De ramen van de living staan open en er is nog veel activiteit op straat. Mensen leven hier buiten, er is altijd bedrijvigheid. Braziliaanse ketelmuziek klinkt op de achtergrond. Mijn flatmate Victor vergeet duidelijk zijn roots niet!
Eindelijk heb ik mijn valies kunnen uitpakken. 2 weken lang zwierf ik van hostel naar appartement naar voorlopige kamer, maar nu is mijn nomadenbestaan ten einde en ben ik eindelijk geïnstalleerd in de habitacìon die ik 10 maanden mijn thuis zal noemen. Mijn kamertje is erg klein, maar ligt wel aan de straatkant en vangt dus veel licht. Hopelijk voel ik me er snel thuis, maar dat kan geen probleem zijn denk ik. Het gemeenschappelijke leven hier in onze piso begint stilaan op gang te komen. Gisteren is Daniel gearriveerd, zijn ouders zijn de eigenaars. Hij is een echte wereldreiziger (een erasmusjaar in Leuven, 6 maanden Australië en na dit semester 6 maanden Parijs) en was echt supervriendelijk. Ook met Victor en Scarlett klikt het goed. Ik ben heel blij dat de voertaal hier op kot Spaans is, ook al betekent dat dat ik voorlopig het kneusje ben en me vooral uitdruk met "Si, si!", "Vale!" en "Claro!". Het zal wel beteren met de tijd neem ik aan.
Voor de rest volg ik nog steeds elke dag Catalaans van 9u (lukt me zelden) tot 14u. Ondertussen hebben groenten- en fruitnamen al lang geen geheimen meer. Door de verschillende nationaliteiten in de klas is het soms moeilijk de betekenissen van sommige woorden voor iedereen duidelijk te maken, maar meestal lukt het wel. Zo bleek 'els porros' na een omweg via googleTranslate, een Italiaanse tolk en een schunnige tekening doodgewoon porei te betekenen. Dinsdagnamiddag was er ook een workshop taller de doblatge, oftewel film dubbing (alle films en series worden hier gedubd, echt verschrikkelijk), waarbij we via een projector en professionele microfoon ons beste Catalaans konden loslaten op enkele kaskrakers van weleer. Tegen zonsondergang ben ik dan eindelijk samen met Victor Valencia's pronkstuk, la ciudad de las artes y ciencias gaan bekijken. Dit futuristische complex van 350.000m2 werd ontworpen door Calatrava en lokte initieel veel kritiek door haar kostprijs en op het eerste zicht plompverloren inplanting, maar is de dag van vandaag wel het toeristisch uithangbord van Valencia. Ik kan me wel voorstellen dat ik hier de komende maanden geregeld zal rondhangen, al is het maar om wat te dagdromen of inspiratie te zoeken in het werk van een grootmeester voor mijn eigen ontwerpen (wat een luxe!). Pas na zonsondergang gingen we terug naar huis en gebruikten het feit dat de dichtstbijzijnde fietsenstalplaats vlak tegenover de Burger King ligt (jaja, een Burger King én KFC op 5min van mijn voordeur) als excuus om niet te hoeven koken en Spanje nog wat verder in de crisis te duwen door 4x gratis drank te gaan bijhalen.
Nog deze week werd er gechilled op het strand, werd ik samen met een paar anderen van de cursus uitgenodigd om Italiaanse specialiteiten te gaan proeven bij Roberta en Cecilia, 2 zotte Italiaanse deernes die bijna mijn flatmates waren geweest, slofte ik nogmaals doorheen de ciudad de las artes y ciencias op weg naar de plaatselijke Carrefour en ging ik samen met Eline en Gitte, ook Leuvense studenten, feesten met een groep van hun Spaanse taalcursus.
Ondertussen wordt er voor mij Braziliaans gekookt, staan de cerveza's koud en begint weldra de eerste kwalificatiematch van de rode duivels tegen Wales. Ik zit hier dus wel goed voorlopig...
Un saludo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten