En tiempo betekent niet enkel tijd in het Spaans, maar ook weer. Twee uurtjes geleden de was opgehangen, ondertussen is alles al droog, stel je voor. Mei betekent het definitieve begin van wat naar mijn gevoel een uitzonderlijk mooie zomer is, hoewel de Spaanse stijfkoppen het vertikken zich zonder lange broek en trui op straat te begeven. Vorige week speelde april zijn laatste troeven uit met haar laatste weergrillen. Vijf dagen regen, wind en guur weer hielden iedereen binnen en waren zelfs zo stevig dat de reinigingsdiensten nog steeds bezig zijn het strand schoon te maken en het zand, dat tot ver achter de dijk terechtkwam, te verwijderen. Hoe ik dat weet? Strandbezoekjes maken ondertussen weer deel uit van het dagelijkse leven! Aah, septembernostalgie... Toen elke dag na de Catalaanse les het strand onveilig werd gemaakt door erasmussers, cervezaverkopende paki's, monokiniënde Spaanse schonen en uit de kluiten gewassen fitnessboys all alike. Vanaf nu is het dus weer van dat! Woensdag was een vrije dag want 1 mei, wat reden genoeg was om een strandleesdagje in te lassen. Eén van mijn erasmusdoelen was immers vooraleer terug te keren naar België een boek in het Spaans gelezen te hebben, dus schafte ik me onlangs 'Crónica de una muerte anunciada' aan in mijn favo tweedehands boekenwinkeltje. Of Gabriel García Marquez zijn geheimen voor mij zal blootleggen valt nog af te wachten (misschien is dit alsnog te hoog gegrepen) maar wie niet waagt niet wint!
Donderdag spendeerde ik wederom een gezellig uurtje op het strand met Ruth die eigenlijk Marianne hier kwam bezoeken, en vrijdag profiteerde ik van 3 springuren en het feit dat de unief vlakbij de kust ligt om er even tussen twee lessen door op mijn eentje tussenuit te valenbisiën en een dutje te doen en la playa, terwijl de betoncursus die ik eigenlijk had meegenomen om wat te studeren uiteraard onaangeroerd bleef... Ondertussen zit ondergetekende in de zetel naast onze glazen salonwand die bijna helemaal open kan schuiven. Terrasgevoel dus, mojito op de salontafel, Braziliaanse sambamuziek op de achtergrond en een schuldgevoel van jewelste dat ik niets voor la uni aan het doen ben, want werk is er immers genoeg. Op dat vlak heb ik me volledig aangepast aan la buena vida española. Mañana mañana is immers zowat mijn handelsmerk geworden, tranquilo tío mijn motto. En dat bevalt me uitstekend. Nog elke dag geniet ik meer en meer van het voorrecht hier 10 maanden te mogen zijn. En daar komt dat knagende gevoel weer dat de resterende tijd kort is en ik er optimaal van moet genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten