Niets zo goed als met een bende vrienden en een Belgische Judas in de hand op zaterdagavond voetbal gaan kijken op café. Een stuk of 15 flatscreens, halve liters + een portie nootjes voor 1 euro, de beste patatas bravas in town en een enthousiast voetbalminnend cliënteel maken van Pintas y tapas met stip onze favoriete plaats om onze kelen te smeren, te discussiëren over Lukaku's last week performance op de Engelse velden en druk gesticulerend redenen op te sommen waarom het niet draait bij de ploegen op tv, inclusief wélke stappen de coach zou moeten ondernemen om daar verandering in te brengen.
Gisterenavond stonden Bayern München en Borussia Dortmund tegenover elkaar in de finale van de Champions League, iets wat Jake, Joe en ikzelf niet konden laten schieten (de rest van topploeg Sheffield Thursday zit in Barcelona voor het Primavera Sound festival, iets wat ik me helaas niet kon veroorloven wegens examens, deadlines en schoolwerk). Zoals Gary Lineker het reeds voorspelde duurde de wedstrijd 90 minuten en wonnen aan het eind de Duitsers. 2-1 Bayern.
Omdat vrijdagavond al stevig was geweest (wat moest ik anders om dat teleurstellende betonexamen te vergeten) hield ik het na de match rustig en keek ik nog naar Nic Balthazars Tot altijd, in navolging van mijn onlangs hernieuwde interesse in de Vlaamse film na het zien van onder meer Rundskop en De helaasheid der dingen. Misschien omdat het met uitsterven bedreigde beeld van het 'idyllische' leven onder de Vlaamse kerktoren me meer aansprak dan ik verwachtte. 'De tijd van toen', waar elk dorp gemiddeld 43 café's had en minstens zoveel frituren. Even flitsten er thesisthema's door mijn hoofd en leek het onderzoek naar de ontwikkeling van de typisch Belgische lintbebouwing in Vlaamse nevelsteden heel interessant, tot ik me realiseerde dat dit voor mij persoonlijk slechts van die romantische hersenspinsels waren op een onbewaakt moment van dromerigheid. Zo'n dingen die interessant lijken omdat je er een fout en idealistisch beeld van hebt, en waarbij de praktijk waarschijnlijk helemaal anders zou uitdraaien moest je uiteindelijk gehoor geven aan deze innerlijke drang. Dan toch maar liever 'Water urbanism in Maputo' als thesisonderwerp. ;)
Gisteren was ik exact 9 maanden in Spanje en dat betekent dat het allerlaatste erasmushoofdstuk ingezet is. Nog slechts 1 maand rest er mij in deze fantastische stad, en dat betekent dat de examens eraan komen, net als het afscheid van zoveel mensen die samen met mij een gewéldig jaar beleefden. Vreemd genoeg vertrekt bijna iedereen al midden juni, ronde de 15e. Dat is vóórdat ik zelf nog maar begonnen ben met examens! Ook op kot is het afscheid nakend. Scarlett vertrekt 9 juni al terug naar Frankrijk om zich voor te bereiden op een vakantiestage in Rusland, Victor vertrekt de 10e naar Londen om een maand lang Europa rond te reizen alvorens begin augustus definitief weer naar Brazilië terug te keren. Enkel Stephanie houdt me gezelschap tot begin juli, wanneer zij aan de rest van haar leven begint met de zoektocht naar een job als leerkracht en ik nog 10 dagen Marokko en een weekje Alicante vastbrei aan mijn onvergetelijk jaar hier.
Maar eerst wacht er mij nog een weekje les waarin de laatste practica worden afgerond, het final design van landscape op papier moet verschijnen en de laatste formaliteiten tijdens de ontwerpbegeleidingen moeten voorgelegd worden aan de proffen. Daarna, een grijze zone waarin het niet duidelijk is of ik vakantie moet nemen of studeren. We zien wel. Eerst even frieten gaan bakken in de keuken. Het is ten slotte zondag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten