Un día de reflexión

Op zondag is iedereen in ons appartement altijd in rustmodus. Uitslapen, wat in de zetel hangen, samen koken, de was doen, het gebeurt allemaal tranquilamente. Vandaag was een ideale dag om me wat voor te bereiden voor mijn betonexamen van komende woensdag, dus sleurde ik voor de gelegenheid de massagestoel van de living naar het dakterras - 10 verdiepingen hoger - om wat in het zonnetje te studeren. Zonnecréme en water waren geen overbodige luxe want de zon begint hier al goed te branden! Vanop mijn troon, uitkijkend over heel Valencia met in de verte afgetekend tegen de horizon de Middellandse zee en Calatrava's stad van kunst en wetenschap en aan de andere kant van de stad de toren van de kathedraal, begon ik al snel weg te dromen van mijn boeken en herinnerde ik me een conversatie met Joel, een van mijn nieuwe Duitse groepsgenoten voor ons landschapsarchitectuurproject. Tijdens onze excursie van vrijdag naar El Puig, een dorpje ten noorden van Valencia hadden we het over vanalles en niets, het leven, erasmus en koetjes en kalfjes.

"Cuando vuelvo a Alemania después de mi erasmus voy a quitar arquitectura y empezar algo artistico, me interesan los artes"
"Wanneer ik na erasmus terugga naar Duitsland stop ik met architectuur en ga ik iets kunstzinnigs doen."

Toen ik vroeg waarom vertelde hij me dat hij het beu was geen tijd te hebben. Geen tijd voor familie, geen tijd voor een vriendin, geen tijd om dingen te doen zonder ze vooraf te plannen, geen tijd om af en toe eens iets impulsiefs of gewoon zelfs niks te doen. Dit jaar in Valencia had hij ontdekt dat er ook een ander leven mogelijk is waarin alles veel rustiger en vrijer kan gebeuren dan in Duitsland. Ik kon niet zeggen dat dat gevoel me onbekend was. Al die uren in de universiteit, achter de computer, dag, nacht, week en weekend. En toen bedacht ik me hoe het zou zijn als ik helemaal nooit voor architectuur gekozen zou hebben.

Ik zou waarschijnlijk helemaal niet voor een jaar in Spanje wonen op dit moment. Ik zou andere vrienden hebben en een ander milieu gewoon zijn. Mijn interesses voor kunst en fotografie zouden misschien helemaal niet naar de oppervlakte zijn gekomen. Pas sinds korte tijd besef ik ten volle dat creativiteit en eigenheid het leven de moeite waard maken. Architectuur heeft me ingeleid in een wereld van kunst en wetenschap, beheerstheid en overweldiging, verwondering en emotie. Een wereld die ik bovendien deel met vrienden die een soortgelijke visie hebben. Een groep waarin ook búiten de verplichte lessen en groepswerken gediscussieerd wordt over relevante thema's en waarin samen lezingen bijwonen en exposities en bouwwerven bezoeken stof tot nadenken geven.

Creativiteit en eigenheid uiten zich in het ontwerpen, maar komt ook naar voor in andere domeinen. Muziek, film, mode, het máken van dingen from scratch. Mijn manier van denken is veranderd sinds ik aan mijn studies ben begonnen, evenals mijn waarden en normen. En toen besefte ik hoe blij ik was architectuur te studeren. Dat zelfs de gedachte ermee te stoppen belachelijk zou zijn. Dat dit is wat ik graag doe. Alles wat er rondhangt neem ik er bij. Anders dan bij Joel.

Stilaan begin ik te beseffen dat het grootste deelte van mijn erasmusperiode erop zit. Nog 2 maanden blijven er over van de eindeloze 10 die ik in augustus nog voor mij had.
Op 25 augustus kwam ik hier toe in het nog onbekende Valencia. Met mijn gebrekkig Spaans probeerde ik me te behelpen in de supermarkt, de apotheek en op de universiteit. In de metro zat ik nog ietwat onwennig op mijn stoel, want waar was ik in godsnaam terechtgekomen? In een land dat de mijne niet is, met een taal die me vreemd was en een levenswijze waaraan ik toch even moest wennen. De eerste weken zag ik enkel nieuwe gezichten. Vreemd was het om op zaterdagen niet te gaan voetballen zoals gewoonlijk. Sinds september waren mijn weekends anders ingevuld. Ik herinner me nog mijn eerste lessen waarin Marianne en ik gokten wat de professor in godsnaam aan het vertellen was. We hebben wat afgelachen.

Mijn eerste conversaties met erasmussers vonden plaats op het strand voor Pans & Company. De gesprekken waren vaak oppervlakkig, maar naarmate we elkaar meer zagen, veranderde dat.

De eerste week woonde ik nog met Diego, een totaal onverstaanbaar lispelende Spanjaard die mijn appartement tijdens de zomer in een stal had veranderd. Na een week verwelkomde ik Dani, Scarlett en Victor, mi familia española. We kwamen goed overeen en bouwden een sterke band op. De eerste periode was er een van ontdekking en zelfstandigheid, en ook die is voorbij gevlogen. We schrijven ondertussen eind april en ik heb de indruk dat de dagen nóg sneller voorbij vliegen. En nog steeds komen er kleine verrassende dingen op me af die mijn leven hier extra kleur geven.  Ik ben hier nu nog twee volledige maanden en daar wil ik nog het maximum uithalen.

Moeilijke momenten heb ik vooralsnog niet vaak gehad. Ik leef in het nu en geniet ten volle, met natuurlijk af en toe een knipoog naar België ;-)

Un abrazo a todos!