Stilte na de storm

Een dood moment. Helemaal alleen in een appartement in een willekeurige stad in een quasi-onbekend land. Schrijven dan maar. Iedereen kent momenten als deze denk ik. Dat ogenblik dat soms 5 seconden en soms 3 uur duurt en waarin we ons afvragen wat de grotere betekenis van dit alles is, een moment van geweldige inspiratie waarop onze ware dromen duidelijk worden. Zo'n moment overvalt me op dit moment. Door dingen te lezen, foto's te bekijken van nieuwe vrienden, van oude vrienden, door toevallig op het juiste moment de juiste muziek te horen en na te denken over waar ik in godsnaam mee bezig ben. Op dit moment vraag ik me af of ik in het verleden wel alles uit mijn leven haalde wat er in zit. Het is heel makkelijk om een vertrouwd en veilig leventje te leiden tussen mensen die je liefhebt en vertrouwde dingen waar je aan gehecht bent, maar mijn verblijf hier, zelfs al is het maar één maand, heeft me de ogen nu al geopend. Ik weet dat ik zo veel dingen nog wil doen dit jaar, de komende 5 jaar, de komende 10 jaar, en dat de tijd kort is. Jong zijn is relatief, zegt men altijd, maar dat vind ik een leugen. Je kunt altijd mentaal jong blijven, maar de tijd die ik nu heb, terwijl ik amper verantwoordelijkheden moet dragen voor anderen, wil ik zo optimaal mogelijk gebruiken. De ontmoeting met zoveel verschillende mensen met verschillende achtergronden, verledens en verhalen, heeft veel meer in me losgemaakt dan ik had verwacht. Ik besef nu dat ik mijn leven zelf kan maken, iedereen kan zijn die ik wil zijn. En wie ik wil zijn, daar ben ik nog volop naar op zoek. Maar de manier waarop je kunt ontdekken wie je wilt zijn, daar kom je achter op momenten als deze. Travelling is the only thing you buy that makes you richer las ik onlangs, en slaat de nagel op de kop. Ik wil meer reizen, ik wil dingen zien die nog nooit iemand op die manier heeft gezien. En vastleggen op foto, aangezien herinneringen aan zulke tijden een hart onder de riem zijn op moeilijkere momenten en een aanmoediging op momenten waarop belangrijke keuzes gemaakt moeten worden over verdere toekomstplannen. Ik wil mensen leren kennen en vrienden maken over de hele wereld. Vandaag in de metro op weg naar huis van de Irish Pub waar ik met Chris en Nick premier league football ging kijken, zag ik toevallig een poster met als onderschrift: When was the last time you did anything for the first time? Hierover peinzend, in gedachten verzonken en met het melancholische en dromerige Explosions in the Sky op mijn iPod, besefte ik dat ik de laatste maand waarschijnlijk meer dingen voor de eerste keer gedaan heb dan in de 5 jaar voordien. Routine kills relationships, creativity and dreams. Net dingen die het belangrijkst zijn om te kunnen zijn wie je wilt. De voorbije jaren zijn voorbij gevlogen. Geweldige jaren, maar allemaal met eenzelfde structuur. Routine. Ik heb nu al voor mezelf uitgemaakt dat ik dat niet opnieuw zal laten gebeuren. Young and wild and free. Dat ben ik, of wil ik in ieder geval zijn. De vraag die iemand me onlangs stelde, wat is het zotste dat je in heel je leven al gedaan hebt, jaagt me angst aan. Ik zou niet weten wat. Niks wat er tussenuitspringt. Dat kan natuurlijk betekenen dat álle herinneringen geweldig waren, maar iets zegt me dat dat niet het geval is. Natuurlijk heb ik schítterende momenten beleefd, maar wie weet waren ze enkel  zo geweldig omdat ze niet vergeleken kunnen worden met nog veel betere ervaringen? In ieder geval ben ik van plan dit jaar de dingen anders te doen, en andere dingen te doen dan anders. Ik ben hier maar één keer. Ik wil terug leren gitaar spelen. Ik wil ál mijn talen verbeteren en ga misschien Nederlandse les geven! Ik wil Spanje zien dit jaar, en de rest van de wereld het volgend. Ik wil een antwoord creëren op de vraag wat het zotste is dat ik al ooit gedaan heb in mijn leven. En daarna, als ik antwoorden heb gevonden op al deze vragen, dan zien we wel weer... :)