Afscheid nemen bestaat niet enzo

Het minst fijne aspect aan een jaar in het buitenland natuurlijk. Afscheid nemen van mensen die 10 maanden geleden nog nobele onbekenden waren. Bij sommige mensen kies je ervoor om hen te leren kennen, bij anderen gebeurt het gewoon. Vorige week nam ik afscheid van Victor en Scarlett, mijn 2 enige kotgenoten met wie ik echt 10 maanden heb samengeleefd. Per toeval eigenlijk. Ze waren verbonden aan het appartement van mijn keuze, een onbekende factor die vooraf gezien niet in te schatten was. Maar wat een geluk heb ik gehad. Ik had me geen betere personen kunnen voorstellen om dag in dag uit lief en leed mee te delen, avondmalen, lachsalvo's, nutellagevechten, toekomstvisies. Persoonlijke mijmeringen. Discussies. Verkleedfeestjes en vreugdeuitbarstingen. Ze waren in grote mate verantwoordelijk en getuige van mijn vooruitgang in het Spaans. Het was een geweldig jaar samen. Net zoals we van de ene dag op de andere samenwoonden zo zijn ze nu weer verdwenen. Victors laatste Valenciaanse wapenfeit was een zoveelste Braziliaanse avond in intieme kring met muziek én coxinhas, de locale specialiteit waarvan ik nu het recept heb! Thuis zeker eens uitproberen want daarvoor alleen al zou ik naar Brazilië gaan denk ik. Heel het jaar lang voerde Victor een soort van pro-Brazil campagne. Hij is duidelijk fier op zijn roots en deelde dat maar al te graag met ons. En het werkte nog ook, geleidelijk aan heb ik een soort van verlangen ontwikkeld om het land te leren kennen en ik heb me voorgenomen niet té lang te wachten die interesse om te zetten in een bezoek. We zien later wel voor wanneer dat precies zal zijn.

Laatste kotfoto samen

Scarlett nam afscheid van Valencia met een picnic in de Turia en aansluitende zonsondergang op het strand. Vrienden, kennissen en onbekenden kwamen in grote getale af en genoten van de laatste momenten samen, een pintje in de hand, een lach en een traan. 's Morgens nog een snelle knuffel, een laatste blik van verstandhouding en weg was ze. Op weg naar huis. Ik bedenk me net dat we deze zomer alle vier op een verschillend continent zullen wonen. Victor keert terug naar Brazilië na zijn reis door Europa, Steph zal in België zitten, Scarlettita doet stage in Rusland en ik onderzoek in Afrika... Que fuerte! 
Toch ben ik er van overtuigd dat we elkaar zullen terugzien. Naïef misschien, we zien wel.

Zonsondergang op het strand

Veel tijd om te bekomen van het plotse afscheid was er niet, de examenperiode stond al voor de spreekwoordelijke deur en bibliotheek werd zowat mijn tweede thuis. Zwoegen op Hormigón pretensado en AYS2 achter de grote ramen. Uitzicht op palmbomen, ijsjeszaken en ondergaande zonnen. Pauze's aan het koffiemachien en chillen met Marianne aan de bankjes. Ondertussen zitten beide examens erop. Geweldig moeilijk beide door het hoge niveau, de grote hoeveelheid en de taal. Duimen maar voor een positief resultaat. Ondertussen wel al bericht gekregen dat ik geslaagd ben voor mijn ontwerp van Landscape Design met 9/10, en ook voor Aplicaciones infograficas ben ik erdoor. Hoezee!

Momenteel scheidt enkel het examen Economie me nog van een ongetwijfeld gewéldige vakantie en laatste weken in míjn Valencia. Nog even doorbijten dus. Het spijtige van de zaak is dat bijna alle andere studenten (en zeker de erasmussers) al lang klaar zijn met studeren. Hun laatste examens vielen rond de 10e, waardoor het nu meer dan ooit afscheidsfeestjes regent. Donderdag zagen we Nils voor het laatst tijdens zijn afscheidspicnic op het strand, gisteren vond de laatste cena plaats bij Roberta. Beide waren bij de eerste mensen die ik hier leerde kennen dankzij de Catalaanse cursus. Vrienden van het eerste uur. Zondagen zullen vreemd voelen zonder 100 montaditos-dates, gedaan met wekelijkse uitnodigingen om met de hele groep te dineren in Calle Pintor Vilar 1. Ook voetbalhomeboy Jack, gitaarbraziliaan Giovanni, zangdiva Carrol, proyectosclassmate Jasmin en Andaluciareisgenote Helene zal ik niet meer terugzien. Bovendien zal ik deze week ook afscheid nemen van Nick, Chris, Mélissa, Maelle, Valentina, Leen, Arnaud, Tiago, Sofia en waarschijnlijk nog veel meer mensen. Hopelijk blijft er nog iemand over om het einde van de examens mee te vieren!

Laatste groepsfoto met Nils en Robi

Ter afsluiting: examenperiodes zijn altijd momenten van dromen (waarom zou dat toch zijn). Elke dag op weg naar de bib verdrink ik in de muziek van mijn iPod. Ik besef nu dat dit écht de laatste weken zijn en geniet van elk moment. Én van de aanwezigheid van vrienden, want eens iedereen weg is zal Valencia ook niet meer écht mijn stad zijn. Time to move on. Ik denk steeds vaker aan mijn toekomst en wat ik na volgend jaar zal doen. Er zijn letterlijk duizend-en-één ideeën, het ene al wat extremer dan het andere. Gelukkig heb ik nog wat tijd om na te denken :)