huisgenoten Lisa, Lynn en Renske bij de Italiaan en gingen we achteraf nog een stapje zetten in Hollands feestcafé 'de Heeren van Amstel'. Toch opvallend hoe makkelijk je in een volledig Nederlandse omgeving overschakelt op 'twee bier alsjeblieft' in plaats van de gebruikelijke 'twee pinten alstublief'!

Cala Pi

Picknick @ Cala Pi

Dinsdag cruisde ik nog naar het meest noordelijke punt van Mallorca om een glimp op te vangen van de Cáp formentor en het bekende strandje Sa Calobra tussen twee gigantisch rotsen alvorens mijn avondvlucht naar Valencia alweer bijna te missen. Daar wordt ik trouwens ondertussen wel echt goed in. Het waren kortom 3 geweldige dagen op een paradijselijk eiland, daar kan Jommeke nog wat van leren!

Cáp Formentor

No desde siempre pero si para siempre 

Helder water enzo

Cala Sa Calobra

Hasta luego amigos! Deze keer écht, want het einde is bijna in zicht :(

Zwarte parel?

Even de benen strekken. Na een volledige dag in de bib met mijn ontwerpgroep van Paisaje was dat het enige waar ik aan kon denken. Een weinig vruchtbare dag bovendien, waarin de communicatie niet geweldig vlot verliep en frustraties bijgevolg al snel de kop opstaken. Overigens maakte het feit dat het kwik vandaag tot zo'n 30° steeg de zaak er niet beter op. Van achter de grote ramen werd lijdzaam toegezien hoe hordes studenten genoten op de terrasjes van de universiteit, zich in het gras nestelden om een dutje te doen of bier en pizza deelden bij Tony's, de universiteitspizzeria. Voor het eerst dit jaar vervloekte ik de centerparcssfeer op de centrale agora! Toen ik thuiskwam stond mijn hoofd dan ook op ontploffen en kon ik even geen computer meer zien. Dan maar die koptelefoon opzetten, flipflops bovenhalen en de deur uit om wat tot rust te komen. Elke keer weer verbaas ik me over het feit dat ik op slechts 10 minuten van mijn voordeur hele buurten tegenkom waar ik nog nooit ben geweest en het begrip 'ken je stad' weer ferm gerelativeerd wordt. Het valt ook op dat de zomer weer in het land is. De bedrijvigheid op straat en in de parken is enorm. Na een uurtje zwerven kwam ik uiteindelijk uit aan het strand, waar het er niet rustiger op werd. Hordes joggers probeerden elkaar zo nonchalant mogelijk in te halen op de dijk, het terras van Pans&Company zat zoals gewoonlijk vol en de zonnekloppers lagen nog steeds te braden (19.30u, 27°!) terwijl hun kindjes zandkastelen bouwden aan de waterlijn. Mijn aandacht werd echter getrokken door een bende die wat verderop beachvoetbal aan het spelen was. De armbandjes-en-zonnebrillenverkopende zwarten gaven in een rasechte España - Africa een mix van jonge en al iets grijzere Spanjolen partij. Na het wedstrijdje een tijdje als toeschouwer gadegeslagen te hebben vroeg een van de zwarten of ik geen zin had hun team te versterken, want Africa was bezig roemloos ten onder te gaan (hoewel de eeuwige glimlach nooit vervaagde). Gelukkig had ik mijn blote voetbalschoenen bij en bijgevolg speelde ik een tijdje in Wally's team, want dat was de captains bijnaam blijkbaar. Een half uurtje zweten volstond voor iedereen om een welgekomen pauze in te lassen en de Pakistaanse maffia weer eens te verblijdden met een contributie. De cervezas frias gingen vlot naar binnen en na een laatste geveinsde poging me een fake rayban aan te smeren (die op luid gelach onthaald werd) nam ik weer afscheid van Wally & co en keerde ik huiswaarts, ontdaan van een heleboel frustraties en met een net íets bredere glimlach.
 
Nu toch maar dat ontwerp afmaken, want de laatste correctie staat morgenochtend op het programma. Gelukkig heb ik goede vooruitzichten, want van zaterdag tot dinsdag ga ik naar MALLORCA! Dat belooft.

Hasta junio!